Cafer Tabak

CAFER TABAK’IN RESİMLERİ YA DA KENDİNİ VE SANATINI TANIMA KONUSUNDA

Kaya ÖZSEZGİN

Sanatta başarıya ulaşmanın ve sürekli bir çalışma temposu tutturabilmenin, bugüne kadar değişmeyen bir tek koşulu olmuştur: İşine tutkuyla bağlanmak, yaptığı işi sevmek ve bu bitimsiz işi, bütün öteki uğraşların üzerinde tutmak. Sanatçının bu “karşılıksız” ısrarı, ürettiği yapıtla, kendini özdeş tutma çabası ve her yapıtla kendini aşma kararlılığı, O’nu zamanla bir tek amaca yönlendirecektir: Sanatın sonlu olmayan ve varılacak her aşamada “mükemmel” olana biraz daha yaklaştıran arayış ve yenilenme tutkusu. “Mükemmel”in nasıl bir şey olduğu ve hangi tartışılmaz değerleri içerdiği ise, bugüne kadar keşfedilmiş bir olgu değil. Ama bütün arayışlar, onu bulmaya yönelik olduğuna göre, “mükemmel”lik kavramının sanattan sanata, sanatçıdan sanatçıya değiştiğini söyleyebiliriz.

Cafer Tabak da kendi arayışı doğrultusunda, ele geçirmek istediği o gizemli kavramın peşinde koşuyor, yapmakta olduğu işten büyülenmiş olarak… Büyü ise, sanat içgüdünün kendisi. İçinden geldiği gibi çalışmak, içgüdüsünün buyruğuna kulak vermek, onun gösterdiği yönde yapıtının çatısını kurmak isteyen sanatçıların hiçbiri bugüne kadar yanılmadı; içgüdülerini yok sayanlar ise, bu yanılgının karşılığını büyük zaman kaybı ile ödediler.

Cafer Tabak, bu gerçeğin farkında olduğu için, gerçekliğin yapay sentezlerinden yola çıkmıyor, yaşadığı ve tanık olduğu olguların iç dünyasına yansıyan boyutlarıyla kendini kuşatılmış sayıyor. Bilinç düzeyinde sanat üretiminin dayandığı bu temel koşul, O’na, kendini tanıma olanağı sağlayacaktır.

Kendini tanımayı kolay bir şey mi sanıyorsunuz?


“Mitoslar yaşıyor” Resim Sergisi Kataloğundan… (Galeri Gözde)
Nisan 1998