Krzysztof Lozowski

One of my interviews now available in English (last article in the magazine). Hope you enjoy it! POST SCRIPTUM - Independent MAGAZINE OF LITERATURE & ARTS - English version.
https://www.yumpu.com/en/document/read/65334234/post-scriptum-english-feb-2021https://www.yumpu.com/en/document/read/65334234/post-scriptum-english-feb-2021

https://www.yumpu.com/xx/document/read/64448299/post-scriptum-3-2020

Miasto Łozowsko Wielkie - Wystawa Krzysztofa Łozowskiego

Klubokawiarni Jaś & Małgosia, al Jana Pawła II 57 w Warszawie. Październik 2017.

MIASTO ŁOZOWSKO WIELKIE
Blejtramy są stanowczo za małe, by zamknąć w sobie magię Miasta Łozowsko Wielkie. To miasto-paleta, rozlewa się szeroko poza granice płótna, wodzi na pokuszenie wyobraźnię i bawi się zagadkami. Posłuchaj tylko, jak szepcze, śpiewa, chichocze... Rozjarzone opiekuńczymi Duszkami powietrze, jest leciutkie, jak one same. W ulicach, kipiących rozdokazywanymi kolorami, Mamidła bawią się w chowanego, Ptaki-Pokraki gadają z księżycem, a westchnienia Makowych Dam mieszają się z niewinnymi kłamstewkami, przycupniętymi na długim nosie drewnianego chłopca. Nie wiadomo, czy istnieje tu noc, bo nawet fiolety, zawieszone nad dachami pędzlem artysty, są ledwie zapowiedzią zmysłowego zmierzchu. To Baśniowa Kraina. Kraina obietnic, pokus, ale i tajemnic zamkniętych w drzemiących, w półuśmiechach, domach. Domy – nie domy żyją, oddychają... W półśnie na jawie, śnią Łozowsko Wielkie. Zajrzyj w źrenice ich okien. Przyłóż ucho do ich sekretów. Którym Domem jesteś...?
Grażyna Orlińska

