Wat inspireerde je om kunst te maken en kunstenaar te worden? (gebeurtenissen, gevoelens, ervaringen...)
Ik heb altijd open gestaan voor kunst en filosofie. Hierdoor ben ik ook filosofie gaan studeren. Ik ben absoluut gefascineerd door wat de menselijke geest kan creëren en door de diversiteit aan manieren waarop kunstenaars zich uitdrukken. Ik had een passie voor fotografie sinds ik een kind was, maar ik had altijd het gevoel dat een foto te simpel en vaak te banaal was. Ik wilde iets speciaals doen, verder gaan maar tot 3 jaar geleden wist ik niet wat en hoe ik dat kon doen. In 2020 testte ik voor het eerst het kleurgebruik op de huid van modellen met behulp van een videoprojector. Het werd toen een obsessie om iets nog specialer en specialer te creëren.
Wat is je artistieke achtergrond, de technieken en onderwerpen waarmee je tot nu toe hebt geëxperimenteerd? Hoewel ik een fotografiecursus heb, heeft het me niet geholpen met mijn werk, want wat ik doe, kan ik vaak niet vinden in de vele fotoboeken die ik heb in mijn bibliotheek. Ik kan dus niet zeggen dat ik geschoold ben in wat ik doe en dit beschouw ik als een groot voordeel omdat ik zelf experimenteer en mijn eigen pad creëer, ik laat me door niemand inspireren.
Daarbij speel ik vooral graag met kleuren en hou ik ook van filmfotografie, wat ik ongelooflijk creatief vind, hoewel het een aantal beperkingen heeft in vergelijking met digitaal. Als onderwerpen voor fotografie hou ik van kleuren, foto's op verlaten plekken en de zwart-wit foto's die je helpen om veel meer gevoelens over te brengen.
Wat zijn de 3 aspecten die jou onderscheiden van andere kunstenaars, waardoor jouw werk uniek is?
Hoewel ik een fotografiecursus heb, heeft het me niet geholpen met mijn werk, want wat ik doe, kan ik vaak niet vinden in de vele fotografieboeken die ik in mijn bibliotheek heb. Ik kan dus niet zeggen dat ik geschoold ben in wat ik doe en dit beschouw ik als een groot voordeel omdat ik zelf experimenteer en mijn eigen pad creëer, ik laat me door niemand inspireren.
Daarbij speel ik vooral graag met kleuren en hou ik ook van filmfotografie, wat ik ongelooflijk creatief vind, hoewel het een aantal beperkingen heeft in vergelijking met digitaal. Als onderwerpen voor fotografie hou ik van kleuren, foto's op verlaten plekken en de zwart-wit foto's die je helpen om veel meer gevoelens over te brengen.
Waar komt je inspiratie vandaan?
De fotoshoots die we doen zijn heel spontaan. Ik werk nooit met moodboards omdat ik vind dat het je creativiteit beperkt. Inspiratie krijg ik als ik met het model voor me sta en we samen nadenken over een idee dat ik in mijn hoofd had. Maar we vertrekken vrijwel altijd van dat idee en creëren uiteindelijk iets totaal anders dan het oorspronkelijke idee. Fotoshoots zijn vaak veel ideeën, veel testen, en ze komen vaak uit met iets dat ons verrast.
Wat is jouw artistieke benadering? Welke visioenen, sensaties of gevoelens wil je oproepen bij de kijker?
Mijn vuistregel is om iets te creëren waar je niet onverschillig aan voorbij kunt gaan, maar om je oog te stelen en je te dwingen te stoppen en het in meer detail te bekijken. We streven ernaar dat elke foto een stemming oproept, voelt als een verhaal. In sommige foto's proberen we dat verhaal zelf te creëren, maar in de serie Playing with the Absurd hebben we enkele schilderijen gemaakt waarmee de kijker zijn eigen verhaal kan creëren.
In de serie kleurenfoto's is het ons gelukt om de kijker zich af te laten vragen of wat hij heeft gezien een schilderij of een foto is.
In de serie kleurenfoto's zijn we erin geslaagd om de kijker zich af te laten vragen of wat hij heeft gezien schilderkunst of fotografie is. Er waren veel mislukte tests, maar uiteindelijk hebben we geleerd dat we, om het gewenste effect te krijgen, texturen moeten genereren. Er volgde een reeks tests met verschillende materialen en het eerste werk waarbij de textuur naar voren kwam zoals we wilden, was Nestling in Colors, wat bijna 3D is vanwege de texturen. We zagen mensen op tentoonstellingen het werk in hun handen leggen om te zien of de vormen al dan niet in reliëf waren en dat deed ons veel plezier. Het was ons gelukt
Wat is het proces van het maken van je werken? Spontaan of met een lang voorbereidingsproces (technisch, inspiratie uit kunstklassiekers of anders)?
Het hele proces van het maken van een werk is ongepland, gebaseerd op de uitkomst van discussies tussen mijzelf en het model waarmee ik werk. Met sommige modellen zoals Maria Scîrlet met wie ik tientallen fotoshoots heb gedaan, hebben we al een samenwerking waarbij we elkaars gedachten lezen en samen de werken maken. Zij gebruikt haar lichaam om haar gevoelens te uiten, ik gebruik de apparatuur om ze te benadrukken. En uiteindelijk overtreffen de resultaten meestal onze verwachtingen.
Gebruik je een bepaalde werktechniek? zo ja, kunt u dit toelichten?
Nee, volgens mij gebruiken ze geen speciale werktechnieken. Nadat alle bodypainting-fotografie al heel lang wordt gedaan, doe ik fotobewerking net als andere fotografen in Adobe Photoshop, dus ik denk niet dat ik een speciale techniek heb. De manier waarop ik deze hulpmiddelen gebruik die iedereen heeft, maakt me anders dan de rest.
