Karina Antonczak, współczesna polska malarka, zajmuje się wizualną eksploracją przestrzeni, kierując się jej wartością osobistą i terapeutyczną. Jej proces twórczy zagłębia się w dziedzinę wyobrażania sobie natury wyłącznie ze względu na jej wyobraźnię – sposób na spotkanie przestrzeni horyzontu i rozległych, niezamieszkałych krain. Tworzone przez nią obrazy charakteryzują się otwartymi, symetrycznymi kompozycjami, których ciągłość zostaje zakłócona przez wprowadzenie pojedynczego szczegółu. Kompozycje te wyłaniają się jako szczątkowe obrazy przepełnione nutą melancholii i sentymentalizmu, które składają hołd wielkości natury.
W swojej twórczości stara się skonstruować medium, które służy jako kanał przesyłania energii – odbicie przypominające spokój spotykany na spokojnej tafli jeziora. Motyw ten stanowi spójny wątek w jej twórczości, funkcjonując jako mechanizm aktywnego relaksu, odmłodzenia i zorganizowanej harmonii między wierszami.
Powstrzymuje się od renderowania swoich obrazów na podstawie bezpośredniej obserwacji natury. Zamiast tego tworzy obrazy pochodzące ze swojego rezerwuaru wspomnień, a następnie przekształca je w abstrakcyjne formy. Jej podejście wyjaśnia wizję skrupulatnie stworzonego świata, napisanego jej osobistym leksykonem. Dla artysty istotne znaczenie ma gra kolorów, linii, ich ciężar, leżące u ich podstaw napięcia i siły rządzące kształtem kompozycji. Jej twórczość artystyczna jest analityczną eksploracją zawiłych relacji łączących przestrzeń, masę, kolor, powierzchnię i siły dynamiczne, które dyktują ich wzajemne oddziaływanie.
