Tan Pacífico (2024) Φωτογραφία από Christian Klein

Ο Christian Klein, τα έργα του οποίου εμφανίζονταν σε γκαλερί και εκδόσεις από μικρή ηλικία, αρχικά ακολούθησε έναν δρόμο που θα τον οδηγούσε να γίνει πιανίστας - σχεδόν έγινε μαθητής του Chris Jarrett.

Ωστόσο, λόγω αγάπης, έδωσε την τελευταία του συναυλία στα 19 του, βάζοντάς τον σε ένα μονοπάτι που τον είδε να παραμερίζει ένα πάθος για ένα άλλο πάθος, τη φωτογραφία.

Δεν θα ονειρευόταν ποτέ ότι η γοητευτική κυρία για την οποία πήρε αυτή την απόφαση -η γυναίκα στο πλευρό του έκτοτε- θα μοιραζόταν το πάθος του και αργότερα θα δούλευε μαζί του ως φωτογράφος η ίδια.

Οι δυο τους έχουν ήδη εμφανιστεί μαζί στη γερμανική τηλεόραση με ένα ρεπορτάζ για τη δουλειά τους και έχουν κάνει όνομα, ειδικά στον εμπορικό τομέα, στον οποίο ακόμη και μεγάλες εταιρείες εμπιστεύονται όταν πρόκειται να μετατρέψουν τα συναισθήματα που κάνουν τους ανθρώπους να αγοράσουν « μικρά «πολύχρωμα τετράγωνα».

Γεννημένος στις αρχές της λαμπερής δεκαετίας του '70, ο Klein απορρόφησε από νωρίς το ιμπρεσιονιστικό, ονειρικό ύφος των ζωγραφικών φωτογραφιών, που αποκάλυπταν σε έναν παραμυθένιο κόσμο αυτό που υποτίθεται ότι προσπαθούσαν να σώσουν - ομορφιά, νεότητα και αθωότητα.

Η καλλιτεχνική επιρροή του Klein δεν ήταν σε θέση να κατανοήσει ως παιδί τα δεινά που προκάλεσαν τα ανθρώπινα αρπακτικά πίσω από αυτή τη γλυκιά πρόσοψη, αλλά παρέμεινε η αίσθηση της μεταμόρφωσης μιας ουσίας ομορφιάς και αθωότητας σε εικόνες που χρησιμοποιούσαν ακριβώς τα στυλιστικά μηχανήματα της εποχής.

Δεν είναι περίεργο που ο Κλάιν ρωτάται συχνά αν ήταν μαθητής του Ντέιβιντ Χάμιλτον, γιατί στις μέρες μας αν ψάξεις για την τεχνική του, το «Hamilton Blur», θα βρεις πρώτα τις φωτογραφίες του Κλάιν.

Το πόσο ο Κλάιν απορρίπτει τη στάση του Χάμιλτον απέναντι στους ανθρώπους φαίνεται από το γεγονός ότι με ευγνωμοσύνη απέφυγε να γράψει το κεφάλαιο για την τεχνολογία πίσω από το «Hamilton Blur» σε ένα βιβλίο που έγραψε ένας στενός φίλος του Χάμιλτον.

Για τον Klein, το Hamilton Blur είναι απλώς μια στυλιστική συσκευή και όχι μια έκφραση στάσης απέναντι στους ανθρώπους.

Ο καλλιτέχνης συγκρίνει την ικανότητα να δουλεύει σε διαφορετικά στυλ φωτογραφίας με την ικανότητά του ως πιανίστας να παίζει ένα παιδικό τραγούδι στο στυλ, για παράδειγμα, του Σοπέν, του Ραχμάνινοφ αλλά και του Μπετόβεν, του Μπαχ ή του Ντεμπυσσύ.

Αυτό είναι που τον κάνει τόσο φυσικό να συνδυάζει επιρροές όπως ο Henri Cartier-Bresson από τη μια και οι ιμπρεσιονιστές από την άλλη σε ένα άτομο.

Το πόσο λίγο ενδιαφέρεται ο καλλιτέχνης για το τι θέλει να του επιβάλει ο κόσμος απ' έξω φαίνεται και από το γεγονός ότι -όπως κάποιοι άλλοι γνωστοί καλλιτέχνες- εμφανίζεται συχνά ξυπόλητος στα γυρίσματα.

• Ιθαγένεια: ΓΕΡΜΑΝΊΑ
• Ημερομηνία γεννήσεως : 1970
• καλλιτεχνική τομείς: Έργα επαγγελματιών καλλιτεχνών,
• Ομάδες: Επαγγελματίας Καλλιτέχνης Σύγχρονοι Γερμανοί Καλλιτέχνες