VREUGDE NACHT (2022)Schilderij door Coralie Huon
Oh nacht, oh tijd zoet, hoewel donker,
vreedzaam zal elke arbeid uiteindelijk elkaar omarmen;
vooruitziend zijn degenen die je eren, oordeelkundig
en met een verfijnd intellect degenen die verheffen.
Je verbrijzelt en breekt elke vermoeide gedachte;
als dampige schaduw kalmeert de stilte,
de hoogste toppen en beruchte diepten
in dromen die je dan leidt, waarvan ik afscheid zou nemen.
Oh schaduw van de dood, waarvoor alle angst
zal ophouden, voor de ziel, voor de hartvijand,
afsluiting van lijden en gemakkelijke troost;
jij maakt ons zieke vlees heilzaam
je droogt de tranen en kalmeert wee,
eindigend voor de deugdzame verveling en woede.
Poëtisch-sculpturale introductie
Het is duidelijk dat het onderwerp van het bovengenoemde gedicht de nacht is, ‘geschilderd’ als een rustgevende aanwezigheid, waarvan we weten dat deze over het algemeen klaar is om rond zeven uur ‘s avonds te verschijnen (de geografische variaties en de zomertijd enz. niet meegerekend). , het moment waarop het blijkt een einde te maken aan de ellende van onze tijd. Literatuur en poëtische kunst zijn rijk aan andere voorbeelden van dit soort, maar waarom heb ik ervoor gekozen om een verhaal over schilderkunst te openen dat aan de avond is gewijd, waarbij ik specifiek de genoemde verzen citeer? Bovendien heb ik, om naar het gedicht in kwestie te verwijzen, opzettelijk het woord 'geschilderd' gebruikt. Wordt u toevallig achterdochtig? Eerlijk gezegd zou je dat goed doen, want de verzen die mijn verhaal openen zijn bewust gekozen omdat ze zijn gecomponeerd door een kunstenaar: Michelangelo Buonarroti, schilder, beeldhouwer en architect, maar ook een dichter! Bovendien, als we precies willen zijn, heeft de Italiaanse meester ook een beeldhouwwerk aan het onderwerp in kwestie gewijd, ik heb het over de Nacht, een meesterwerk in marmer uit 1526-31, onderdeel van de decoratie van de Nieuwe Sacristie in San Lorenzo in Florence, waar het een van de vier allegorieën van de Times of Day vormt, en zichzelf links van de sarcofaag van het graf van Giuliano de' Medici, hertog van Nemours, plaatst. Welnu, nu we het onderwerp hebben geïntroduceerd met poëzie en beeldhouwkunst, kunnen we ons uitsluitend concentreren op de schilderkunst, een discipline waarin ik heb gezocht naar kunstwerken met het thema nacht, die zowel het heilige als het profane genre kunnen omarmen. als een uitbreiding van de discussie naar het onderwerp landschap, genretaferelen en, nogmaals, literatuur. De kunstenaars wier meesterwerken zullen worden beschreven zijn: Pietro Lorenzetti, Paolo Uccello, JMW Turner, Francisco Goya, Eugène Delacroix en Jean-François Millet. Ten slotte maak ik van deze gelegenheid gebruik om uit te leggen dat ik persoonlijk heb besloten de beroemdste kunstwerken over het onderwerp in kwestie over het hoofd te zien, om iets hopelijk nieuws te onthullen en zo de populariteit van Van Goghs Sterrennacht, Bosch' Tuin der Lusten, te vermijden. Fuseli's De Nachtmerrie, Géricault's Vlot van de Medusa, Rousseau's De Slapende Zigeuner, Rembrandt's Nachtwacht, etc... Nu zijn we eindelijk klaar om te beginnen!
