Belangrijkste punten
Oorsprong en opleiding : Kosuth werd in 1945 geboren in Toledo, Ohio, als zoon van een Amerikaanse moeder en een Hongaarse vader. Hij begon al op jonge leeftijd met zijn artistieke studies en volgde opleidingen in verschillende steden, waaronder Parijs en New York.
Pionier op het gebied van conceptuele kunst : In de jaren zestig bracht hij een revolutie teweeg in het idee van kunst door de focus te verleggen van visuele objecten naar ideeën, taal en context .
Iconische werken : One and Three Chairs en de serie Art as Idea as Idea behoren tot zijn bekendste werken – kunst die de betekenis van taal zelf in twijfel trekt.
Schrijven en denken : Zijn essay Art After Philosophy (1968–69) wordt gezien als een conceptueel kunstmanifest, sterk beïnvloed door Wittgenstein en Walter Benjamin.
Antropologie en kunst : In de jaren zeventig studeerde hij antropologie om zich te verdiepen in niet-westerse culturen. Deze ervaringen integreerde hij in zijn artistieke en theoretische werk.
Internationale academische carrière : Kosuth heeft lesgegeven aan grote instellingen in heel Europa en de VS, waaronder Yale, NYU, de Sorbonne, Oxford en de Academie voor Schone Kunsten in München.
Internationale tentoonstellingen : Hij nam deel aan vijf edities van Documenta en vier Biënnales van Venetië , met meer dan 170 solotentoonstellingen over de hele wereld.
Prijzen en erkenningen : Naast vele onderscheidingen werd hij benoemd tot Chevalier des Arts et des Letters in Frankrijk en ontving hij de Oostenrijkse Ereteken in Goud voor Wetenschap en Kunst .
Joseph Kosuth (geboren op 31 januari 1945) is een conceptueel kunstenaar van Hongaars-Amerikaanse afkomst. Hij verdeelt zijn tijd momenteel tussen New York en Venetië, na eerder in verschillende Europese steden te hebben gewoond, zoals Londen, Gent en Rome.
Kosuth werd geboren in Toledo, Ohio, als zoon van een Amerikaanse moeder en een Hongaarse vader met aristocratische wortels. Tot zijn familie behoort Lajos Kossuth, een prominente figuur in de Hongaarse Revolutie van 1848. Zijn artistieke opleiding begon al vroeg aan de Toledo Museum School of Design (1955-1962), gevolgd door privélessen bij de Belgische schilder Line Bloom Draper. Na het winnen van een beurs schreef hij zich in 1963 in aan het Cleveland Institute of Art. Een vormend jaar in Parijs en reizen door Europa en Noord-Afrika verdiepten zijn culturele perspectief.
In 1965 verhuisde Kosuth naar New York en studeerde tot 1967 aan de School of Visual Arts. Daar groeide hij al snel uit tot een disruptieve maar invloedrijke kracht, die de status quo uitdaagde en een sterke indruk achterliet op zowel studenten als docenten. Zijn invloed leverde hem al vóór zijn afstuderen een aanstelling op – een ongebruikelijke stap die controverse veroorzaakte onder traditionele docenten.
Pionier van een nieuwe taal in de kunst
Buiten het klaslokaal was Kosuth medeoprichter van het Museum of Normal Art , dat een vroeg platform bood aan kunstenaars zoals Robert Ryman en On Kawara. Als sleutelfiguur in de opkomst van de conceptuele kunst verwierp Kosuth de traditionele esthetiek ten gunste van taal, context en de verkenning van betekenis. Hij betoogde dat kunst niet draait om visuele vorm, maar om het genereren en onderzoeken van ideeën – een benadering die een verschuiving richting postmodernisme inluidde en de erfenis van kunstenaars zoals Marcel Duchamp herdefinieerde.
Kosuths werk onderzoekt vaak de wisselwerking tussen taal en perceptie. Zijn praktijk omvat installaties, fotografische werken en appropriatiekunst, die een consistent onderzoek vormen naar hoe betekenis wordt geconstrueerd. Hij heeft wereldwijd geëxposeerd en nam deel aan vijf Documenta-tentoonstellingen en vier Biënnales van Venetië. Zijn vroege Protoinvestigations , gemaakt toen hij pas twintig was, zijn nu te zien in grote instellingen zoals het MoMA, het Guggenheim, de Tate en het Centre Pompidou.
Academische invloed en wereldwijd bereik
Kosuth zette zijn academische betrokkenheid voort en gaf les aan de School of Visual Arts tot 1985. Later bekleedde hij leerstoelen in Hamburg, Stuttgart, München en Venetië. Hij gaf veelvuldig lezingen aan vooraanstaande instellingen zoals Yale, NYU, UCLA en de Sorbonne. Zijn toewijding aan het onderwijs weerspiegelt zijn geloof in de intellectuele nauwkeurigheid van de kunstbeoefening.