    MAGICZNY ŁAŃCUT PĘDZLEM ŁOZOWSKIEGO   KRZYSZTOF SYLWESTER ŁOZOWSKI urodził się w 1970 roku w Sosnowcu. Po ukończeniu Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Katowicach studiował animację filmową w Policealnym Studium Artystycznym w Bielsku-Białej. Jest także absolwentem plastyki w Studium Nauczycielskim w Katowicach. Studia z malarstwa i rysunku rozpoczął w 1993 roku na Wydziale Artystycznym w Instytucie Sztuki Uniwersytetu Śląskiego, które z dyplomem ukończył w 1998 roku. Uprawia malarstwo olejne, rysunek, akwarelę i plakat. W dorobku artysty znajdują się też znakomite karykatury ludzi ze świata teatru, muzyki, polityki i kabaretu. Jest autorem wielu indywidualnych i zbiorowych wystaw w kraju i za granicą. Ponadto jego prace znajdują się w prywatnych kolekcjach, m.in. w Niemczech, Wielkiej Brytanii, Szwajcarii, Norwegii, Belgii, Austrii, Francji, Grecji, Stanach Zjednoczonych i Japonii. Od 2004 roku jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. Jest Pan jeszcze nie znamy na naszym lokalnym rynku malarzem; czy może nam Pan powiedzieć cóż Pana przywiodło na “Łańcucką Ziemię”… i czy artysta może znaleźć tu swoje inspirację i przestrzeń do tworzenia ? Przybyłem tu za najpiękniejszą dziewczyną na świecie. Okolica jest bardzo ładna i zaskakująca. Przechadzają się po tutejszych łąkach krasnale, kolorowe pajace, Pinokio z narzeczoną, czasami przelatuje Baba Jaga. Można spotkać porankiem szuwarka, w lasach można porozmawiać z jeżami, zającami, Można tutaj również zobaczyć i usłyszeć wiele ciekawych historii, również tych związanych z łańcuckim zamkiem. Duże przestrzenie pomagają znaleźć spokój i ciszę potrzebne do zobaczenia świata z wyobraźni. Miasto Łozowsko Wielkie, 150x100cm, akryl, płótno Jaki był pierwszy impuls do tworzenia? Jako mały szkrab podglądałem malującego starszego brata ( artysta malarz Janusz Łozowski) i bardzo mi się to podobało. Brat podsuwał mi puste kartki i zachęcał do malowania. Dzięki temu i on miał trochę spokoju ode mnie. Z czasem zauważył on, że dobrze mi to wychodzi. Dostawałem różne zadania, tematy do namalowania i tak przez lata rozwijałem swoje umiejętności. Również otoczenie sprzyjało moim pierwszym próbom twórczym: mieszkaliśmy w małej wiosce otoczonej lasami i łąkami. Co spowodowało, że zdecydował się Pan poświęcić swoje życie sztuce? Myślę, że to nie był impuls, a raczej cały proces poznawania świata i siebie samego. Rysowanie i malowanie pozwalało mi przenosić się w świat wyobraźni, lepszy świat, świat spokoju, radości, gdzie to ja miałem wpływ na to, co się dzieje. Wybór liceum plastycznego, a następnie studiów artystycznych był więc naturalnym krokiem, kolejnym etapem w tym procesie. W tym samym czasie stało się dla mnie oczywiste, że malowanie jest tym, czemu chciałbym się poświęcić. Zamek w Łańcucie, 59x41cm, indyjski papier z płatkami kwiatów A jeszcze o spotkaniach z ludźmi; bo wiem, że miał Pan wiele indywidualnych i zbiorowych wystaw w kraju i zagranicą, gdzie niewątpliwie spotkał Pan wiele osobistości cieszącą się autorytetem w świecie sztuki. Jak wygląda proces przygotowań do wystaw i jakie to ma dla Pana znaczenie? Wystawy są czymś w rodzaju urodzin, świętem dla twórcy. Można by długo opowiadać o stronie technicznej, o tym, jak się wybiera obrazy na konkretną wystawę, następnie zawozi je i odpowiednio prezentuje. Jednak uważam, że najciekawszą przygodą są spotkania z ludźmi, ich wrażenia i krytyka. Zawsze ciekawią mnie, a niejednokrotnie pozytywnie zdumiewają, indywidualne interpretacje moich prac. Może trochę poopowiadamy o warsztacie…? Posługuję się wieloma technikami: rysunek, malarstwo na płótnie i deskach, akwarela, fotografia. Staram się je udoskonalać. Cały czas też eksperymentuję, łączę techniki i tworzywa. Podróżując po świecie przywożę z różnych krajów, np. Tajlandii, Indii, Japonii niepowtarzalne papiery, na których później maluję. Tak powstała m. in. seria akwarel z Zamkiem w Łańcucie czy cykl masek weneckich. Wykorzystuje Pan wiele bogatych technik i różnorodne spojrzenia na otaczający świat, od egzystencjalnych i mrocznych – po pełną humoru karykaturę... Już na studiach i później w pracy miałem okazję spotykać ludzi estrady, filmu i teatru. Tak powstały karykatury m.in. Marka Grechuty, Hanki Bielickej, Adama Hanuszkiewicza. Zamek w Łańcucie, 40x30cm, akwarela Od czego Pan zaczyna, jak to jest z procesem technologicznym i inspiracyjnym równie ważnym w wyczarowywaniu tak magicznego świata na Pana obrazach? Wszystko jest w mojej głowie. Potrzebuję tylko dużo spokoju, setek podobrazi i farb. Makowe Damy, 3 x 100x40cm, akryl, płótno W jakim więc stopniu o wyniku końcowym procesu tworzenia decyduje u Pana improwizacja, a w jakim konsekwentna realizacja zamysłu? Z tym bywa różnie ,uzależnione to jest od tego, co w danym momencie maluję. Z reguły jednak staram się nie wymyślać obrazu, nie wykonywać wcześniej żadnych szkiców, tylko stanąć przed białym płótnem i sam siebie zaskakiwać. Jeśli wymyśliłbym obraz wcześniej lub zbyt dokładnie określił to, co chcę przelać na płótno, samo malowanie nie byłoby już tak interesujące. Bycie z płótnem to rozmowa, dyskusja, a czasami nawet kłótnia. To też emocje, czasem bardzo skrajne. Patrząc na Pana prace każdy zauważy że jest Pan prawdziwym „magicznym kreatorem i wizjonerem rzeczywistości”, musimy zatem spytać o inspiracje ? Jak już wspominałem źródłem mojej sztuki jest dla mnie wyobraźnia, ale też codzienne obserwacje ludzkich zachowań i otaczającego mnie świata. Zamek w Łańcucie, 43x31cm, akwarela na tajlandzkim papierze z płatkami kwiatów Kto ze znanych bądź niszowych wielkich artystów najbardziej wpłynął na Pana twórczość ? Cenię malarzy niderlandzkich: Pietera Breugla, Hieronima Boscha. Lubię fantazję Marca Chagalla, ekspresję Witkacego, malarstwo Młodej Polski. Nie mam jednak jednego ulubionego artysty. Jednocześnie obserwuję co się dzieje na świecie, pojawiające się nowe kierunki, mody… Zielone miasto, 3 x 90x40cm, akryl, płótno I na koniec; jaką miałby Pan radę dla młodych twórców szukających nadal swojej tożsamości artystycznej ? Młodym twórcom radziłbym, aby przede wszystkim nie bali się pustego płótna. Zachęcałbym do szukania własnej, niepowtarzalnej drogi. Najważniejsze bowiem to poszukiwać w sobie. Prezentowane w wywiadzie prace można zakupić bezpośrednio od artysty - więcej prac dostępnych jest w odrębnej galerii na naszej stronie - serdecznie zachęcamy do zakupów! Inne prace dostępne są również w wirtualnej galerii autora pod adresem www.artmajeur.com/lozowski Dla portalu “Łańcut Wieści i Historia Prawdziwa”z Krzysztofem Łozowskim - rozmawiał Hubert Podgórny

