IL COLLEZIONISTA DI OCCHI Malarstwo autorstwa Costantino Di Renzo

Costantino Di Renzo to współczesny włoski artysta. Swoją artystyczną podróż rozpoczął w 1965 roku, rozpoczynając studia na Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie. Na początku swojej kariery zagłębił się w zawiłe zgłębianie sztuki dawnej, czerpiąc inspirację szczególnie z holenderskiego malarza Vermeera. To zapoczątkowało konceptualną analizę obrazów w jego twórczości. W 1974 związał się z ruchem hiperrealistycznym, a jego prace zadebiutowały w galerii Margutta w Pescarze (1976) i galerii Il Modulo w Salerno (1977). Chcąc udoskonalić swoją technikę hiperrealistyczną, w 1978 roku wybrał się do Stanów Zjednoczonych, gdzie doskonalił swoje umiejętności pod okiem takich artystów jak Richard Estes, Don Eddy i Chuk Close. Okres ten to także jego współpraca z galerią Borghi w Nowym Jorku, gdzie w 1979 roku zorganizował wystawę „Nowy Jork, sfinks z cementu, aluminium i luster”.

Uznanie krytyków nastąpiło, gdy wybitni krytycy sztuki, w tym Duilio Morosini, Marcello Venturoli i Giuseppe Marchiori, dostrzegli głębię jego malarstwa. W latach 1975 i 1979 brał udział w XXIX i XXXIII „Nagrodzie FP Michetti”.

Zmieniając bieg w 1980 roku, Costantino skierował swoje artystyczne talenty w stronę rzeźby, prezentując swoje dzieła w 1982 roku w galeriach Cesare Manzo w Pescarze i galerii Centro sei w Bari. Jego rzeźby – zakryte postacie wykonane z włókna szklanego – przekształciły przestrzenie wystawowe w wciągające instalacje. W tym samym roku pokazał swoje monumentalne rzeźby na Międzynarodowych Targach w Bari, na zaproszenie zasłużone dzięki swojemu talentowi.

Na początku lat 80. Costantino zajął się także scenografią teatralną, współpracując z różnymi zespołami teatralnymi. Obejmowało to pracę przy produkcjach takich jak „Sen nocy letniej” Szekspira, „Lazzarina tra i coltelli” Rosso di San Secondo, „La Moscheta” Ruzante i nie tylko. W 1985 roku powrócił do malarstwa, tworząc urzekający cykl prac podczas rocznego pobytu w Sydney w Australii, gdzie czerpał inspiracje z naturalnego piękna tego kraju. Po tych pracach powstał cykl obrazów poświęconych Księżycowi, wystawiony w Rzymie w 1989 roku.

W 1992 roku jego międzynarodowe uznanie przyniosła ważna wystawa w Japonii, na której zaprezentowano 36 dzieł wielkoformatowych. Pomimo sukcesu rynkowego Costantino w 1992 roku świadomie opuścił Rzym. Osiadł na wsi w pobliżu swojego rodzinnego miasta, podejmując głębokie studia nad Homeryckim Ulissesem. Jego cykl prac dotyczył wyjazdu Ulissesa z wyspy, tworząc wyjątkową symbiozę malarstwa i literatury.

W 2002 roku wystawiał prace z poprzedniej dekady w „Rolnick House” w Miami. W 2003 roku jego styl malarski ewoluował, przełamując się w nieregularne geometrie wzbogacone elementami plastikowymi, które kontynuowały narrację poza powierzchnią płótna. Następnie poszerzył swoje portfolio twórcze, pisząc opowiadania w 2005 r. i produkując filmy wideo w 2008 r.

Artystyczna ewolucja Costantino nabrała innego obrotu w 2009 roku, kiedy w Lecce wystawił czterdzieści wielkoformatowych prac, kończąc tym samym swój mitologiczny okres. Jego sztuka uległa przemianom, obejmując współczesne tematy i zagłębiając się w złożoność ludzkiej psychiki. W tej nowej fazie badano takie tematy, jak ludzka słabość, szaleństwo i słabości społeczne, często przedstawiane z głęboką ironią. Jego późniejsze prace można było oglądać w mediolańskiej Unigallery w ramach wystawy „Pratica-Mente”, której towarzyszył film wideo zatytułowany „Practice-Mind-None”. Oznaczało to znaczącą zmianę w jego artystycznej trajektorii, pokazując jego zdolność do adaptacji i odkrywania różnorodnych aspektów ludzkiego doświadczenia poprzez swoją sztukę.

• Obywatelstwo: WŁOCHY
• Data urodzenia : 1946
• Domeny artystyczne:
• Grupy: Współcześni Artyści Włoscy