In 1989 was Kosuth medeoprichter van de Stichting voor de Kunsten van het Sigmund Freud Museum in Wenen, waar hij momenteel voorzitter is. De stichting eert Freuds nalatenschap door middel van hedendaagse kunst, met een permanente tentoonstellingsruimte in Anna Freuds voormalige kantoor.
Nalatenschap
Met meer dan 170 solotentoonstellingen en een decennialange impact op de kunstwereld blijft Joseph Kosuth een belangrijke kracht in de hedendaagse kunst. Zijn werk blijft toeschouwers uitdagen om de aard en betekenis van kunst te heroverwegen, wat hem niet alleen een pionier van de conceptuele kunst maakt, maar ook een filosoof van de taal ervan.
Joseph Kosuth: de kunstenaar die kunst in taal veranderde
Joseph Kosuth maakt deel uit van een baanbrekende generatie conceptuele kunstenaars die halverwege de jaren 60 opkwam en kunst wilde ontdoen van emotie en visuele verwennerij. In plaats van het creëren van mooie objecten, richtte deze beweging zich op ideeën als de essentie van kunst . Kosuth, samen met Lawrence Weiner, On Kawara en Hanne Darboven, stelde taal centraal in de artistieke creatie.
Voor Kosuth is het doel van kunst niet esthetisch, maar intellectueel. Zijn werken verwijzen vaak naar zichzelf en roepen fundamentele vragen op over wat kunst eigenlijk is. In 1969 zei hij het volgende:
“De waarde van een kunstenaar na Duchamp wordt gemeten aan de mate waarin hij of zij de aard van de kunst in twijfel trekt.”
In zijn werk verwijst hij regelmatig naar de psychoanalyse van Freud en de taaltheorieën van Wittgenstein , waarbij hij diepgaand filosofisch onderzoek in de visuele vorm verwerkt.
Taal zichtbaar gemaakt: Kosuths iconische experimenten
Kosuths eerste conceptuele werk, Leaning Glass , combineerde een echt object, een foto ervan en woordenboekdefinities van de naam. Hiermee legde hij de basis voor zijn latere, ambitieuzere projecten.
In 1966 begon hij zijn serie Art as Idea as Idea , waarin hij woordenboekdefinities (zoals 'betekenis', 'idee', 'water') reproduceerde als grote zwart-witfoto's. Deze werken werden geleverd met eigendomscertificaten in plaats van tentoonstellingsinstructies, wat benadrukte dat het concept, niet het object, het kunstwerk was.
Zijn misschien wel bekendste werk, One and Three Chairs , bevat een echte stoel, een foto van die stoel en een definitie van het woord 'stoel' – een gelaagde verklaring van representatie, taal en perceptie. Andere werken, zoals Four Colors Four Words , zetten deze verkenning voort en creëren tautologieën waarin het kunstwerk letterlijk is wat het beschrijft .
Ideeën versus objecten: het manifest van een jonge rebel
In 1968-69 schreef Kosuth Art After Philosophy , een baanbrekend essay dat de filosofische basis vormde voor conceptuele kunst . Het was meer dan een verhandeling; het was een scherpe kritiek op het formalisme van Clement Greenberg en een pleidooi om verder te kijken dan esthetiek en te streven naar conceptuele strengheid. Kosuth beschouwde kunst als een verlengstuk van de filosofie, sterk beïnvloed door denkers als Wittgenstein en Walter Benjamin. Het essay is sindsdien in meer dan veertien talen vertaald.
Van galerieën naar de jungle: de kunstenaar als culturele ontdekkingsreiziger
Begin jaren zeventig voelde Kosuth – inmiddels een rijzende ster in de kunstwereld – zich ongemakkelijk bij zijn identiteit als "witte, mannelijke, Eurocentrische" kunstenaar. Om dit te confronteren, studeerde hij antropologie aan de New School en deed hij veldwerk in afgelegen culturen : de Yagua in het Amazonegebied, Aboriginals in Australië en de Trobriand-eilandbewoners die Malinowski bestudeerde.
Kosuth beschreef deze ervaring als een poging om de grenzen van zijn eigen culturele begrip te verkennen. Deze verkenningen culmineerden in zijn belangrijke essay uit 1975, The Artist as Anthropologist , waarin hij kunsttheorie combineerde met intercultureel onderzoek.