 

Każdy może wyjść na czerwcową łąkę i zachwycić się jej widokiem, ale nie każdy wraca do domu z łąką pod powiekami i zatrzymuje ją w swoich obrazach. To już trzeba artysty malarza, mistrza pędzla, wirtuoza ołówka. To trzeba być Cezannem, van Goghiem, Monetem... Impresjoniści malowali w nieskończoność pejzaże, kwiaty, martwe natury...

Dziś trzeba dużo odwagi i artystycznej przekory, żeby sięgać po tak "omalowane" tematy. Jednak jeśli robi się to z taką lekkością, takim wdziękiem, tak swobodnie i oryginalnie, jak robi to Krzysztof Łozowski, dorównuje się mistrzom. Malarstwo, także to o tradycyjnych tematach, dawno już uwolniło się od wiernego podpatrywania natury, kwiaty i krajobrazy Krzysztofa Łozowskiego są tego najlepszym przykładem.

To już coś więcej, niż gra świateł impresjonistów, to własna, niepowtarzalna wolna od dotychczasowych kanonów wizja. Nawet prosty wiejski dzbanek z bukietem stokrotek, zaznaczony szybkim, sprawną ręką rzuconym szkicem, lekko, jakby od niechcenia pociągnięty wodną farbą, trzy prześwitujące przez siebie kolory w tle, a już wydaje się być na wyciągnięcie ręki, wibrować, przypominać lato, pachnieć...

Krzysztof Łozowski posługuje się kilkoma technikami ekspresji, maluje farbą olejną i farbą wodną, ponadto uprawia rysunek i sztukę plakatu. Nieprzypadkiem zaczęłam od akwarel. Bo choć malarstwo olejne jest o wiele wyżej cenione z powodu niezbędnych materiałów i czasu, jakiego wymaga, to właśnie technika akwarel jest o wiele trudniejsza, o czym mało kto pamięta, gdy widzi papier zamalowany wodnymi farbkami.

