Jean Paul Pierozzi
Jean Paul Pierozzi is een fotograaf die ook digitale kunst en collages beoefent. In 2015 maakte een ernstige ziekte abrupt een einde aan zijn onderwijscarrière. In het ziekenhuis opgenomen voor acute myeloïde leukemie, verbleef hij meer dan zes maanden in een steriele kamer voordat hij de beenmergtransplantatie onderging die hem redde. Gedwongen om in bed te blijven, met zijn computer als zijn enige metgezel, begon hij landschappen, mensen en vervolgens vormen te tekenen in gedurfde en levendige kleuren met behulp van zijn Photoshop-software. Dat was alles wat hij nog moest doen, dus wat een aangenaam moment van vrije tijd en ontspanning was na zijn schooltijd, werd door omstandigheden zijn voornaamste bezigheid.
Toen hij in december van hetzelfde jaar het ziekenhuis verliet, had hij twintig lijdende maar levendige beelden, zoals de beproeving die hij zojuist had meegemaakt. En overwinnen. Het idee kwam bij hem op om de komende twaalf maanden te illustreren als een teken van optimisme, en tegelijkertijd een tastbaar spoor van deze pijnlijke maanden te bewaren. De kalender voor het jaar 2016 die zo ontstond was als het emblematische memorandum van zijn lijden, zijn angsten en de kleine hoop die hem in leven hield. Voor hem die een gelovige is, was het een soort dankzegging. Hij stuurt een kopie naar de anonieme jongeman die hem zijn beenmerg heeft gedoneerd en naar de artsen van de ziekenhuizen van Rimini en Bologna. Hij had het daar kunnen laten.
Als hij doorging, was dat omdat hij achteraf besefte dat dit artistieke schema de enige dimensie was waarin hij zich nog durfde te projecteren, de enige toekomst die hem geen zorgen maakte: het beeld begon, werkte aan, voltooide in een redelijke tijd gaf betekenis aan zijn opgeschorte bestaan. Ook zijn beelden zijn kruimels van deze verloren tijd, degene die voorbijgaat, degene die hij voelt voorbijgaan in zijn vlees, met meer dan enig ander voorgevoel van de duur ervan, van de dagen, de maanden, de jaren die hem worden toegerekend . Wat zijn artistieke benadering betreft, gelooft hij graag dat het een hermeneutiek is waardoor, en paradoxaal genoeg, het beeld zegt wat de woorden niet laten zien, zijn werken zijn ofwel een uitnodiging om te spreken, of de uitdrukking van een transfiguratie van de werkelijkheid zoals het hem leek toen het beeld op zijn computerscherm werd gecreëerd.
Ontdek hedendaagse kunstwerken van Jean Paul Pierozzi, blader door recente kunstwerken en koop online. Categorieën: hedendaagse italiaanse kunstenaars. Artistieke domeinen: Digitale Kunst, Fotografie. Type account: Kunstenaar , lid sinds 2018 (Land van herkomst Italië). Koop de nieuwste werken van Jean Paul Pierozzi op ArtMajeur: Ontdek de prachtige werken van de hedendaagse kunstenaar Jean Paul Pierozzi. Blader door kunstwerken, koop originele werken of hoge kwaliteit prints.
Artiest Waarde, Biografie, Studio van de kunstenaar:
Le opere recenti • 965 kunstwerken
Bekijk allesErkenning
De kunstenaar heeft prijzen en onderscheidingen gewonnen
De werken van de kunstenaar zijn opgemerkt door de redactie
De kunstenaar wordt verkocht in galerieën
De kunstenaar heeft zijn techniek ontwikkeld door zijn eigen artistieke ervaring
Biografie
Jean Paul Pierozzi is een fotograaf die ook digitale kunst en collages beoefent. In 2015 maakte een ernstige ziekte abrupt een einde aan zijn onderwijscarrière. In het ziekenhuis opgenomen voor acute myeloïde leukemie, verbleef hij meer dan zes maanden in een steriele kamer voordat hij de beenmergtransplantatie onderging die hem redde. Gedwongen om in bed te blijven, met zijn computer als zijn enige metgezel, begon hij landschappen, mensen en vervolgens vormen te tekenen in gedurfde en levendige kleuren met behulp van zijn Photoshop-software. Dat was alles wat hij nog moest doen, dus wat een aangenaam moment van vrije tijd en ontspanning was na zijn schooltijd, werd door omstandigheden zijn voornaamste bezigheid.
