Wat inspireerde je om kunst te maken en kunstenaar te worden? (gebeurtenissen, gevoelens, ervaringen...)
Kunst is altijd een constante in mijn leven geweest – een diepe behoefte om mezelf te uiten en contact te maken met anderen. Maar het was tijdens mijn twintig jaar ervaring in de traditionele zeefdrukkunst dat deze passie echt een roeping werd.
Zeefdrukken stelde me in staat een breed scala aan materialen en technieken te verkennen, en in de loop der tijd ontwikkelde ik een diepgaand begrip van hun expressieve potentieel. De ontdekking van beton was een ware openbaring. De ruwheid ervan, het vermogen om onder mijn handen te transformeren, fascineerde me vanaf het begin. Ik begon te experimenteren: ik mengde beton met andere materialen en creëerde zo unieke texturen en oppervlakken.
Nieuwsgierigheid heeft me altijd gedreven om verder te gaan, nieuwe uitdagingen te zoeken en mijn grenzen te verleggen. Het creëren van unieke stukken, het resultaat van een handgemaakt proces en voortdurend onderzoek, is mijn grootste voldoening geworden. Elk werk is een deel van mij – een fragment van mijn verhaal en emoties.
Wat is je artistieke achtergrond en welke technieken en materialen heb je tot nu toe onderzocht?
Mijn artistieke reis is geworteld in ambachtelijke zeefdruk – een techniek die ik twintig jaar lang heb verkend en verfijnd. Het is een handwerk van herhaalde bewegingen en diepgaande materiaalkennis. Ik zie zeefdruk graag als een dialoog tussen de kunstenaar en het oppervlak – een interactie die zowel precisie als gevoeligheid vereist.
Door de jaren heen heb ik geëxperimenteerd met een breed scala aan materialen: stof, papier, hout, metaal. Elk materiaal heeft zijn eigen persoonlijkheid, zijn eigen weerstand, zijn eigen manier om kleur te absorberen. Maar de ontdekking van beton was wat mijn praktijk echt revolutioneerde. De materialiteit van beton – het vermogen om te transformeren in mijn handen – fascineerde me vanaf het begin.
Ik begon het te mengen met andere elementen, zoals zand, aarde en natuurlijke pigmenten, waardoor onregelmatige oppervlakken vol nuances en contrasten ontstonden. Beton stelde me in staat om driedimensionaal werk te gaan maken, waarmee ik de tweedimensionale beperkingen van zeefdrukken doorbrak. Ik begon sculpturen te modelleren, installaties te maken en muren te bekleden.
In al mijn werk ligt de nadruk sterk op handwerk. Ik vind het heerlijk om mijn handen vuil te maken, het materiaal onder mijn vingers te voelen en te experimenteren met nieuwe combinaties. Kunst is voor mij een zintuiglijke ervaring – een reis om nieuwe expressieve mogelijkheden te ontdekken.
Wat zijn de drie aspecten die jouw werk onderscheiden van dat van andere kunstenaars en het uniek maken?
Wat mijn werk uniek maakt, is het vermogen om een ogenschijnlijk koud en inert materiaal als beton te transformeren tot iets levends – vol emotie. Ik begin mijn creatieve proces met een vaag idee, een beeld dat zich vormt in mijn hoofd. Vervolgens, met mijn handen bedekt met beton, begin ik die visie vorm te geven. De imperfecties die tijdens dit proces ontstaan, zijn geen fouten – ze zijn de kenmerken van authenticiteit en vakmanschap.
Elk beeld is een reis – een voortdurende verkenning van het expressieve potentieel van beton. En uiteindelijk hoop ik de kijker een gevoel van verwondering, verrassing en verbondenheid met de natuur en het materiaal zelf over te brengen.
Waar haal je je inspiratie vandaan?
