Historische achtergrond
Coming of Age Day (成人の日, Seijin no Hi) in Japan is een viering die diep geworteld is in het culturele en historische tapijt van het land. Hoewel de moderne incarnatie ervan een feestdag is die op de tweede maandag van januari wordt gehouden, gaat de oorsprong ervan eeuwen terug en weerspiegelt de evoluerende sociale structuren en waarden van de Japanse samenleving.
Het concept van het vieren van de overgang naar volwassenheid heeft eeuwenoude wortels, met gedocumenteerde ceremonies die teruggaan tot 714 CE tijdens het bewind van keizerin Genmei. Deze vroege rituelen markeerden belangrijke mijlpalen in het leven van een jongere en symboliseerden hun intrede in de verantwoordelijkheden en privileges van de volwassenheid.
Een van die oude ceremonies, Genpuku (元服), ontstond tijdens de klassieke Nara-periode in Japan (710-794 n.Chr.). Genpuku diende als een formeel overgangsritueel en betekende de overgang van kindertijd naar volwassenheid. Deelnemers, voornamelijk aristocratische kinderen, ondergingen symbolische veranderingen, zoals het aannemen van volwassen namen, kapsels en kleding, naast het op zich nemen van volwassen verantwoordelijkheden. Met name varieerde de ceremonie qua vorm en betekenis, afhankelijk van factoren als geslacht, sociale status en historische context.
Tijdens de Heian-periode (794–1185 n.Chr.) bleef genpuku de scepter zwaaien, vooral onder de aristocratische elite. Deze ceremonies waren cruciale momenten, waardoor individuen toegang kregen tot rechtsposities en maatschappelijke erkenning. Het proces van voorbereiding op de volwassenheid, vooral onder mannelijke kinderen, omvatte een rigoureuze opleiding in hoofse etiquette, vaardigheden en tradities.
Met de komst van de samoeraiklasse aan het einde van de 12e eeuw breidden de genpuku-rituelen zich uit naar deze krijgerskaste. Voor samoeraijongeren markeerde de ceremonie niet alleen het op zich nemen van volwassen verantwoordelijkheden, maar ook de ontvangst van zwaarden en harnassen, wat hun bereidheid tot krijgsplichten en maatschappelijke rollen symboliseerde. In de loop van de tijd fluctueerde de leeftijd waarop genpuku plaatsvond, onder invloed van factoren als sociale stabiliteit en de behoefte aan militaire dienst.
De Muromachi-periode (1338–1573) was getuige van de verspreiding van genpuku buiten de aristocratie en omvatte mannen en vrouwen uit lagere sociale rangen. Deze expansie weerspiegelde de veranderende maatschappelijke dynamiek, aangezien beroepsrollen en leerlingplaatsen een integraal onderdeel werden van de overgang naar volwassenheid.
Snel vooruit naar de nasleep van de Tweede Wereldoorlog, en de moderne versie van de Coming of Age-ceremonie ontstond uit de as van wanhoop. In 1946 diende het Jeugdfestival in de stad Warabi, in de prefectuur Saitama, als een baken van hoop voor de toekomst van Japan. Geïnspireerd door deze gebeurtenis riep de Japanse regering in 1949 15 januari uit tot Coming of Age Day, met als doel jonge mensen te vieren en aan te moedigen die aan hun volwassen leven begonnen.
Latere herzieningen van de wet op de nationale feestdagen, zoals de verschuiving naar de tweede maandag van januari in 2000, zorgden ervoor dat de feestdag op grote schaal werd gevierd. Maatschappelijke veranderingen, waaronder het dalende geboortecijfer in Japan en de veranderende perceptie van volwassenheid, hebben echter de continuïteit van de traditie in gevaar gebracht.
Bovendien leidde de verlaging van de volwassenheidsleeftijd in 2018 tot debatten over de relevantie van de feestdag en de impact ervan op culturele praktijken zoals het dragen van traditionele kleding. Ondanks deze uitdagingen blijft Coming of Age Day een gekoesterde gelegenheid, waarbij generaties worden verenigd in het vieren van de reis van jeugd naar volwassenheid en de belofte van de toekomst.