NIGHT IN DOLOMITES IS COMMING (2020) Fotografie door Marek Kopnicky
GISTERENAVOND (NOVEMBER) (2023)Schilderij door Nelly Van Nieuwenhuijzen
De geschilderde nacht: van Pietro Lorenzetti tot Jean-François Millet
In de Benedenbasiliek van San Francesco (Assisi, Italië), precies tussen 1310 en 1319, trok Pietro Lorenzetti, een 14e-eeuwse Italiaanse schilder en een gerenommeerd meester van de Sienese school, een parallel tussen de verhalen van Jezus en die van de bovengenoemde heilige, waarbij de stigmata van Sint Franciscus in de christologische cyclus werden opgenomen. Het fresco, geïnspireerd op de tekst over Franciscus geschreven door Bonaventure van Bagnoregio, toont Christus aan het kruis, zwevend in de lucht met engelenvleugels, waardoor de heilige zijn wonden aan de handen en zijkant krijgt. Hoewel Franciscus letterlijk overweldigd lijkt door de gebeurtenis, lijkt zijn metgezel, broeder Leo, nogal onbewogen, alsof hij het helemaal niet had opgemerkt, misschien omdat hij te veel in het lezen opging en ook door een afgrond van het toneel werd gescheiden. De nachtelijke setting bevindt zich tussen de rotsen van La Verna, een plek die met zijn olijfbomen doet denken aan het voorbeeld van Giotto, terwijl de basiliek de stilistische elementen van de Italiaanse gotiek herhaalt, frontaal waargenomen door een slechtvalk die op een bergtop zit. De associatie tussen de nacht en de heilige context is nu vervangen door de combinatie van duisternis en genretafereel, zoals geïllustreerd in het schilderij van Paolo Uccello getiteld The Hunt in the Forest (circa 1470), een werk dat precies weergeeft wat de naam impliceert, gesitueerd in een grote woud. Dit bos is rijkelijk bevolkt met ridders, bedienden, jachthonden, prooien en herten, allemaal gearrangeerd met perspectivische precisie, net zoals Uccello's eerdere Slag bij San Romano (1438), waardoor een compositie ontstond met een droomachtige kwaliteit waarvan het schematisme en de herhaling van poses bijna lijkt op een balletchoreografie. We gaan nu verder met het genre landschap, in het bijzonder dat van het zeegezicht, waarin JMW Turner's Fishermen at Sea (1796) wordt beschreven, het eerste olieverfschilderij van de Engelse meester, dat een ruige zee afbeeldt nabij het Isle of Wight, waar twee vissersboten bevinden zich, één verlicht door de maan en de andere in de schaduw. De bedoeling van deze beschrijving is te zinspelen op de kwetsbaarheid van het menselijk leven, in dit geval gepersonifieerd door de kleine boten die overgeleverd zijn aan de stroming, maar ook door de aanwezigheid van een donkere lucht en ruige rotsen, elementen van de schepping die evenzeer bereid zijn te herinneren ons van de sublieme kracht van de natuur. We zijn nu aan de beurt gekomen aan Fracisco Goya en Eugène Delacroix, de voormalige auteur van A Pilgrimage to San Isidro (1819-23), een van zijn zwarte schilderijen, die een scène toont van de pelgrimstocht naar de kluis van San Isidro in Madrid, waar hij, in plaats van stadsgebruiken uit te beelden, de aanwezigheid van een groep figuren in de nacht verheerlijkte, waaronder sommigen die de bedoeling hadden hun gezicht te vervormen tijdens het zingen. Het onderwerp van de processie, ongetwijfeld gebruikt voor theatrale en satirische doeleinden door de kunstenaar, verschilt sterk van het thema afgebeeld in Delacroix' The Barque of Dante (1822), dat expliciet verwijst naar het achtste canto van het Inferno uit Dante's Goddelijke Komedie, waar de Florentijnse dichter, vergezeld door Vergilius, steekt in het donker op een boot de brede gracht van de rivier de Styx over. Ten slotte sluiten we het overzicht af van schilderijen die zich 's nachts afspelen met een rustiger landschap, namelijk de Sterrennacht van Jean-François Millet (1850–1865), bekend als een van de weinige werken die de schilder uitsluitend aan het naturalistische onderwerp wijdde. Niettemin bleef de Franse meester trouw aan zijn overheersende ideologie en beschouwde hij elk landschap, ongeacht de afmetingen ervan, als een mogelijke uitbreiding van het geschilderde onderwerp tot in het oneindige. In feite kunnen we ons inderdaad voorstellen dat we de Sterrennacht binnenlopen en elke rand van zijn steun verkennen om nieuwe bomen en nieuwe sterren te ontdekken, en misschien proberen steeds dichter bij het nu kleine en verre licht van de zon te komen. Na Millet gaat het verhaal verder in de hedendaagse tijd door de analyse van drie werken van Artmajeur-kunstenaars: Irina Laube, Dimitry Oleyn en Trayko Popov.