Toen hij in december van hetzelfde jaar het ziekenhuis verliet, had hij twintig lijdende maar levendige beelden, zoals de beproeving die hij zojuist had meegemaakt. En overwinnen. Het idee kwam bij hem op om de komende twaalf maanden te illustreren als een teken van optimisme, en tegelijkertijd een tastbaar spoor van deze pijnlijke maanden te bewaren. De kalender voor het jaar 2016 die zo ontstond was als het emblematische memorandum van zijn lijden, zijn angsten en de kleine hoop die hem in leven hield. Voor hem die een gelovige is, was het een soort dankzegging. Hij stuurt een kopie naar de anonieme jongeman die hem zijn beenmerg heeft gedoneerd en naar de artsen van de ziekenhuizen van Rimini en Bologna. Hij had het daar kunnen laten.
Als hij doorging, was dat omdat hij achteraf besefte dat dit artistieke schema de enige dimensie was waarin hij zich nog durfde te projecteren, de enige toekomst die hem geen zorgen maakte: het beeld begon, werkte aan, voltooide in een redelijke tijd gaf betekenis aan zijn opgeschorte bestaan. Ook zijn beelden zijn kruimels van deze verloren tijd, degene die voorbijgaat, degene die hij voelt voorbijgaan in zijn vlees, met meer dan enig ander voorgevoel van de duur ervan, van de dagen, de maanden, de jaren die hem worden toegerekend . Wat zijn artistieke benadering betreft, gelooft hij graag dat het een hermeneutiek is waardoor, en paradoxaal genoeg, het beeld zegt wat de woorden niet laten zien, zijn werken zijn ofwel een uitnodiging om te spreken, of de uitdrukking van een transfiguratie van de werkelijkheid zoals het hem leek toen het beeld op zijn computerscherm werd gecreëerd.
-
Nationaliteit:
ITALIË
- Geboortedatum : 1953
- Artistieke domeinen:
- Groepen: Hedendaagse Italiaanse Kunstenaars
Lopende en Komende kunstevenementen
invloeden
Opleiding
Waarde kunstenaar gecertificeerd
Galeries & Groepen
Gepresenteerd door 16 Kunstgalerijen of Groepen
















Verwezenlijkingen
Activiteit op ArtMajeur
Laatste Nieuws
Al het laatste nieuws van hedendaagse kunstenaar Jean Paul Pierozzi
Le chant bouleversant des criquets - Chapitre 1
1
Mercredi 13 septembre 2000
La journée avait mal commencé. On était mercredi, jour de marché, un rituel qu'elle n'aurait manqué pour rien au monde. Fin prête à sept heures et demie, elle piaffait devant la maison, prêtant l'oreille aux bruits qui lui arrivaient des fenêtres ouvertes. Le robinet de la salle de bains ne coulait plus, c'était bon signe : il avait au moins fini sa toilette ; la porte de l'armoire avait grincé : il allait s'habiller ; le double choc sourd sur le carreau rouge de la cuisine : ses chaussures. On y était presque. Ce qu’il pouvait l’irriter à prendre ainsi son temps sans songer à celui des autres !
Alentour c'était la campagne, un arrière-pays de collines où serpentaient des routes qui semblaient n’aller nulle part, disparaissaient brusquement, réapparaissaient tout aussi inattendues de derrière un bosquet, une chapelle votive. Elle les revoyait de mémoire longeant une clôture, une haie, un hangar à poulets, se dévidant comme un ruban noir sur les plissements des ravins d'argile bleue. Elle parcourait alors sa jeunesse derrière les basques de son père, en espérant y rencontrer l’homme de sa vie. Hélas.
C'était la fin de l'été. Il faisait beau, mais il avait dû pleuvoir quelque part, plus haut dans les montagnes, loin derrière les routes qu'elle connaissait et celles qu'elle ne savait pas, si loin qu'on ne distinguait plus que la masse sombre des forêts sur les lourdes épaules des monts chauves : les premiers contreforts des Apennins, le pays des trois frontières. L'idée lui fit froid dans le dos ; elle mit son petit gilet de coton ajouré et se félicita d'avoir pensé à le prendre en sortant. Le ciel était bleu, il faisait frais mais beau, elle allait au marché. Elle était encore de bonne humeur.
Il arriva enfin, au-delà de toute attente, et la trouva assise dans la voiture, droite comme un barreau de chaise, son petit sac sur les genoux serrés l'un contre l'autre. Il évita de la regarder en se baissant pour entrer. Son regard à elle fixait la porte de la maison, l'escalier qui montait jusqu'au petit perron, comme si elle les voyait pour la première fois. Il connaissait bien cette apparente indifférence qui signifiait qu’elle ne manquerait pas d’être désagréable pendant le trajet. Bref, ils n'étaient pas encore partis que c'était déjà mal parti.