Tymczasem akwarela, choć mniej kosztowna, jest niezwykle wymagająca. Technika ta znana jest już od starożytności (w przeciwieństwie do techniki olejnej), wtedy, w Egipcie, w Grecji malowano na pergaminie, papirusie, a nawet kości słoniowej... Aż w końcu wynaleziono papier. Na łatwochłonny papier czy tekturę kładzie się rozcieńczony wodą pigment, który szybko wsiąka i wysycha łącząc się ze strukturą podłoża. Któż tego nie pamięta ze szkoły? Naszych radosnych bohomazów?!

Sęk jest w tym, że nie ma tu miejsca na próby i błędy. Akwarela to jest umiejętność łączenia obrazu rzeczywistego - z wyobraźni czy sprzed oczu - ze zdolnością do przewidzenia efektu, jaki da wybrana barwa (farby rozcieńcza się na paletce, żeby uzyskać właściwy odcień). Jest to sztuka zapanowania nad tym, co wie się na pewno, i tym, co stworzy przypadek. Ten jeden jedyny raz. Jeśli malarza zawiedzie oko lub drgnie mu ręka, obraz jest stracony.

Dlatego każda akwarela ma w sobie coś z improwizacji. A nie jest tajemnicą, że improwizacja udaje się tylko wtedy, gdy panuje nad nią artysta pewny swojego talentu i znający tajniki warsztatu perfekcyjnie. W praktyce nie oznacza to nic innego jak lata ćwiczeń. Dobry malarz-akwarelista jest jak Keith Jarrett w jazzie: proces tworzenia jest w tym samym czasie wykonaniem. Tu trzeba mistrza.

W akwareli proces ten to sekwencja następujących po sobie w zaplanowanej kolejności szybkich pociągnięć, uderzeń, czy chlapnięć pędzla przy równoczesnej świadomości, do jakiego stopnia farba może się rozlać zanim wyschnie i zastygnie na zawsze - na papierze i w czasie. Jeśli wkradnie się fałsz, całą improwizację wezmą diabli. Ucho zaboli, oko odrzuci.

Krzysztof Łozowski zatrzymuje więc pewną ręką kwiaty... ale co to? Niektóre z nich mają pod rozwichrzonymi płatkami twarzyczki. Oto melancholijny Pan-Róża, smukły markiz z kolcami i zamaszystym kołnierzykiem z listków, z długimi włosami, okutany turbanem z różanych płatków. Albo Panna i Pan-Irys zanurzeni w sekretnej rozmowie, ona z dyskretnie przysłoniętą opadającym na twarz rondem-płatkiem, on w dumnej sztywnej kryzie hiszpańskiego cavaliero, umawiają się na schadzki przez jedno lato.

Lub te trzy Maki-Przekupy, jeden silniejszy wiatr i kapelusze z płatków zlecą im z głów odsłaniając szeleszczące plotkami i makiem dojrzałe makówki w lokach. Plotkom przysłuchuje się Kraków. Jak to on, zawsze ciekaw co tam u przekupek nowego? Krakowskie kamienice o twarzach wiekowych jak one same patrzą zaciekawione, od stuleci lubią, cholery, podglądać swoich mieszkańców.

Zaproszenie prosto z łąk do Krakowa? A w Krakowie kamienice mają oczy i patrzą? Krzysztof Łozowski szybko opuszcza świat realny i oto wchodzimy w jego świat fantazyjny, bajkowy. To drugi temat jego malarstwa. Rozległy. Jak to bajki. Tu artysta - nie rezygnując z akwareli - chętnie sięga po olej. Technika olejna pozwala na pochylenie się nad szczegółami.

To już nie spontaniczna improwizacja. To precyzyjne odmalowanie całych bajkowych historii. Oto krakowskim rynkiem - skoro już jesteśmy w mieście naszych królów - przejeżdża dorożka... Czy zaczarowana? Na pewno! Dyszel ciągnie pokaźnych rozmiarów siwowłosy Krasnal w ciżemce z zawadiacko zakręconym noskiem, na drugiej nodze płoza... och, zapewne wygodna do odpychania. Na dyszlu balansują dwa Ptaki-Pokraki w pokaźnych cylindrach, stali bywalcy obrazów artysty.

