De Oscars-avond vertegenwoordigt het hoogtepunt van de filmische viering, een evenement dat niet alleen excellentie in de zevende kunst eert, maar ook onvermijdelijk verweven is met de wereld van de visuele kunst. De editie van 2025 van de Academy Awards heeft het talent van regisseurs, acteurs en technici geheiligd en het Dolby Theatre in Los Angeles getransformeerd tot een tempel van kunst en creativiteit.
Maar als cinema de kracht heeft om verhalen te vertellen, emoties op te roepen en de collectieve verbeelding vorm te geven, kan hetzelfde gezegd worden van figuratieve kunst. Beide talen worden gevoed door dezelfde expressieve behoefte, waarbij de menselijke conditie wordt onderzocht door middel van vormen, kleuren, licht en schaduwen. Juist vanuit dit perspectief is ons experiment geboren: vijf van de beste films van het evenement combineren met een kunstwerk dat te zien is op ArtMajeur By YourArt, een kunstmarktplaats die creaties van hedendaagse kunstenaars van over de hele wereld tentoonstelt.
Van het grote scherm naar het canvas: de 5 meest bekroonde films van de Oscars van 2025 en hun weerspiegeling in de kunst
Wraak (2022) Fotografie door Lídia Vives
Anora , geregisseerd door Sean Baker
"Anora" volgt het leven van een jonge stripper uit Brighton Beach, wiens bestaan een drastische wending neemt wanneer ze een romantische relatie krijgt met Vanja, de zoon van een machtige Russische oligarch. Wat begint als een relatie gebaseerd op wederzijdse interesses - zij aangetrokken tot zijn rijkdom, hij tot haar gevoel van vrijheid - evolueert snel naar een complexer verhaal, vol spontane bruiloften, gewaagde ontsnappingen en het gewicht van een familie die bereid is alles te doen om de controle te behouden. Te midden van extravagante luxe, emotionele spanningen en chaotische situaties, vecht Anora voor wat ze verdient in een wereld die vastbesloten is haar weg te duwen.
Het fotografische werk "Revenge" (2022) van Lídia Vives legt de esthetiek en het centrale thema van Anora van Sean Baker perfect vast.
De afbeelding toont een scène vol visuele en narratieve spanning: een tafel bedekt met een geel tafelkleed, een met juwelen versierde vrouwenhand, verspreide dollarbiljetten, een cocktailglas, een open lippenstift en rode handschoenen op de achtergrond. Er is luxe, schoonheid, maar ook een gevoel van ongemak en kunstmatigheid.
Dit is precies de wereld waarin Anora zich beweegt: een omgeving van schijnbare rijkdom, overdaad en transacties, waarin geld en status de menselijke relaties bepalen.
GONDA BRUTALIST HEAD (2025) Sculptuur van Paolo Castagna (Brutalistisch ontwerp)
The Brutalist , geregisseerd door Brady Corbet
In 1947 arriveert László Tóth, een getalenteerde Hongaars-Joodse architect en Holocaustoverlevende, in de Verenigde Staten op zoek naar een nieuw leven. Gescheiden van zijn vrouw Erzsébet tijdens de oorlog, wacht hij hoopvol op het moment dat ze weer bij elkaar kunnen komen. Voor de oorlog was László een voorstander van de Bauhaus-beweging, een denkrichting die pleitte voor functionele en modernistische architectuur, gekenmerkt door strakke lijnen en innovatieve materialen. De littekens van de oorlog en de uitdagingen van integratie in de Amerikaanse samenleving leidden er echter toe dat hij een nieuwe artistieke gevoeligheid ontwikkelde, een die nauwer aansluit bij het brutalisme, gekenmerkt door massieve vormen, ruw beton en een strenge, bijna harde esthetiek.
László wordt verwelkomd door zijn neef Attila in Philadelphia en worstelt om zijn plek te vinden in een Amerika waar architectuur nog steeds vasthoudt aan conservatievere tradities. Zijn kans op verlossing komt wanneer een rijke magnaat hem de opdracht geeft om een ambitieus project te ontwerpen: de bouw van een enorm multifunctioneel centrum. Hierin ziet László een kans om zijn architectonische visie om te zetten in realiteit, door de puurheid van Bauhaus te combineren met de imposante aanwezigheid van het brutalisme. Toch is zijn pad bezaaid met obstakels: culturele vooroordelen, financiële compromissen en de overweldigende macht van degenen die het project financieren.