Filosofie aan de Muur: Latere Werken en Kenmerkende Stijl
Kosuths latere werk bestaat vaak uit grootschalige fotomontages die afbeeldingen van zijn eigen eerdere werk combineren met filosofische citaten – van denkers als Derrida, Buber en Kristeva – subtiel ondertekend met initialen. Deze werken fungeren als visuele memoires en brengen zijn intellectuele en artistieke evolutie in kaart.
Samenwerkingen en opdrachten: kunst in de openbare ruimte
Kosuth heeft zijn werkveld ook uitgebreid naar muziek, architectuur en openbare monumenten. In 1992 ontwierp hij de albumhoes voor Fragments of a Rainy Season van John Cale. In 1994 werkte hij samen met Ilya Kabakov aan The Corridor of Two Banalities , een grote installatie die hun culturele achtergronden weerspiegelde.
Vanaf de jaren negentig ontving Kosuth wereldwijd talloze publieke opdrachten. Hij ontwierp monumenten voor Jean-François Champollion in Frankrijk, maakte neon-eerbetonen aan Walter Benjamin en vulde de muren van het Louvre met filosofische teksten in zijn project ni apparence ni illusion . Andere hoogtepunten zijn werken voor overheidsgebouwen in Stockholm, Brussel en de Bondsdag in Berlijn, evenals eerbetonen aan Charles Darwin en de filosoof Ricarda Huch.
De Denker-Leraar: Kosuth's Academische Erfenis
Kosuth is al jarenlang een ervaren docent en heeft gewerkt als docent in New York, Hamburg, Stuttgart en München. Hij was ook gasthoogleraar en gastdocent aan prestigieuze instellingen zoals Yale, New York University, de Sorbonne in Oxford en het Freud Museum in Wenen. Een van zijn meest vooraanstaande studenten is de kunstenaar Michel Majerus.
Geschriften: van manifesten tot tijdschriften
Naast beeldende kunst heeft Kosuth een sterke aanwezigheid in de uitgeverswereld. Hij was Amerikaans redacteur van Art & Language , mede-redacteur van The Fox en kunstredacteur van Marxist Perspectives . Zijn geschriften blijven het discours rond kunst beïnvloeden, waaronder zijn definitie van kunst als:
"Een voorstel van context en gedachte, expliciet gemaakt door de kunstenaar om te onthullen wat normaal gesproken verborgen is in cultuur – het impliciete vertalen naar het expliciete, en vice versa."
Uit zijn verzamelde geschriften, met name Art After Philosophy en After , blijkt Kosuths blijvende overtuiging dat kunst niet gaat over wat je ziet, maar over hoe we denken, de wereld om ons heen bevragen en interpreteren.
Een wereldwijde stem voor conceptuele kunst: Kosuths belangrijkste tentoonstellingen
Joseph Kosuth debuteerde in 1969 in de prestigieuze Leo Castelli Gallery in New York met zijn eerste solotentoonstelling. Datzelfde jaar lanceerde hij gedurfd Fifteen Locations , een ambitieuze, gelijktijdige tentoonstelling verspreid over 15 instellingen wereldwijd – een vroege verklaring van het grenzeloze potentieel van conceptuele kunst. Hij nam ook deel aan een cruciale groepstentoonstelling in de Seth Siegelaub Gallery , een mijlpaal voor de opkomende conceptuele beweging.
In 1973 organiseerde het Kunstmuseum Luzern een grote overzichtstentoonstelling van zijn werk, die door heel Europa reisde en zijn internationale reputatie verder vestigde. Er volgden nog meer overzichtstentoonstellingen, waaronder één in 1981, georganiseerd door de Staatsgalerie Stuttgart en de Kunsthalle Bielefeld .
Kosuth was ook regelmatig aanwezig op mondiale kunstforums, met uitnodigingen voor documenta V, VI, VII en IX (1972-1992) en de Biënnale van Venetië in 1976, 1993 en 1999. Vanaf 2011 keerde hij meerdere malen terug naar Venetië en exposeerde hij bij het Europees Cultureel Centrum , meest recent in Palazzo Bembo in 2017 .
Beyond the Canvas: Kosuth als curator en organisator
Al in 1967 cureerde Kosuth vernieuwende tentoonstellingen. Een van die tentoonstellingen, Fifteen People Present Their Favorite Book , in de Lannis Gallery in New York, bracht invloedrijke kunstenaars zoals Robert Morris , Sol LeWitt , Dan Graham en Robert Smithson samen – waardoor de galerie een ruimte werd voor literaire en conceptuele dialoog.