De brutalistische stijl was een ware openbaring voor mij. De kracht, eerlijkheid en het vermogen om emotioneel geladen ruimtes te creëren, hebben me diep geïnspireerd. Ik vind het idee om beton te gebruiken om miniatuurarchitectuur te creëren – kleine seculiere kathedralen die uitnodigen tot contemplatie en reflectie. Mijn sculpturen zijn als fragmenten van denkbeeldige gebouwen, zwevend tussen verleden en toekomst.
Wat is je artistieke aanpak? Welke visioenen, sensaties of emoties wil je bij de kijker oproepen?
Mijn werken zijn stedelijke archeologieën. Ik neem stukken van de stad, fragmenten uit een industrieel verleden, en herschik ze tot nieuwe vormen van leven. Ik streef ernaar een gevoel van nostalgie en verbondenheid op te roepen en de kijker aan te moedigen na te denken over de geschiedenis en evolutie van onze gebouwde omgeving. Mijn sculpturen zijn als littekens van de tijd en vertellen verhalen over groei en verval.
Hoe ziet jouw creatieve proces eruit? Is het spontaan of gaat het gepaard met een lange voorbereiding (technisch, geïnspireerd door de kunstgeschiedenis, of iets anders)?
Mijn creatieve proces is een constante dialoog met het materiaal. Ik begin met een idee, een beeld dat vorm krijgt in mijn hoofd. Dan begin ik die visie vorm te geven. Maar vaak neemt het materiaal het over en suggereert het nieuwe richtingen, nieuwe vormen. Het is alsof je getuige bent van de geboorte van een nieuw wezen – altijd verrassend en onverwacht.
Gebruikt u een bepaalde werktechniek? Zo ja, kunt u die aan ons uitleggen?
Mijn artistieke praktijk is gebaseerd op een continue dialoog tussen vorm en materiaal. Ik gebruik silhouetten als kaders, als containers waarin mijn sculpturen ontstaan. Vers cement, nog kneedbaar, wordt mijn klei – het materiaal dat ik met mijn handen vormgeef. Het is op dit moment dat het kunstwerk tot leven komt, dat vormen worden gedefinieerd en emoties ontstaan.
Tegelijkertijd werk ik ook met voorgevormde betonblokken, die ik met meer traditionele gereedschappen vormgeef. Met de beitel en hamer kan ik de verborgen schoonheid van het ruwe materiaal onthullen, contrasten creëren tussen gladde en ruwe oppervlakken, tussen massieven en holtes.
Bij beide technieken is het accepteren van imperfecties essentieel. Scheuren, luchtbellen en onregelmatigheden worden een integraal onderdeel van het werk en getuigen van het creatieve proces en de aard van het materiaal. Ze vertellen het verhaal van het beeld.
Zijn er innovatieve aspecten in je werk? Kun je ons vertellen welke dat zijn?
Werken met beton vereist een grote gevoeligheid en een diepgaande kennis van het materiaal. De werkruimte is beperkt, wat de ontwikkeling van een precieze en snelle techniek vereist. Maar juist deze uitdaging maakt het werken met cement zo fascinerend en stimulerend. Het vinden van de juiste balans tussen zand, cement en water – en het correct timen van het proces – is cruciaal.
Heeft u een voorkeur voor een bepaald formaat of medium? Zo ja, waarom?
Ik werk het liefst aan kleinschalige sculpturen vanwege de praktische en toegankelijke werking. Hoewel cement een fascinerend materiaal is, maakt het soortelijk gewicht grootschalige werken lastig te hanteren en tentoon te stellen. Kleine sculpturen geven me meer controle over het creatieve proces en stellen me in staat om werken te maken die gemakkelijk in verschillende contexten kunnen worden tentoongesteld, waardoor ze toegankelijker worden voor het publiek.
Waar maak je je werk? Thuis, in een gedeelde studio of in je eigen studio? En hoe organiseer je je creatieve proces in die ruimte?
Mijn atelier is mijn toevluchtsoord – een plek waar ik mijn creativiteit vrij kan uiten, ver weg van de afleidingen van de buitenwereld. Door de jaren heen heb ik deze ruimte gevuld met een veelvoud aan objecten die mijn verbeelding prikkelen. Het is een beetje zoals de ark van Noach, waar verschillende materialen, antieke gereedschappen en werk in uitvoering naast elkaar bestaan. Hoewel het misschien chaotisch lijkt, is alles in mijn hoofd juist heel georganiseerd en heeft elk element zijn eigen plek.
