Jestem (2025) 绘画 由 Estera Parysz-Mroczkowska

"JESTEM"

Czy artysta owładnięty mocą natchnienia jest sobą, czy bezwolnym narzędziem pozbawionym ego, wręcz cyranoidem, pokornie spełniającym wolę muzy?
Zapewne tak — i jest to pozytywne działanie.

Kreacja bez nakazów, bez założeń, bez świadomej myśli, wolna od obciążeń, jakie podszeptuje ego, zatruwając sam proces, jest czystą wolnością.
Trwanie w procesie twórczym na poziomie instynktu, w syntezie z intuicją, gdzie pojawia się swobodny przepływ czasu — zjawisko podobne do iluminacji — to nic innego jak pojedynczy foton boskiego światła tworzenia, w którym czas i reszta ziemskich aspektów życia znikają, pozostawiając jedynie czystą kreację.

To stan bycia tu i teraz, poza myślą, czasem i miejscem.
Tworzenie na niemal boskim poziomie, bez świadomego użycia narzędzi takich jak umysł czy materia, gdy artysta kreuje prawdę wolną od schematów.
Pozbycie się kotwicy ego, będącego produktem ewolucji — przypadkowych ciągów myśli powstałych na bazie doświadczanych bodźców — uwalnia sztukę.

Tylko odseparowanie dwóch miliardów myśli galopujących od narodzin do śmierci, tworzących naszą tożsamość rozrzuconą w czasie, pozwala uwolnić sztukę z kajdan konwenansów, z oceny, co dobre, a co złe, oraz z najcięższego pytania rodzącego lęk — co ludzie powiedzą?

Mój wykuty w kamieniu autoportret bezosobowy, w którym metaforycznie rozbijam bryłę ego, wydobywając na powierzchnię światło prawdy tego, kim naprawdę jesteśmy bez masek — pokazuje mnie samą w procesie twórczym, zrzucającego każdą myśl, a więc i ego.
Ego znika niczym skorupa zbudowana z kłamstwa.

W tym stanie staję się czystą świadomością, pozbawioną siebie.

Ludzkie ego ma jedną cechę:
bez końca pragnie czegoś dostać lub pragnie czegoś uniknąć.
Zawsze przyciąga to, czego pragnie, lub to, czego się boi.
Brak pragnień, brak strachu przed stratą lub posiadaniem — oznacza brak cierpienia.
Tylko bez cierpienia możemy stać się tym, kim powinniśmy być: wolni i gotowi, aby iść ku gwiazdom jako nowy, kompletny gatunek.

Bezinteresowna kreacja to najwyższa forma możliwości wzniosłego rozwoju ludzkości.
Czysta idea istnienia, bez żadnych założeń narzuconych przez miliony lat ewolucji i cywilizacji, które dźwigają ciężar zbiorowego raka, jakim jest ego.

Daję i nie oczekuję.
Jestem tu i teraz — bez oceniania, bez cierpienia.
Zamiast „ja”/ego mówię po prostu: jestem.

Jestem światłem, gdy tworzę, i tym światłem tworzę — bez ludzkich intencji.
Bez ego nie widzimy zła ani dobra — widzimy tylko prawdę, której nikt nie ocenia,
bo brak świadomego obserwatora, jakim jest ego, daje nam wolność od bólu.

Jako panteistka mam świadomość boskiego światła w nas, zagubionego w wirach energii —
i tylko od nas zależy, czy wydobędziemy je na powierzchnię,
rozbijając skorupę ego.

A co, jeśli jest inaczej?
Jeśli mamy do dyspozycji tylko ego — jak w tej poniższej poetyckiej wizji?

Widząc niebieską i pustą planetę, pomyślał Stwórca wszystkiego w swej ogromnej samotności i głodzie kreacji:

„A gdybym ja, najwyższe światło prawdy, stworzył puste skorupy, które czcić mnie będą na wieczność?
Ulepię te pancerze z Ego — z materii najtwardszej, a zarazem najbardziej kruchej.
Niech te istoty będą próżne i ślepe na najwyższą prawdę.
Dam im umysły podobne do owadów, aby nieustannie lgnęły do światła, nie rozumiejąc jego natury.
A potem wypełnię te owadzie skorupy iluzją, wmawiając im, że czerń to światło.
Nazwę ich ludziami.

Próżne to będą stworzenia, niczym puste naczynia.
Z głodu tej pustki uwierzą, że mrok jest światłem, bo nigdy nie poznali prawdy.
Będą żyć w mroku, wierząc w niego jak w absolut.

Tym mrokiem ich nakarmię, a oni będą mnie wielbić jako dawcę światła.
Zbuduję im świat z fałszywych przekonań —
sen, w którym będą śnić iluzję życia.

Aby sen ten brali za rzeczywistość, dam im kolejną iluzję —
sen nocny — aby co rano budzili się, wierząc, że wychodzą z koszmaru.
Tak zamknę ich jaźnie na zawsze w kłamstwie i mroku.

Kiedy zmęczeni czernią, która ich będzie pożerać od środka, umrą,
w nadziei spotkania mnie w śmierci —
pokażę im znów mrok jako drogę ku oświeceniu,
lecz jeszcze gęstszy i głębszy.

I znów, jak ćmy, polecą ku niemu,
powracając na ziemię, aby wchłonął ich ten sam mrok,
nie rozumiejąc, dlaczego.

Na koniec obarczę ich umysły wolną wolą działania i popędami,
by zagubili się jeszcze bardziej,
a ich mękę zapieczętuję dekalogiem.

Bo czymże jest ich wolność,
jeśli nie najgłębszym piekłem,
gdy w mroku rozmiłowani,
przez własne ego dążyć będą ku prawdzie,
która jest tylko ciemnością i kłamstwem?

Niech się stanie moje dzieło:
ludzkie ego w dzień szósty!”

Seterah Tenebris