Datzelfde jaar, nog tijdens zijn studie, richtte hij samen met Christine Kozlov het Museum of Normal Art op. Hun initiatief toonde vroege conceptuele werken en bood een platform voor experimentele stemmen in de zich ontwikkelende kunstscene van New York.
Kosuths interesse in de psychoanalyse bracht hem er in 1989 toe een werk te schenken aan het Sigmund Freud Museum in Wenen. Later nodigde hij andere kunstenaars uit hetzelfde te doen, wat resulteerde in een collectie door Freud geïnspireerde werken. Dat jaar cureerde hij ook Ludwig Wittgenstein: Het spel van het onuitsprekelijke , een filosofische hommage aan het honderdjarig bestaan van de denker, die te zien was in de Wiener Secession en het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel.
In 1990, als reactie op de debatten over culturele censuur, cureerde Kosuth A Play of the Unmentionable in het Brooklyn Museum of Art . Hij selecteerde provocerende werken uit verschillende afdelingen – naakten, religieuze iconen, erotische stukken, zelfs Bauhaus-meubels – en plaatste deze naast kritische citaten van filosofen en wetenschappers. Deze gedurfde tentoonstelling daagde bezoekers uit om opnieuw na te denken over hoe de betekenis van kunst evolueert met de sociale context en machtsstructuren.
Onderscheidingen en onderscheidingen: een erfenis van intellectuele artisticiteit
Kosuths baanbrekende werk kreeg al vroeg formele erkenning. In 1968, op slechts 23-jarige leeftijd, ontving hij de Cassandra Foundation Grant – persoonlijk geselecteerd door Marcel Duchamp, kort voor zijn dood.
In 1993 ontving hij een eervolle vermelding op de Biënnale van Venetië en werd hij door de Franse regering benoemd tot Chevalier in de Orde van Kunst en Letteren . Later, in 1999, eerde Frankrijk hem opnieuw met de uitgifte van een postzegel van 3 frank in Figeac, de plek waar hij zijn monumentale eerbetoon aan Champollion bracht.
In 2001 werd hem een eredoctoraat in de filosofie en de letteren toegekend door de Universiteit van Bologna. Twee jaar later werd hem door de Oostenrijkse regering de hoogste onderscheiding voor culturele bijdrage toegekend: het Ereteken in Goud .
Kosuth heeft ook andere belangrijke onderscheidingen ontvangen, waaronder:
Brandeisprijs (1990)
Frederick Weisman-prijs (1991)
European Cultural Centre Art Award (2017) voor een levenslange toewijding aan het creëren van betekenis door middel van hedendaagse kunst.
Zijn werken zijn te vinden in belangrijke instellingen over de hele wereld, zoals:
Whitney Museum voor Amerikaanse Kunst , New York
Centrum voor Internationale Lichtkunst , Unna
Musée d'art contemporain , Lyon
Nationale Galerij van Victoria , Melbourne
Kunstmuseum van Saint Louis
Kunstmuseum van de Universiteit van Arizona
Addison Gallery of American Art , Andover
En nog vele anderen.
❓ Veelgestelde vragen
Wie is Joseph Kosuth?
Hij is een Hongaars-Amerikaanse conceptuele kunstenaar die bekendstaat om zijn manier om de focus van kunst te verschuiven van visuele vorm naar idee en taal , waarbij hij het concept als belangrijkste medium maakt.
Wat is zijn bekendste werk?
One and Three Chairs is een installatie met een echte stoel, een foto van die stoel en een woordenboekdefinitie van het woord 'stoel'.
Wat bedoelde hij met de woorden "kunst is het produceren van betekenis"?
Kosuth geloofde dat kunst verder moest gaan dan kleur en vorm, en dat het de context, taal en de perceptie van de kijker moest onderzoeken.
Wat is zijn theoretische bijdrage?
Hij schreef Art After Philosophy , een fundamentele tekst over conceptuele kunst die de modernistische esthetiek bekritiseert en een conceptuele benadering voorstelt die geworteld is in de filosofie.
Waar kan ik tegenwoordig zijn werk zien?
Zijn werken zijn te vinden in prestigieuze collecties zoals het MoMA (New York) , Centre Pompidou (Parijs) , Tate (Londen) en vele andere in Europa, Australië en de VS.
Heeft hij lesgegeven?
Ja, hij heeft academische posities bekleed in New York, Hamburg, Stuttgart, München en Venetië en heeft lezingen gegeven aan vooraanstaande universiteiten over de hele wereld.
Waarom studeerde hij antropologie?
Om zijn eigen culturele aannames onder ogen te zien en de filosofische en kritische dimensie van zijn kunst te vergroten door te leren van andere wereldbeelden en samenlevingen.
Selena Mattei
| ArtMajeur Magazine
