Το Καλάθι με άγριες φράουλες του Ζαν Σιμεόν Σαρντέν (1761) πουλήθηκε για 24,4 εκατομμύρια 26,8 εκατομμύρια δολάρια στον έμπορο έργων τέχνης της Νέας Υόρκης Άνταμ Γουίλιαμς σε δημοπρασία Artcurial την περασμένη εβδομάδα, σημειώνοντας ρεκόρ για τον καλλιτέχνη. Αυτό μέχρι που το Λούβρο αποφάσισε να αποκτήσει τον πίνακα. Παρά το γεγονός ότι το μουσείο δεν είχε τα κεφάλαια για να αγοράσει τον πίνακα κατά τη δημοπρασία, έκτοτε εμπόδισε την πώληση με το αιτιολογικό ότι είναι εθνικός θησαυρός σύμφωνα με τη γαλλική νομοθεσία. Άλλωστε, είναι η μοναδική απεικόνιση των φραουλών του Chardin.
Όταν ένα κομμάτι χαρακτηρίζεται ως εθνικός θησαυρός στη Γαλλία, το κράτος μπορεί να απαγορεύσει την πώλησή του για δυόμισι χρόνια. Μια παρόμοια στρατηγική χρησιμοποιήθηκε το 2019, όταν το The Standard Bearer (1636) του Rembrandt ήταν προγραμματισμένο να δημοπρατηθεί. Στην περίπτωση του Ρέμπραντ, ο πίνακας δεν δημοπρατήθηκε ποτέ και τα μουσεία έλαβαν την πρώτη άρνηση.
Στην Ευρώπη, η ανακήρυξη ενός έργου ως εθνικός θησαυρός χρησιμοποιείται συχνά για να αποτραπεί η πώληση και η εξαγωγή σημαντικών κομματιών. Στην Ισπανία, ο συλλέκτης Jaime Botn έχει εμπλακεί σε νομικά προβλήματα αφού προσπάθησε να εξάγει το Head of a Young Woman (1906) του Picasso, το οποίο είχε χαρακτηριστεί εθνικός θησαυρός. Άλλες χώρες απλώς θα απαγορεύσουν τις εξαγωγές ελλείψει εθνικού θησαυρού. Το Ηνωμένο Βασίλειο απαγόρευσε πρόσφατα την εξαγωγή του Πορτραίτου του Ομάι (1776) του Joshua Reynolds, αναφέροντας το έργο ως «εξαιρετική σημασία» και «ένα έργο σήμανσης στη μελέτη της αποικιοκρατίας και της αυτοκρατορίας, της επιστημονικής εξερεύνησης και της ιστορίας του Ειρηνικού».
Στην περίπτωση του Chardin, το Λούβρο πρέπει να συγκεντρώσει κεφάλαια για να αγοράσει το καλάθι με άγριες φράουλες. Ενώ η προηγούμενη υψηλότερη τιμή του καλλιτέχνη ήταν 8 εκατομμύρια δολάρια, αυτό το έργο πυροδότησε έναν τεράστιο πόλεμο προσφορών. Το θέμα είναι ότι μπορεί να μην έχουν τα απαραίτητα κεφάλαια. Το Λούβρο έχει ήδη 41 Chardins στη συλλογή του.
Selena Mattei