STILLE NACHT (2023)Schilderij van Irina Laube
Irina Laube: Stille Nacht
De titel van het kunstwerk suggereert de afwezigheid van storende geluiden, en dus de aanwezigheid van rust, die een idyllische compositie domineert waarin de zee kalmeert om ons vredig de maan te laten observeren, die zowel erboven als hoog aan de hemel voorbij de hemel staat. verre bergen. In feite is alles ontworpen om over de nacht na te denken, omdat we ons in een blauw "monochroom" bevinden waar we samensmelten tussen hemel en aarde, opnieuw geleid door de aanwezigheid van de satelliet, wiens enige licht ons in staat stelt de vormen van de schepping te onderscheiden. . Wat de schildertechniek betreft, komt de impressionistische stijl tot uiting in de lineaire bewegingen die worden gebruikt om de zachte zee- en winderige stromingen weer te geven, evenals in de snellere uitvoering van details in de verte. De maker van 'Silent Night', Irina Laube, onderscheidt zich door een figuratieve benadering van impressionistische aard, altijd bereid om verschillende landschapsonderwerpen te interpreteren, soms grenzend aan details met een meer abstracte smaak. Laube is een Russische schilder, woonachtig in Duitsland, die aanvankelijk trainde in realistische praktijken en later nieuwe methoden, stijlen en materialen verkende, wat haar er niettemin toe bracht de voorkeur te geven aan het natuurlijke onderwerp in al zijn verschijningsvormen, bedoeld om herinneringen en emoties op te roepen, verwijzend naar zowel de verleden en heden.
PRACHTIGE NACHT (2023)Schilderij door Dmitry Oleyn
Dmitry Oleyn: Geweldige avond
We zijn behoorlijk ver verwijderd van de sfeer die wordt afgebeeld in Rembrandt van Rijn’s ‘The Storm on the Sea of Galilee’, JMW Turners ‘Snow Storm: Steam-Boat off a Harbour’s Mouth’, Winslow Homer’s ‘Lost on the Grand Banks’, Claude Monet’s ‘ The Green Wave', enz. Ja, want in feite tonen alle zojuist genoemde werken zeelieden die op de proef worden gesteld door de woede van een stormachtige zee, terwijl in het geval van 'Wonderful Night', zoals de titel zelf suggereert, ondanks de late -nachtelijke omgeving, de oceaan, extreem kalm, zorgt ervoor dat de opvarenden kunnen uitrusten. Het lijkt er bijna op dat het eeuwige duel tussen mens en natuur, afgebeeld door Turner, vaak weergegeven door middel van iconografie die in staat is een meedogenloze strijd vorm te geven tussen een weelderige, krachtige en verwoestende creatie en een onzekere, fragiele en onzekere menselijke figuur, eindelijk tot een einde is gekomen. einde, waardoor plaats wordt gemaakt voor het vreedzaam naast elkaar bestaan van beide. Alles lijkt zorgvuldig gearrangeerd om deze hernieuwde harmonie over te brengen, die zich manifesteert in een maanloze hemel, nog steeds in staat om het midden van de zee te verlichten, met enkele boten die symmetrisch op de zijkanten zijn gerangschikt en allemaal schijnbaar in dezelfde richting varen. We zouden het kunstwerk misschien kunnen zien als een beeld van een goed voorteken, waarin we, met vertrouwen in de toekomst, ernaar streven de weg voor ons te bewandelen, er zeker van dat de zee onze vooruitgang niet zal tegenhouden. Wat Dmitry Oleyn betreft, identificeert de Oekraïense schilder zich met de stroming van het moderne impressionisme, waarbij hij voornamelijk natuurlijke onderwerpen onderzoekt, met name serene zeeën, maar ook rivieren en meren.
NACHTBOOM (2023)Schilderij van Trayko Popov
Nachtboom: Trayko Popov
De wervelende hemel van de beroemdste Nachtelijke Hemel uit de kunstgeschiedenis, de 'Sterrennacht' van Vincent van Gogh, verschijnt op dezelfde manier in de compositie van Popov, waar wederom ook een boom op de voorgrond staat. In tegenstelling tot het meesterwerk van de Nederlandse meester heeft de kunstenaar van Artmajeur dit onderwerp echter in het middelpunt van de drager geplaatst, als de unieke en onbetwiste protagonist van het landschap, klaar om het canvas te domineren samen met intense kleuren, waaronder groen en blauw. prominent opvallen. Dit laatste lijkt vooral aanwezig te zijn, aangezien de kunstenaar er de lucht mee heeft geschilderd, maar ook het gebladerte van de boom en een deel van de met gras begroeide grond. In termen van interpretatie zou de kleur van de zee op de kijker van een dergelijk onderwerp gevoelens van kilheid, kalmte, diepte, stilte, vrede, gevoeligheid en mysterie overbrengen, maar ook van evenwicht, waarbij dit laatste aspect ook betrekking heeft op de perceptie van groen. . Wat de kunstenaar betreft, Trayko Popov is een Bulgaarse schilder wiens figuratieve verkenning, vaak ironisch en surrealistisch, vaak wordt gedomineerd door het creëren van lichtspelen, die vorm krijgen in kleurrijke onderwerpen die de aandacht van de kijker kunnen trekken en hun emoties kunnen stimuleren.
Olimpia Gaia Martinelli
| ArtMajeur Magazine