Terwijl hij vecht om zijn innovatieve esthetiek geaccepteerd te krijgen en de conformiteit van de wereld om hem heen uitdaagt, wordt László gedwongen om het gewicht van zijn verleden en de worstelingen van het heden onder ogen te zien. Zijn architectuur wordt een weerspiegeling van zijn persoonlijke ervaring - een poging om orde en betekenis te brengen in de chaos van de geschiedenis.
Het kunstwerk "Gonda Brutalist Head" (2025) van Paolo Castagna sluit perfect aan bij The Brutalist , zowel om stilistische als conceptuele redenen.
Deze betonnen sculptuur, met zijn onharmonische verhoudingen en een oppervlak vol scheuren en onvolkomenheden, weerspiegelt de essentie van de hoofdpersoon van de film, László Tóth, en zijn architectuurfilosofie. Brutalisme, zowel in kunst als architectuur, omarmt hardheid, ruwe materialiteit en de schoonheid van onvolmaaktheid.
Het gebeeldhouwde gezicht in Gonda Brutalist Head heeft een intense, bijna gekwelde uitdrukking, die László's innerlijke strijd weerspiegelt terwijl hij zijn architectonische visie probeert te bevestigen in een wereld die hem niet wil begrijpen. Beton, het bepalende materiaal van het brutalisme, wordt een metafoor voor zijn vastberadenheid en de kwetsbaarheid die verborgen ligt onder zijn geharde buitenkant.
BOB DYLAN Gemaakt van muziekalbums (2024) Digitale kunst door Alex Loskutov
A Complete Unknown , geregisseerd door James Mangold
In 1961 verhuist een jonge Robert Zimmerman naar New York met de droom om Woody Guthrie te ontmoeten, zijn grootste muzikale idool. Hij neemt de artiestennaam Bob Dylan aan en begint op te treden in de clubs van Greenwich Village, trekt de aandacht van de folkscene en legt contacten met sleutelfiguren als Pete Seeger en Joan Baez. Met de steun van manager Albert Grossman neemt hij zijn eerste album op, maar commercieel succes blijft uit.
Dylan vindt zijn stem in sociaal geëngageerde en impactvolle teksten en wordt al snel een leidende figuur in de folkmuziek. Het gewicht van verwachtingen begint hem echter te verstikken. Te midden van complexe relaties, artistieke druk en de groeiende onrust in het politieke klimaat, voelt hij een diepe drang om te breken met het verleden en zichzelf opnieuw uit te vinden.
In 1965 maakt hij zijn cruciale zet: hij pakt een elektrische gitaar en verruilt traditionele folk voor een gedurfde omarming van rock. Deze beslissing leidt tot zijn optreden op het legendarische Newport Folk Festival, een evenement dat zijn carrière zal markeren met een van de meest controversiële momenten in de muziekgeschiedenis. Te midden van de tegenreactie van het publiek en de steun van artiesten als Johnny Cash, gaat Dylan zijn transformatie recht in de ogen kijken, wat bewijst dat echte kunst zich niet aan verwachtingen conformeert, maar haar eigen pad kiest.
Trans (NYC) (2017) Fotografie door Hervé Gergaud
Emilia Pérez , geregisseerd door Jacques Audiard
Rita Mora Castro is een jonge advocaat in Mexico-Stad, ambitieus maar onderschat, die op een dag een onverwacht aanbod krijgt van een mysterieuze cliënt. De cliënt is niemand minder dan Juan "Manitas" Del Monte, een van de meest gevreesde drugsbaronnen, die haar een geheime, uiterst gevaarlijke missie toevertrouwt: hem helpen zijn grootste wens te vervullen: de vrouw worden die hij altijd al dacht te zijn.
Door een reis van geheime operaties, verborgen identiteiten en complete heruitvinding, verdwijnt Manitas uit de wereld van de misdaad en wordt herboren als Emilia Pérez. Maar opnieuw beginnen is niet zo eenvoudig. Vier jaar later probeert Emilia weer contact te maken met haar familie, maar ze wordt geconfronteerd met het gewicht van haar verleden en het corrupte systeem dat ze ooit heeft helpen opbouwen. Op zoek naar verlossing begint ze haar invloed te gebruiken om slachtoffers van geweld te helpen, terwijl Rita steeds meer verstrikt raakt in een gevaarlijk web van macht, liefde en wraak.