Minister Narihira's coming of age door Chokosai Eisho, Japan, Edo-periode (1615-1868), ca. jaren 1790. Houtsnede; inkt en kleur op papier, Honolulu Museum of Art, © Chokosai Eisho via Wikipedia
Thema's en symbolen in de Seijin No Hi
Traditionele kleding : Een centraal thema bij de viering van Seijin No Hi is de kleding die door de deelnemers wordt gedragen en die zowel het culturele erfgoed als de individuele expressie weerspiegelt. Mannen kiezen vaak voor formele traditionele kleding, zoals het donkere montsuki-haori-hakama-ensemble, dat een gevoel van elegantie en volwassenheid belichaamt. Vrouwen daarentegen dragen gewoonlijk furisode versierd met homongi-patronen, die vrouwelijkheid en gratie symboliseren.
Overgangsrituelen : Seijin No Hi-ceremonies vertegenwoordigen een belangrijk overgangsritueel, dat het einde van de adolescentie en het begin van de verantwoordelijkheden van volwassenen markeert. De rituelen die tijdens het evenement worden uitgevoerd, zoals toespraken van overheidsfunctionarissen en de uitreiking van herdenkingsgeschenken, onderstrepen de maatschappelijke erkenning van individuen als volwassen volwassenen.
Gemeenschap en identiteit : De viering van Seijin No Hi bevordert een gevoel van gemeenschap en verbondenheid onder de deelnemers. Terwijl jongvolwassenen zich voor de ceremonie verzamelen in plaatselijke stadskantoren of sportscholen, delen ze een collectieve ervaring die de individuele verschillen overstijgt. Het evenement dient als herinnering aan de gedeelde waarden en tradities die de Japanse samenleving samenbinden, waardoor een gevoel van identiteit en eenheid wordt versterkt.
Culturele evolutie en aanpassing : Hoewel Seijin No Hi-ceremonies geworteld zijn in traditie, weerspiegelen ze ook het evoluerende culturele landschap van het moderne Japan. Het opnemen van westerse formele kleding naast traditionele kleding benadrukt de invloed van de mondialisering en veranderende modetrends. Bovendien demonstreert de aanpassing van de ceremonie om tegemoet te komen aan regionale verschillen en diverse deelnamecriteria de toewijding van Japan aan inclusiviteit en culturele diversiteit.
Economische en sociale dynamiek : De viering van Seijin No Hi heeft aanzienlijke economische gevolgen, vooral voor industrieën die verband houden met mode, schoonheid en fotografie. De vraag naar formele kleding, make-updiensten en herdenkingsfoto's creëert kansen voor bedrijven om te bloeien en te innoveren. De commercialisering van het evenement roept echter ook zorgen op over de toegankelijkheid en betaalbaarheid, vooral voor jongere deelnemers.
Generatieperspectieven : Seijin No Hi-ceremonies roepen verschillende perspectieven op tussen generaties en weerspiegelen veranderende maatschappelijke waarden en attitudes. Terwijl oudere generaties het evenement misschien beschouwen als een plechtige traditie doordrenkt van culturele betekenis, kunnen jongere deelnemers het beschouwen als een sociale bijeenkomst of een mode-evenement.
Seijin Nee Hallo i n Art
Hedendaagse kunstenaars onderzoeken vaak de thema's en symboliek van Seijin No Hi in hun werk en bieden unieke perspectieven op traditie, identiteit en maatschappelijke verandering. Sommige kunstenaars herinterpreteren traditionele kledingstukken en rituelen, waarbij ze gendernormen en culturele verwachtingen uitdagen. Anderen gebruiken Seijin No Hi als lens om bredere kwesties als globalisering, consumentisme en de kruising van traditie en moderniteit te onderzoeken. Door in hun kunst met Seijin No Hi samen te werken, dragen deze makers bij aan voortdurende gesprekken over cultureel erfgoed, individuele expressie en de evoluerende dynamiek van de Japanse samenleving.