Il tourna la clé dans le démarreur espérant tout de même qu'elle ne lui ferait plus la tête une fois arrivés au marché. Rien. Une seconde fois, idem. La voiture ne donnait pas le moindre signe de vie. En moins d'une seconde, il fit le tour en pensée de ce que cela pouvait être : démarreur ? Contact ? Un fusible, peut-être ? Mais lequel ? La batterie ! Cela ne pouvait être que la batterie. Il tourna à nouveau sans conviction. La voiture resta muette, comme sa passagère d’ailleurs qui n’avait pas bougé d’un pouce sur son siège. Il klaxonna pour confirmation : un tout petit bruit de trompette aphone s'exhala du capot.
Alors elle se tourna vers lui, le regard si loin qu’il lui sembla qu’elle avait puisé son mépris tout en haut des monts là-bas.
‒ C'est la batterie, hein ?
‒ Je crois.
‒ Eh bien moi j'en suis sûre. Elle a quel âge cette batterie, trois ans ?... Plus ?
‒ Mais non, voyons !…
‒ Il n'y a que toi pour imaginer qu'une batterie puisse durer aussi longtemps qu'une voiture. Au lieu d’être tout le temps fourré dans tes encyclopédies débiles, tu aurais mieux fait d’ouvrir le capot de la voiture pour voir ce qu’il y a dedans.
‒ Ne t'énerve pas, on va la pousser jusqu'au bord de la côte ; une fois dans la voiture, je lui laisse prendre de la vitesse, je passe la seconde et elle démarre immédiatement.
‒ Si au moins tu l'avais mise dans le sens de la marche !
à suivre.
Le chant bouleversant des criquets de Jean Paul Pierozzi, alias Pierre Hauzy
Le tout petit village de Montegelido, guère plus grand qu’un hameau, est coupé en deux depuis que le château médiéval et ses habitants ont été engloutis par un énorme glissement de terrain en 1725, emportant avec lui la moitié du rocher sur lequel il avait été édifié, dont la chapelle qu’avait restaurée Saint François en 1210, ses six moines, et les deux familles de paysans au service du seigneur du lieu. Entre l’église, construite au IXe siècle sur les ruines d’un temple romain dédié aux Dioscures et l’ancienne cour du Château aux petites maisons basses, une vaste cuvette profonde d’une centaine de mètres où personne n’ose s’aventurer, par respect pour les morts qui ont été engloutis lors de l’éboulement, mais également par la crainte qu’alimentent les histoires les plus drolatiques. Lamberto, second fils du comte Premilcuore, est le mari de Lella, la fille d’Olindo, le régisseur de ses biens. Les deux hommes ont le même âge, Lella, vingt-cinq ans de moins que son mari. Ce mercredi 13 septembre 2000, Lamberto s’apprête à accompagner sa femme au marché de Sassopietra, un gros bourg agricole à une dizaine de kilomètres de Montegelido. Une banale panne de voiture va provoquer des réactions en chaîne.
Passé et présent se fondent dans cette aventure humaine où les tensions s’exaspèrent au fur et à mesure que passent les heures. Jusqu’à ce que tombe finalement la nuit et que commence le chant bouleversant des criquets.
En vente à l'adresse du site: https://www.publishroom.com
Prix ebook: 4,99 €
Prix Papier: 15,00 €
Noël 2020
Amis de l'art, Artistes d'Italie, de France et de partout,
Je ne peux, hélas, que me répéter car le mal coule encore de par le monde comme un torrent de cailloux sur un lit aride.
" En cette période de Noël, la chrétienté célèbre la naissance de Jésus-Christ et, à travers lui, l’enfant et la famille. Autrement dit tout le monde puisque nous avons tous, enfants, été élevés, nourris, protégés par nos parents. Tous ? Pas vraiment. Car vous savez comme moi que la famille est un luxe naturel dont trop d’enfants sont aujourd’hui privés. Et pas que dans les pays “pauvres”. Guerres, famines, indifférence, massacres, hypocrisie, abus sordides : l’enfant est la première victime de la folie des plus grands. Que la naissance, envers et contre tout, de l’Enfant condamné et cependant sauvé par sa maman et son papa, soit un message d’espérance et de bonne volonté. Et cela, où que vous soyez, qui que vous soyez, et quelles que soient votre croyance ou vos adhésions spirituelles. Espoir, Amour, Solidarité et, surtout, bonne volonté, c’est le début de la paix, c’est universel ".
C’est l’Etoile dans le ciel que nous attendons tous !
À bientôt, en 2024.