Anna Lupa-Suchy

Swoboda i struktura

Anna Lupa-Suchy to artystka niezwykła, spontaniczna i poszukująca, a jednocześnie       w pełni ukształtowana, o ogromnej biegłości warsztatowej, dzięki której nie męczy odbiorcy eksperymentami. Przedstawia obrazy, które są efektem poszukiwań wyrazu malarskiej materii dokonywanych w przestrzeni pracowni. Jak każdy artysta obserwuje i doświadcza świata,                a doświadczenie to potrafi w szczególny sposób zapisać, w tym wypadku – namalować. Niezwykłość polega na tym, że obraz, który nam przedstawia nie jest zamknięty w konkretnej chwili, zatrzymany w czasie, ale na naszych oczach się staje, w dynamicznym, totalnym procesie. Jest to tym trudniejsze, że artystka pracuje w konwencji figuralnej, która domaga się kształtu, konkretu. W dodatku ową figurą jest postać ludzka, która w naszym umyśle stanowi matrycę rozpoznawalnej rzeczywistości, wdrukowaną w świadomość i podświadomość, więc wszelkie jej niedookreślenie budzi niepokój.

Postać w tym malarstwie jest uchwycona w wielu profilach jednocześnie. Jej energia reprezentowana przez kolor nie chce zamknąć się w formie, płynnie tworząc powidoki. Nasuwają się tu odniesienia do poszukiwań i rozwiązań formy przez kierunki Wielkiej Awangardy I połowy XX w.: fowizmu, futuryzmu, ekspresjonizmu czy formizmu w malarstwie polskim. Człowiek w ujęciu artystki również ukazany jest w skomplikowanych relacjach i przemianach, niedookreślony, a jednocześnie wyrazisty, stworzony z barw, płaszczyzn, linii i światła. Synteza tych czterech aspektów malarstwa decyduje o formalnym bogactwie i charakterze twórczości Anny Lupy-Suchy. Niepowtarzalny efekt artystka uzyskuje dzięki mistrzowskiej biegłości warsztatowej w ujmowaniu i precyzowaniu struktur.

 Wewnętrzne ustrukturyzowanie materii obrazu to element dyscypliny w tej twórczości, efekt ogromnej pracy, wielu prób i poszukiwań. Kształt i kolor to swoboda, spontaniczność oraz nie poddawanie się ograniczeniom, czyli właśnie to, co w potocznym odbiorze czyni artystę kimś wyjątkowym, wolnym i stanowi powszechny wyznacznik fenomenu artysty. O istocie przekazu tego malarstwa świadczą tytuły cykli, nad którymi artystka pracuje od lat: „Kosmiczny pył” i „Tonacje”.

„Kosmiczny pył” to refleksja egzystencjalna, człowiek w relacji ze światem, innymi ludźmi   i samym sobą. Uwikłany w zmienny los, niepewny swojej formy i tożsamości, zmysłowy i duchowy zarazem.

„Tonacje” to nastroje i emocje ewokowane przez kolor. To spontaniczność i energia koloru, która dekonstruuje kształt. To ciągłe poszukiwanie formy, próba jej konkretyzacji w warunkach wszechobecnego, barwnego żywiołu. To człowiek zanurzony w żywiole życia.

 Poetyckie tytuły poszczególnych obrazów poszerzają dodatkowo pole interpretacyjne. Choć obcując ze sztuką, zwłaszcza tak wyrafinowaną, zawsze obcujemy   z tajemnicą.

               Ida Łotocka-Huelle