Het kunstwerk "Trans (NYC)" (2017) van Hervé Gergaud past perfect bij Emilia Pérez vanwege de krachtige verbeelding van identiteit, transformatie en veerkracht.
De foto legt een androgyne, charismatische figuur vast die door een stedelijke ruimte beweegt, met een dramatische en intense esthetiek. De uitgebreide kleding en expressieve houding roepen een gevoel van innerlijke strijd en zelfbevestiging op - centrale thema's in het verhaal van Emilia Pérez, een voormalige drugsbaron die zichzelf opnieuw uitvindt als vrouw en op zoek gaat naar haar plek in de wereld.
Terwijl Emilia vecht om zich te verzoenen met haar verleden en een nieuwe identiteit op te bouwen, lijkt Gergauds foto een individu vast te leggen dat de tijd, de maatschappij en hun oorsprong uitdaagt. Het contrast tussen de opvallende figuur en de rigide stedelijke architectuur weerspiegelt de dualiteit van Emilia's oude en nieuwe leven: de hardheid van de criminele wereld tegenover het verlangen naar authenticiteit en verlossing.
Woestijn van Wadi Rum (2024) Schilderij van Anna Mamonkina
Dune: Part Two , geregisseerd door Denis Villeneuve
De film vervolgt het verhaal van Paul Atreides, die op de vlucht is in de woestijnen van Arrakis na de vernietiging van zijn familie door Huis Harkonnen, met de geheime medeplichtigheid van de Keizer. Paul zoekt zijn toevlucht bij de Fremen, het nomadische volk van de planeet, en moet hun vertrouwen winnen en leren leven volgens hun harde tradities. Terwijl hij een relatie ontwikkelt met de krijger Chani, ondergaat de jonge hertog initiatieproeven en groeit hij als krijger, waarbij hij een steeds centralere rol aanneemt in het verzet tegen hun onderdrukkers.
Ondertussen gebruikt zijn moeder, Jessica, haar Bene Gesserit-vaardigheden om de Fremen te beïnvloeden en Pauls positie als profetische figuur te verstevigen. Tegelijkertijd reageren de keizer en het huis Harkonnen fel op de groeiende dreiging van de Fremen-opstand, en vertrouwen ze de controle over Arrakis toe aan Feyd-Rautha, de brutale en ambitieuze erfgenaam van de Harkonnen-familie.
Terwijl het conflict escaleert, wordt Paul geconfronteerd met keuzes die de toekomst van Arrakis en het hele bekende universum zullen bepalen. Verscheurd tussen zijn verlangen naar wraak, het gewicht van messiaanse verwachtingen en de angst voor de gevolgen van zijn daden, moet de jonge Atreides beslissen of hij het lot omarmt dat schijnbaar voor hem is geschreven of een alternatief pad zoekt...
Het kunstwerk Wadi Rum Desert (2024) van Anna Mamonkina kan nauw worden geassocieerd met de film Dune: Part Two vanwege de sterke visuele en thematische gelijkenis met het universum dat werd gecreëerd door Frank Herbert en op het scherm werd gebracht door Denis Villeneuve. Het woestijnlandschap, met zijn door de wind gebeeldhouwde rotsformaties en eindeloze uitgestrektheid van zand, roept direct Arrakis op, de barre en dorre planeet waar het verhaal zich afspeelt. De film zelf werd gedeeltelijk opgenomen in Wadi Rum om de omgeving van de planeet authentiek te herscheppen.
Het schilderij geeft een gevoel van uitgestrektheid en isolatie weer dat de hardheid van het woestijnleven weerspiegelt, een centraal element in de cultuur van de Fremen, de inheemse bevolking van Arrakis. Net als de nomaden van Wadi Rum hebben de Fremen een veerkrachtige manier van leven ontwikkeld, waarbij ze zich aanpassen aan de extreme omstandigheden van hun wereld.
Selena Mattei
| ArtMajeur Magazine