Hofdames dragen de jūnihitoe , afbeelding uit de Genji monogatari , via Wikipedia
De jūnihitoe, of 'twaalf lagen' in het Engels, formeel bekend als itsutsuginu-karaginu-mo, vertegenwoordigt een stijl van formele hofkleding afkomstig uit de Heian-periode en gedragen door adellijke vrouwen en hofdames aan het Japanse keizerlijke hof. De bovenkleding bestond uit meerdere kimono-achtige gewaden die over elkaar heen waren gelegd en de bovenkleding werd groter en dunner gesneden om de onderliggende lagen, bekend als hitoe, zichtbaar te maken, waarbij het binnenste gewaad, de kosode genaamd, diende als ondergoed tegen de huid. Begeleid door hakama als extra onderkleding, veranderden deze lagen in de loop van de tijd in bovenkleding, waarbij de kosode evolueerde naar de moderne kimono. Ondanks zijn naam varieerde het exacte aantal lagen van de jūnihitoe, waarbij accessoires zoals obi-riemen en overjassen bijdroegen aan de formaliteit ervan. Hofkledij uit de Heian-periode legde ook de nadruk op kleursymboliek, weerspiegeld in de gelaagde combinaties die bekend staan als kasane no irome, elk geassocieerd met de seizoenen. Hoewel zijn populariteit afnam tijdens de Kamakura-periode, blijft de jūnihitoe belangrijk en wordt hij nog steeds bij belangrijke gelegenheden gedragen door leden van het keizerlijke huis van Japan.
Gazbok, Heerlijk Japans , 2022
In Lovely Japanese van Gazkob toont de kunstenaar de creatie van traditionele kleding, die doet denken aan de jūnihitoe die adellijke vrouwen droegen in de Heian-periode. De ingewikkelde lagen van het kledingstuk, die de lagen van geschiedenis en cultuur symboliseren die ingebed zijn in de Japanse traditie, worden liefdevol nagebootst met marker op papier.
Brandon Borgelt, Samurai 'Ronin' bronzen sculptuur , 2021
Aan de andere kant biedt Brandon Borgelts Samurai 'Ronin' Bronze Sculpture een herinterpretatie van de samurai, een symbool dat diep verweven is met het Japanse erfgoed. Hoewel het beeldhouwwerk de stoïcijnse houding en formidabele aanwezigheid van een samoerai belichaamt, introduceert het ook elementen van introspectie en transformatie. De desintegrerende vorm van de samoerai suggereert een afwijking van de traditie, in navolging van het thema van herevaluatie en zelfconcept dat vaak wordt geassocieerd met coming of age-rituelen zoals Seijin No Hi.
Coming of Age Day (Seijin no Hi) in Japan is een bewijs van het rijke culturele erfgoed van het land en zijn vermogen om zich aan te passen aan veranderende tijden. Afkomstig uit oude riten zoals Genpuku tijdens de Nara- en Heian-periodes, weerspiegelt de moderne viering de evoluerende sociale structuren en waarden van Japan. Ondanks het feit dat we geconfronteerd worden met uitdagingen zoals dalende geboortecijfers en veranderende percepties van volwassenheid, blijft Seijin no Hi een gekoesterde gelegenheid, waarbij generaties worden verenigd in het vieren van de reis van jeugd naar volwassenheid. Via thema's als traditie, identiteit en maatschappelijke verandering benadrukken zowel historische rituelen als Genpuku als hedendaagse vieringen van Seijin no Hi de blijvende betekenis van culturele overgangsrituelen bij het vormgeven van de Japanse samenleving. Bovendien bieden hedendaagse kunstwerken zoals Gazkobs Lovely Japanese en Brandon Borgelts Samurai 'Ronin' Bronze Sculpture perspectieven op traditie, identiteit en maatschappelijke verandering, waardoor de dialoog rond Seijin no Hi en de culturele relevantie ervan in het moderne Japan verder wordt verrijkt.
Selena Mattei