Vereist uw werk dat u reist om nieuwe verzamelaars te ontmoeten, kunstbeurzen of tentoonstellingen te bezoeken? Zo ja, wat neemt u dan mee?
Momenteel staat mijn werk nog in de kinderschoenen. Er zijn slechts een paar mogelijkheden geweest om mijn werk in het echt te presenteren, maar ik hoop dat daar in de toekomst verandering in komt. Deelnemen aan beurzen en tentoonstellingen zou een fantastische kans zijn om nieuwe verzamelaars te ontmoeten en nieuwe samenwerkingen op te bouwen. In de tussentijd benut ik de mogelijkheden van internet om mijn werk met een breder publiek te delen.
Hoe ziet u de evolutie van uw werk en uw artistieke carrière in de toekomst?
Ik zie mijn artistieke reis als een voortdurende evolutie. Beton is een fascinerend materiaal, maar ik wil ook andere expressiemogelijkheden verkennen. Ik experimenteer graag met nieuwe materialen en technieken om steeds origineler en verrassender werk te creëren. Ik ben benieuwd waar deze ontdekkingstocht me naartoe zal leiden, en ik weet zeker dat mijn werk me gaandeweg zal blijven verrassen.
Wat is het thema, de stijl of de techniek van uw laatste artistieke productie?
Mijn nieuwste werk valt binnen een stijl die ik zou omschrijven als brutalistisch, met een sterke nadruk op geometrische vormen en de ruwe materialiteit van beton. Ik probeer deze rigiditeit echter te verzachten door natuurlijke elementen, zoals planten, te introduceren. Het idee is om een dialoog te creëren tussen de soliditeit van het beeld en de lichtheid van de vegetatie – een contrast dat een zeer boeiende visuele spanning genereert.
Kunt u ons vertellen over uw belangrijkste tentoonstellingservaring?
De belangrijkste vond plaats in het dorp waar mijn familie vandaan komt. Het contrast tussen de landelijke, intieme setting van het dorp en het eigentijdse karakter van mijn werk zorgde voor een zeer interessante dialoog. Door mijn sculpturen te exposeren op een plek zo ver verwijderd van de stedelijke centra, kon ik reflecteren op de rol van kunst in de samenleving en het vermogen ervan om te communiceren voorbij conventionele esthetiek.
Als je een beroemd kunstwerk uit de kunstgeschiedenis zou kunnen namaken, welk kunstwerk zou je dan kiezen? En waarom?
Ik zou kiezen voor Guernica van Picasso. Ik kan me voorstellen dat ik een brutalistische versie van Guernica maak, waarbij de figuren gefragmenteerd en gedeconstrueerd zijn tot eenvoudige geometrische vormen, gebeeldhouwd in beton. Het resultaat zou het gevoel van geweld en vernietiging versterken en het werk een nieuwe monumentaliteit geven.
Als je een beroemde kunstenaar (levend of overleden) voor het diner zou kunnen uitnodigen, wie zou dat dan zijn? Hoe zou je de avond doorbrengen?
Als ik een beroemde kunstenaar voor het diner zou kunnen uitnodigen, zou ik ongetwijfeld David Lynch kiezen. Zijn creatieve en visionaire geest – in staat om surrealistische en verontrustende sferen te creëren – heeft me altijd gefascineerd. Ik stel me een diner voor in een zacht verlichte ruimte, met een stille, ietwat mysterieuze ambiance, net als in zijn films.
Wat de activiteit na het diner betreft, zou ik iets werkelijk unieks voorstellen: samen kijken naar de meest intense vijf minuten van de derby tussen Torino en Juventus uit 1983, van de 70e tot en met de 75e minuut…
Olimpia Gaia Martinelli
| ArtMajeur Magazine