Dorożkę zaludnia chyba cały Kabaret Zielony Balonik, a może to artyści Piwnicy Pod Baranami, albo odeszli do nieśmiertelności aktorzy i aktorki krakowskich scen teatralnych? Tłoczą się jedni na drugich. Nie mieszczą w karocy. Na dachu paraduje blond-artystka w szkarłatnych szpilach i szpiczastym kapeluszu. Cała goła wzbudza zainteresowanie kota w ubranku, pokracznego Pinokia i komedianta w sterczącej czapie o nieprzyzwoicie pożądliwym kształcie. Nic dziwnego, piersi ma jak melony.

W środku jej naga koleżanka w towarzystwie roześmianych twarzy, wszyscy suną w krakowskim smogu doskonale się bawiąc... zza dorożki wychyla się Poeta z Błaznem... bo to pewnie oni? Komentują z dwuznacznym uśmieszkiem ten wesoły karawan. Nad nimi chmura z kolorowych balonów. Czy widział ich ktoś z krakowian o niebywałej godzinie? Gdy wraca od kochanki do swojej mieszczki-żony cokolwiek zawiany? Albo mknące nad wieżami mariackimi chichoczące Czarownice?

Krzysztof Łozowski tworzy całe równoległe społeczeństwo bajkowych postaci. Zaludniają Polskę ze szczególnym uwzględnieniem miast legendarnych i dziwacznych ustroni. Smutne Królowe, Stropieni Królowie, Królewski Dwór Cały... a cały z nosami jak u Pinokia, zgromadzony wokół Władczyni w Koronie... czyżby wszyscy kłamali? I tak, i nie. W bajkach nie ma kłamstw i prawdy. W bajkach jest Wolność Fantazji.

W bajkach na niebie śmigają Czarownice na miotłach i Ptaki-Pokraki w wysokich jak one same cylindrach. Zlatują się na sejmik w koronach drzew, gdzieś na sobie tylko znanych bagnach, gdzie już czeka na nich Ważny Kot w Krawacie, Podkasana Dama, i chyba przybyły z niemieckiej bajki rozczochrany jak stara szczotka Staś Straszydło, Struwwelpeter po ichniemu. Dynda na gałęzi do góry nogami zamiatając włosami. W bajkach grawitacja jest zniesiona.

W krainie Krzysztofa Łozowskiego mamy wszak Pełną Wolność Fantazji, a stolicą tej krainy jest?... A, nie, nie Warszawa, gdzie artysta mieszka, nawet nie Kraków, który tak chętnie ze swoją paletą i farbami odwiedza, ani nie Sosnowiec, gdzie się urodził, stolicą jest  wyczarowane z pędzla Miasto Łozowsko Wielkie, bez cienia przesady najniezwyklejsza stolica planety.

To tu przeniósł się Pinokio po śmierci majstra Wisienki i kłamie jak najęty, bo jakże miałby nie kłamać? Pinokio bez długiego nosa? Toż to jego logo! Każdy myślałby, że to pospolity pajac! To tu w swojej wysokiej wieży siedzi Samotna Królowa i gra w Pecha ze swoim Czarnym Kotem, tu przylatują Czarownice na kontrole techniczne mioteł, tu Ptaki-Pokraki zimują, Krasnale szyją kubraczki dla Kotów, Zmarli Aktorzy z Dawno Zapomnianych Teatrów grają swoje dawno przebrzmiałe role...

To tu domy poznaje się po ich twarzach, ulice nie mają nazw tylko nazwiska, zegary na wieżach biją nie-po-kolei-godziny, piękne dziewczyny spacerują jakby wszystkie były Ewami w raju, bez ubrań, a nawet bez listków figowych, tak jak je stworzył... artysta... I tu, przypadkowy przechodniu, powinieneś się zatrzymać! Bo jeśli zabłądzisz, ulice poprowadzą cię do dzielnicy zakazanej, a z niej wrócisz odmieniony na zawsze.

W Dzielnicy Zakazanej roi się od Czarnych Charakterów i Pokręconych Osobowości. Krzysztof Łozowski spotyka je na każdym kroku odkąd sięga pamięcią, od dziecka... I portretuje jak szalony. Byle zdążyć, bo tyle ich wokół. Ołówkiem, kredą, sepią, na ciemno, na czarno, na czymkolwiek... Twarze śmiejące się i mroczne, bez wyrazu i straszne, gadające i milczące. Rysunki artysty to całkiem osobny temat i osobny nastrój.

