Przemysław Długołęcki

Lekka, żywa, nieoczywista,
trochę dziecinna,
trochę smutna,
trochę zaspana
trochę zdziwiona

Chcąca już zmiany, znudzona szarością przywitała nas wszystkich
kolorów intensywnością

Jak przychodzi wiosna to co przez zimę spało i chroniło przed mrozem dzisiaj może już odejść.
Dzisiaj może już po prostu odpaść.
I może być jeszcze trochę tego , bo przecież to wiosna budzi się do życia.

O tym że dzisiaj każdy się uśmiecha ale mało kto chce pokazać prawdę która kryję się w sercu.

Żyjemy w iluzji internetu i well beingu.

A widzę jak co jakiś czas w interenecie tylko ludzie piszą. Odeszła… radosna duszyczka. Taka uśmiechnięta…

Utraciliśmy umiejętność prawdziwego poczucia drugiego człowieka. Mamy swoje problemy… nie będę pomagał to mi trzeba pomóc, nie wiem w co mam ręce włożyć.
Zrozumiałem, że wcale nie o to chodzi, czasem wystarczy komuś poświecić 20 minut uwagi, a jego życie potrafi zmienić się jak pogoda na morzu. Wystarczy zainwestować czas w człowieka. Czy trzeba oczywiście, że nie, ale proszę zrób jedną rzecz.
Wejdź teraz w „czas spędzony przed ekranem” i powiedz mi czy jesteś w stanie zainwestować 20 min z tego na poczet pomocy drugiemu człowiekowi – mówię tu o rozmowie, o szczerej chęci wysłuchania drugiego człowieka ?

Tak wiem, masz tyle do zrobienia. Rozumiem, że wszystko się sypie. Jeśli chcesz pogadać odezwij się

A jak nie chcesz gadać to pisz. Weź kartkę i pisz co Ci leży na tym krwawiącym sercu i co pięknego w nim jest . A zrozumiesz jak bardzo to uwalnia. Jaką ulgę to przynosi. 

Wszystkiego dobrego Ci życzę. 

Pozdrawiam cieplutko Przemysław