Zijn er vernieuwende aspecten in je werk? Kun je ons vertellen welke?
Wat me hier in Roemenië is opgevallen, is dat ik de enige ben die dergelijk werk doet. En ik denk dat dit te wijten is aan twee factoren. Allereerst worden modellen door fotografen meestal gezien als eenvoudige hulpmiddelen om een foto te maken en niet als partners die met geweldige ideeën kunnen komen om een werk te maken. Het teamwerk, de winstdeling met hen is uniek in Roemenië. Ten tweede denk ik dat maar weinig mensen begrijpen hoe we verf gebruiken, hoe we texturen genereren en hoe we foto's bewerken om ze te laten opvallen.
Heb je een formaat of medium waar je het meest vertrouwd mee bent? zo ja, waarom?
Nee, dat doe ik niet, ik experimenteer graag met alles
Waar produceer je je werken? Thuis, in een gedeelde werkplaats of in je eigen werkplaats? En hoe organiseer je in deze ruimte je creatieve werk?
Ik maak mijn werk graag in mijn kleine studio in het appartement waar ik ook woon. In Roemenië wonen we in flatgebouwen met vrij kleine kamers (ongeveer 20-25 m²) en het idee om een studio te maken lijkt nogal twijfelachtig. Maar zo zien wij het niet. Ja, een kleine studio legt een aantal beperkingen op, maar heel vaak stimuleert het mij en de modellen. Er zijn tijden dat we zoveel lichten en rekwisieten gebruiken dat we uiteindelijk niet meer in onszelf passen. Of de gekte zorgt ervoor dat we ons heel creatief voelen om nieuwe ideeën te testen. Het is een toestand die moeilijk onder woorden te brengen is, maar het is verslavend.
Brengt je werk je ertoe om te reizen om nieuwe verzamelaars te ontmoeten, voor beurzen of tentoonstellingen? Zo ja, wat levert het je op?
Elk jaar hebben we tentoonstellingen, niet alleen in mijn stad, maar in heel Roemenië. We reizen veel en proberen kunst te promoten, niet alleen om onszelf te promoten in de hoop ons werk te verkopen, maar ook als een manier van educatie. Vanaf dit jaar organiseren we tentoonstellingen voornamelijk in kleine steden met beperkte toegang tot cultuur.
Hoe stel je je de evolutie van je werk en je carrière als kunstenaar in de toekomst voor?
De zoektocht naar de ultieme foto zal voor mij doorgaan. Ik zal andere en andere expressiemiddelen vinden, ik werk al aan gecombineerde kunstprojecten en vanaf de zomer zal ik ze gaan exposeren. Ik denk nooit na over hoe mijn carrière zal evolueren, maar ik denk dat ik bij elke shoot die ik doe iets anders zal creëren dan de vorige en nieuwe manieren zal vinden om mezelf uit te drukken.
Wat is het thema, de stijl of de techniek van je nieuwste artistieke productie?
Bij de laatste fotoshoot werkte ik weer met Maria Scîrlet en Laura Lupșa met kleuren, maar nu met andere rekwisieten zoals de rookmachine en experimenteren met bewegingsfotografie. We zijn erin geslaagd iets te creëren wat we nog nooit eerder hadden gedaan.
Kun je iets vertellen over je belangrijkste tentoonstellingservaring?
Ik denk eerlijk gezegd dat er niets te vergelijken is met de eerste tentoonstelling. Je werk zien tentoongesteld in Boekarest, de hoofdstad van Roemenië, ongeveer 400 km van mijn studio in een enorme hal, is een gevoel dat je niet snel kunt vergeten. Ik heb ook met de modellen gesproken en ze zeiden allemaal dat de emotionele impact van het tentoonstellen van je werk geweldig is en je motiveert om door te gaan
Als je een beroemd werk uit de kunstgeschiedenis had kunnen maken, welk zou je dan kiezen? En waarom ?
Het werk waar ik graag naar kijk is The Cry van Edvard Munch. Het lijkt mij een werk waarin hij er met weinig in is geslaagd om emoties te creëren, gemoedstoestanden die voor altijd in je geest gegrift blijven. Ik kijk naar het werk en voel de wanhoop van degene die schreeuwt, de onverschilligheid van degene erachter. Dit zijn dingen die ik elke dag in mijn land zie. En misschien is dat wat mij motiveert om te proberen een verschil te maken door middel van kunst.
Als je één beroemde artiest (dood of levend) zou mogen uitnodigen voor een etentje, wie zou dat dan zijn? Hoe zou je hem aanraden de avond door te brengen?
Het is heel moeilijk om aan overleden artiesten te denken, dus ik ga er een uitkiezen die leeft en hier denk ik aan Jean Michel Jarre. Als ik met hem zou dineren, zou ik luisteren naar zijn gedachten toen het allemaal begon. Hoe hij zijn eigen speciale manier wist te creëren met apparatuur die op de markt verkrijgbaar was, maar alleen hij slaagde erin om het op zo'n creatieve manier te gebruiken. Ik denk dat ik te emotioneel zou zijn om heel coherent te zijn als ik oog in oog zou komen te staan met zo'n belangrijke man in mijn leven die mij heeft beïnvloed en nog steeds doet. En ik denk dat ik nieuwsgierig zou zijn om te begrijpen hoe een man die zo belangrijk is voor de menselijke cultuur de toekomst van kunst in het algemeen ziet, vooral in de context van de evolutie van kunstmatige intelligentie. Zo zou het zijn. Ik zou opgewonden zijn, heel erg blij en luisteren zonder veel vragen te stellen en zonder veel zelf te vertellen. En ik denk dat ik geweldige dingen zou leren.
Olimpia Gaia Martinelli
