Umutarabul

Kece Hakkinda

-"Keçe sadece yünden yapılan ve bir ustanın maharetli ellerinde türlü işlemlerden geçerek ortaya çıkan bir materyal, bir obje değil bana göre. Keçe yapmak gerçekten büyük efor ve sabır isteyen bir uğraş.
Keçe yapmak yünü tanımakla başlıyor çünkü her yünden keçe olmuyor, olsa da istenilen kaliteyi vermiyor.
Yün önce taranır, sonra yıkanır, sonrada kök boyalarla renklendirilir. Sonra, sonrası usta ve ekibine kalmış...
Keçe yapmak insana ilk önce; Çalışma disiplini öğretir.
Hep bir süreklilik ve ritimle çalışıyorsunuz. Önceleri sadece keçeyle ilgili olan bu ritim sonra günlük hayatın her bölümüne yansımaya başlar. Pasif olan enerjinizi aktif hale getirip, bir eser meydana getirmenin mutluluğu, iç dünyanızda ortaya çıkmakta olan huzuru daha bir zenginleştirir.
Desen yapma aşamasında keçe insana sabrı öğretir.
Her yün parçasını yüzeye yerleştirirken finale biraz daha yaklaşmanın heyecanının yanında sabr edenlerin, sonunda nasılda mükafatlandırıldığını deneyimlersiniz.
Bir başka şey daha öğretir keçe; Yaratıcılık.
İçinizde var olanı keşfederek insanlarla paylaşırsınız. Bu sırada önemli olan, insanların sizin yaptıklarınızı beğenip beğenmemesi değil, sizin hayal dünyanızdan dışarıya çıkacak güzellikler için kapıyı aralayabilmenizdir.
“Tanrı’ya en yakın olanlar sanatçılardır çünkü onlar ilhamı direkt olarak Tanrı’dan alıp insanlara ulaştırır” diyen bir düşünürü haklı çıkartırcasına siz de keçe yaparken bir iletken görevi üstlenir, ilahi olanla bir yakınlık kurmaya çalışırsınız.
Keçe yaparken farkında olmadan bir başka şey daha öğrenir insan; Ben öznesini bırakıp, biz köprüsünü kurmayı, yani ekip çalışmasını.
Eskiden klasik keçe ustaları bir çift keçe yapmak için 3-4 kişilik bir ekiple kolektif bir şekilde çalışırlarmış. Elbette o büyük keçeleri tek başına yapamazlardı. Bir beyin ya da bir kişinin enerjisi değil, 3-4 beyin ve 3-4 kişinin enerjisi ve emeği buluşuyordu keçede, desenlemede, tepmede ve pişirmede.
Bu ise ben (ego) merkezli bugünkü toplumumuzun en büyük eksikliği.
En son aşamada; her şeyi elde etmeye çalışan ve hayatı büyük bir koşuşturma içinde geçen günümüz, makineleşmiş insanına bir başka şey daha fark ettirir keçe ; Yavaşlayabileceğini, zihni arındırabileceğini. Doğu felsefesinde buna meditasyon diyorlar. Keçe yapmak güçlü bir terapi gibi, kendinin, kendinle baş başa kalmasına aracılık eder.
Ve ben şuna inanıyorum ki bir gün keçe yapmak güçlü bir terapi aracı olarak kullanılacak. Renkler dans ederken, bir gün sizde bu renklerin dansına katılacaksınız ve belki de keçenin en gizemli yönünü, mistik boyutunu keşfedeceksiniz.
İşte o zaman keçe basit bir dekoratif obje olmaktan çıkıp, yaşam biçiminiz olacak."

Keçe hakkında yazılacak çok şey var ama en önemlisi: Bir zamanlar çok popüler olan bu sanatın duraklama devresinden sonra tekrar insanlar arasında ilgi görmeye başlaması.
Avustralya, Kuzey Avrupa, Amerika ve elbette Türkiye’de keçeyi yeniden keşfetmek isteyen insanların çoğalması ve keçenin kullanım alanlarının genişlemesiyle de ticari yönünün artması bu sanatın gelecek kuşaklara aktarılmasında bize gerçekten büyük umutlar veriyor...

Umut Arabul/ 2010
İN NEWYORK,USA
in
NEWYORK PUBLIC LIBRARY , Turkish Fine Art of Felt
By UMUT ARABUL, 2010 ...

