NIGHT BAR # 06. FROM THE CYCLE: BARS (2014) 摄影 由 Marta Lesniakowska

W moim cyklu „Bary” nic nie jest jednoznaczne. Przypadkowa scena z niewyraźnymi postaciami pogrążonymi w mglistej poświacie nocnego baru jest niepokojąca, oniryczna i w moim pamiętającym spojrzeniu odwołuje się z jednej strony do strategii Pabla Picassa sugerowania tylko sceny, a nie przedstawiania jej mimetycznie („Moulin de la Galette”, ok. 1900). A równocześnie dialoguje z kadrami otwierającymi debiut filmowy Tony’ego Scotta „The Hunger” (1983) z wnętrzem nowojorskiego nocnego klubu, gdzie światła ledwo przebijają się przez papierosowy dym. Stosuję tu używaną np. w modernistycznej poezji strategię obiektywej korelacji (objective correlative): zestawianie konkretnego przedmiotu lub zjawiska tak, by wywołać emocję u czytelnika; jak w „Nierzeczywistym mieście” Thomasa S. Eliot’a, który w gęstej brunatnej mgle skrywającej Most Londyński znalazł mroczność i chaotyczną fragmentaryczność nowoczesnej metropolii. Jak w wielu moich fotografiach sięgam tu także po środki filmowe wypracowane w niemieckim ekspresjonizmie, definiujące styl film noire: stosowanie tzw. niskiej tonacji/niskiego klucza oświetleniowego (low key), czyli wizualnego efektu obrazu o ciemnej skali szarości, z czego wynika twardy kontrast czerni-bieli i światła dający mroczny obraz „ciemne na ciemnym” z przewagę cieni. Tak zorganizowane pole obrazowe determinuje psychofizjologię recepcji, ewokując negatywne emocje, smutek, dezaprobatę, dramatyzm itp. Styl film noire tej fotografii transmediuje więc z modernistyczną tradycją (także ulicznej fotografii Saula Leitera), by pytać, jak i dlaczego rezonuje on w dzisiejszej fotografii metamodernistycznej, którą uprawiam. (ml)

In my “Bars” series, nothing is unambiguous. A random scene with indistinct figures plunged into the hazy glow of a night bar is disturbing, dreamlike and, in my remembering gaze, refers, on the one hand, to Pablo Picasso's strategy of merely suggesting a scene rather than depicting it mimetically (“Moulin de la Galette,” c. 1900). And at the same time it dialogues with the opening frames of Tony Scott's film debut “The Hunger” (1983) with the interior of a New York nightclub, where the lights barely pierce through the cigarette smoke. I'm employing an objective correlative strategy used, for example, in modernist poetry: juxtaposing a particular object or phenomenon in such a way as to evoke an emotion in the reader; as in “Unreal City” by Thomas S. Eliot's, which found the darkness and chaotic fragmentation of the modern metropolis in the thick brown fog hiding London Bridge. As in many of my photographs, I also draw here on cinematic means developed in German Expressionism and defining the style of film noire: the use of the so-called low key/low lighting key, that is, the visual effect of an image with a dark gray scale, resulting in a hard contrast of black-white and light giving a dark image of “dark on dark” with an advantage of shadows. The image field thus organized determines the psychophysiology of reception, evoking negative emotions, sadness, disapproval, drama, etc. Thus, the film noire style of this photography transmediates with the modernist tradition (including Saul Leiter's street photography) to ask how and why it resonates in today's metamodernist photography that I practice. (ml)

Collector's digital photography, black&white. Digital print on Hahnemühle Photo Rag Baryta 315g (semi-flash), archival paper acid-free. signed on the front and on the back. dated 2014.print 2022 - life time print, BAT - bon á tirer. Size 40x40 cm, paper 50x50 cm. not glued, without frame. Certificate of Authenticity. Without damages. Archived file: 2014-03-06 19.44.09

相关主题

BarWnętrzeEksresjonizmFilm NoirTony Scott