Krzysztof zaczął rysować na długo zanim został artystą. Od maleńkości rysował to, co widział w wyobraźni, co czuł w sercu, twarze zamyślone, smutne, dziwne, wykrzywione, czasami zrozpaczone... I nawet jeśli zdarzyła się wśród nich twarz zabawna i wesoła, to, jak u cyrkowego klauna, pod szminką i narysowanym śmiechem krył się ludzki los, każdy inny, ale każdy jednakowo pogmatwany. Wszędzie je widział. Na murach domów, na drzewach, wśród traw...

Te szybkie, surrealistyczne, pełne ekspresji twarze-notatki, szkice-osoby, kreski-zwierzaki, wydobyte z dręczonej życiem podświadomości stały się z czasem jego surowcem do dalszej obróbki, do obrazów, do stania się artystą... Artystą. Widzi je nadal. Jego pracownia jest wszędzie. Wszędzie się roją tematy. Niecierpliwie zaludnia nimi swoje Miasto.

Przechodniu, przyjrzyj się uważnie tym twarzom, tym postaciom. Nic nie mówią, choć ruszają ustami, nie śmieją się w głos, choć robią grymasy tak jakby, nie opowiadają, bo nie mogą, są przecież narysowane, nie mają głosów, rysunki-malunki nie gadają. Ale jakże są wymowne. Wystarczy skorzystać z panującej w stolicy świata artysty Wolności Fantazji, by je wszystkie usłyszeć. By z rejwachu, jakie robią, wysłyszeć ich niezwykłe i ...zwykłe, ludzkie historie. Pogmatwane, bo tak już jest.

Elżbieta Binswanger-Stefańska

 

MIASTO ŁOZOWSKO WIELKIE Wystawa malarstwa KRZYSZTOF ŁOZOWSKI wystawa czynna od 16 września do 13 .10. 2013 Toruń Plaza, ul Broniewskiego 9, organizator Galeria Sztuki Maya, ul. Strumykowa 11/1

Miasto Łozowsko Wilekie serdecznie zaprasza do zwiedzania tajemniczych kamienic, mieszkań pełnych ludzi i myśli, wątpliwości i nadziei. Do świata kreski i koloru w postaciach patrzących przez zawsze zbyt ciekawe okna.

Pewnego dnia zobaczyłem to miasto, pojawiło sie kilka okien z twarzami, a może twarze były oknami... Coś je zasłaniało. Dobrze widoczne były jedynie nieroztropne wieże, delikatnie patrzące w moją stronę. Jedna wydawała się szczególnie nieroztropna, a może to ja śniłem cały czas...

ZAPRASZAM: http://www.artinfo.pl/?pid=artists&sp=index&id=13994&lng=1
http://www.artinfo.pl/?pid=artists&sp=index&id=13994&lng=1

Krzysztof Łozowski

Storczykarnia - Kawiarnia, zespół parkowy Muzeum - Zamek w Łańcucie
01.09.2013 - 14.09.2013
Organizator:  GALERIA MARZENIE
 

Wirtualna wystawa malarstwa / Virtual Art Exhibition

Najnowsze obrazy z cyklu Moje miasto Łozowsko Wielkie serdecznie zapraszają!

Pani Wiosenka z Łozowska oprowadza po galerii !

Najnowsze obrazy z cyklu Moje miasto Łozowsko Wielkie serdecznie zapraszają!

Różane damy, Damy irysów, Makowe panny, Nieroztropne wieże...

Najnowsze akwarele z cyklu Moje miasto Łozowsko Wielkie serdecznie zapraszają!

Najnowsze akwarele serdecznie zapraszają: Niczyja, Kwiatowe ludki, Błękit przyszedł do zielonego...

Najnowsze obrazy serdecznie zapraszają: Chciałaby Ewa do raju, Zuzanna i ... starczy, Myślami w dół, Dziewica, Nie dziewica...