Adrian Ghenie, urodzony 13 sierpnia 1977 r. w Baia Mare w Rumunii, jest wybitnym współczesnym malarzem cenionym za dynamiczne kompozycje, które łączą odniesienia historyczne z osobistymi narracjami. Kontynuował naukę na Uniwersytecie Sztuki i Projektowania w Klużu-Napoce, który ukończył w 2001 r. W 2005 r. Ghenie był współzałożycielem Galerii Plan B w Klużu wraz z Mihai Pop, tworząc znaczącą platformę dla sztuki współczesnej; galeria rozszerzyła się na Berlin w 2008 r.
Prace Gheniego były prezentowane w wielu prestiżowych instytucjach, w tym Tate Liverpool, San Francisco Museum of Modern Art i Fondazione Palazzo Strozzi we Florencji. Jego obrazy są znane z teksturowanych powierzchni i stosowania szpachelek malarskich i szablonów zamiast tradycyjnych pędzli, często przedstawiając postacie z XX wieku związane ze znaczącymi wydarzeniami historycznymi. Ten charakterystyczny styl przyciągnął porównania do artystów takich jak Francis Bacon.
Jego dzieła osiągnęły niezwykły sukces na rynku sztuki. W czerwcu 2014 r. „The Fake Rothko” sprzedano za 1 426 000 funtów (2 428 140 dolarów), a w lutym 2016 r. „The Sunflowers of 1937”, zainspirowane „Słonecznikami” Vincenta van Gogha, osiągnęły cenę 3 177 000 funtów na aukcji Sotheby's w Londynie, ustanawiając rekord dla artysty.
Dzieła Gheniego są częścią kilku ważnych kolekcji publicznych, w tym Centre Georges Pompidou w Paryżu, Hammer Museum w Los Angeles i Stedelijk Museum voor Actuele Kunst w Gandawie. Nadal mieszka i pracuje w Berlinie, wnosząc znaczący wkład do współczesnej sceny artystycznej dzięki swojemu nowatorskiemu podejściu i prowokującym do myślenia tematom.
W ostatnich latach Ghenie kontynuował eksplorację wpływu technologii na współczesne ciała poprzez swoje obrazy. Jego wystawa z 2022 r. „The Fear of NOW” na nowo wyobraziła tradycje malarskie, aby zilustrować transformację ludzkich ciał w świecie cyfrowym.
Ponadto w 2024 roku Ghenie zaprezentował „Shadow Paintings” w wiedeńskiej Albertinie, gdzie zinterpretował na nowo słynne zaginione arcydzieła Egona Schielego, co było kolejnym dowodem jego zdolności do innowacyjnego angażowania się w historię sztuki.