Abouth Felt

-" In my opinion, the felt is not only a material, an object that is made of wool and turns up after several process by the master. Making felt is a work requiring major effort and patience for real.

Making felt starts with being familiar with the wool since we can not get felt out of any wool and even if we do, the quality won’t be satisfactory. The wool is first carded, then washed and colored with chemical paint or madder at last. The next is up to the master and his team.
What making felt teaches someone is first of all discipline of work. You always work with continuance and rhythm. This rhythm which is only about the felt at first, then starts growing over every part of our daily lives and enriches the peace arising in your innerlife.

During the section of making patterns, the felt teaches a man patience. Beside the excitement of getting closer to the end by placing each piece of wool on the surface, you also experince how you get rewarded in the end after showing patience.

Felt teaches one more thing: creativity.
You discover what is in you and share it with other people. During this, what matters is not if other people like what you do or not but the fact that you can inch open the door for the beautiful things that will come out of your imagination.

As if justifiying a philosopher who once said: “The ones closest to God are artists because they receive inspiration directly from God and carries it to people”, you undertake the mission of a conductor and try to get closeness to the divine one.
While making felt another thing is learned unconsciously: you leave the subject “me” aside and build the bridge of “us” which is teamwork. Classical felt artists used to work collectively with a team of 3-4 people just to make a couple of felts.

They did not make those big felts alone, of course. For the felt, the patterns, tramping and cooking, the brain and energy from not 1 but 3-4 people met. This is what lacks the most in our self-centered culture today. In the final section, the felt creates another realization for the mechanized people who try to obtain everything and rush from one place to another: that they can just slow down and purify the mind.

They call it “meditation” in Eastern philosophy. Making felts, as a powerful meditation, makes you lay your head together with yourself. And I believe that one day, making felts will be used in the means of meditation. Some day, while the colors are dancing, you will join the dance and maybe discover the most mysterious side and the mystical dimension of making felts. And then, the felt will lose its position as just a decorative object and be your way of life.

There is a lot more to write about felt but most importantly, this art, which was once very popular, started getting attention again among people after an age of sagnation.

Since there are more and more people who want to discover felt in Australia, North Europe, America and of course Turkey, felt’s area of use expands and its commercial side grows, we are highly hopeful that this art will be transferred to next generations. "
UMUT ARABUL
Newyork Public Library at 2010

The Newyork Times
Tuesday, June 25, 2013

Umut ARABUL, Turkey

-"Art of felt master aims to open his art to world.
Young masters of the art of felt, which has lost its popularity in Anatolia, are trying to keep the tradition alive. However, one of its masters, Umut Arabul says academics pay more attention to felt...
A master of felt, Umut Arabul, who designs various products from scarves to door mats, from bags to slippers, believes that felt will play a leading role in the world of fashion in the near future.
The profession of felt, which has almost died in Anatolia, is being revived thanks to the initiative of young generation masters who are taking over the job from their fathers. One of these people, Umut, 35, who works in İzmir’s Sirince district, is modernizing felt by using his handicraft skill. He produces various products made of felt and is hopeful about the future of the art.

Umut has felt atelier at the Sirince village/ Tas Mektep Museum but he says that the felt job has lost its popularity as textile materials and machine-made rugs have become widespread. He and the other young generation masters are trying to turn this tide.
He produces a lot of different items, and especially works on combining felt with leather, silk and copper. “I’ve even merged felt with the art of marbling - which is one of the traditional Turkish arts - and painted clothes, as well as tulle, lace and Tokat yazma [a Turkish traditional scarf],” Umut said.
“With these techniques we produce rugs, diwans, silk felt scarves, door mats, waistcoats, Ottoman caftans, slippers, bags, jewelries and accessories. We continue developing these products. None of my products is for display on the wall but for use in life.”
Difficult to find apprentices .

Umut said that although felt had significant value in a traditional handicrafts, their biggest problem was in finding apprentices to learn the art. “Felt art receives interest only from academics, not from those who want to work on it as a profession,” he said.

“Under the leadership of academics, who came to Turkey and took training from me, felt profession schools have been opened in Ireland, Japon, South Korea, Canada, Australia, Norway, Italia, USA, and England. Nobody should be surprised in the near future if they see the tags of expensive brands on coats and bags made of felt. Felt products will be imported to the world. Thankfully, those who passed by here will know the homeland of felt. Felt is on the way to becoming a leader in world fashion, so Turkey should have a say in it.”