Pop Art is een kunststroming die voor het eerst opdook in de jaren 1950 en zijn hoogtepunt bereikte in de jaren 1960 in zowel Amerika als Groot-Brittannië, waarbij ze zich liet inspireren door bronnen in de populaire en commerciële cultuur. Het begon als een reactie tegen de heersende theorieën over kunst, cultuur en wat kunst zou moeten zijn. Jonge kunstenaars geloofden dat wat ze op de kunstacademie leerden en wat ze in musea observeerden, weinig te maken had met hun dagelijks leven of de omgeving. In plaats daarvan gebruikten ze beelden uit Hollywood-films, populaire cultuur, waaronder stripboeken, advertenties, productverpakkingen en andere commerciële media, in een opvallende breuk met de conventionele artistieke techniek om schilderijen en sculpturen te maken die het dagelijks leven in de meest letterlijke zin omarmden. Pop Art is uitgegroeid tot een van de meest invloedrijke hedendaagse kunststromingen, misschien als gevolg van de opname van commerciële beelden.
Door iconografie uit populaire en massaculturen te gebruiken, vormde de beweging een uitdaging voor hoge kunsttradities. Door het gebruik van afbeeldingen uit populaire cultuur in de kunst, meestal door middel van sarcasme, benadrukt ze de banale of basiselementen van elke beschaving. Het heeft ook te maken met de methoden die kunstenaars gebruiken voor mechanische duplicatie of weergave. In pop-art worden elementen af en toe duidelijk geïsoleerd, gecombineerd of uit hun gebruikelijke context gehaald.
In de loop van de tijd hebben zich talloze veranderingen in kunsttrends voorgedaan en elke keer zijn er nieuwe en innovatieve kunstwerken gemaakt door kunstenaars. Elke creatieve inspanning is een eerbetoon aan het verleden en baant tegelijkertijd de weg naar de toekomst door nieuwe vormen te bedenken. De Pop Art-beweging was een pionier in de samensmelting van hoge en lage cultuur en creëerde enkele van de meest memorabele kunstwerken van de 20e eeuw. Schilderkunst en beeldhouwkunst kregen een revolutie door kunstenaars uit heel Europa, waaronder Frankrijk, Engeland, Italië, Zweden en de Verenigde Staten, door gewone, in massa geproduceerde items te tonen die nog nooit eerder serieus waren genomen als onderwerp of inhoud voor kunst.
Tot de beroemdste kunstenaars van de popart behoren Roy Lichtenstein, Keith Haring, Robert Rauschenberg, Richard Hamilton, Andy Warhol, David Hockney, Robert Indiana, James Rosenquist, Alex Katz en Takashi Murakami.
De Pop Art-beweging probeerde het onderscheid tussen 'hoge' kunst en 'lage' cultuur te vervagen door schilderijen en sculpturen van iconen uit de popcultuur te maken. Een van de meest invloedrijke aspecten van Pop Art is het idee dat er geen hiërarchie van culturen is en dat kunst kan lenen van elke bron. Mensen die pop-art wilden kopen, wisten dat minder gewaardeerde materialen de plaats hadden ingenomen van 'edele materialen' zoals hout of brons en waren vermengd met alledaagse voorwerpen. Dit had nieuwe mogelijkheden geopend voor pop-artbeeldhouwkunst en leidde tot de ontwikkeling van wat we nu kennen.
Het LOVE-beeldhouwwerk van Robert Indiana is zonder twijfel het meest herkenbare kunstwerk van de beweging, evenals Andy Warhols sculpturale Brillo en Campbell's tomatensapdozen die de kunstwereld zo krachtig opschudden en de grenzen verlegden van wat kunst vormde, maar andere prestaties zoals de zachte sculpturen door Claes Oldenburg die alledaagse voorwerpen met monumentale afmetingen vertegenwoordigt, heeft sterk bijgedragen aan de ontwikkeling van de beweging. Andere beeldhouwers zoals George Segal, Jeff Koons of zelfs Richard Orlinski zullen ook de geschiedenis van de Pop Art-beeldhouwkunst markeren.
Een belangrijke figuur in de Britse naoorlogse avant-garde was de Schotse beeldhouwer en kunstenaar Eduardo Paolozzi. Hij wordt beschouwd als een van de eerste pioniers van de pop-art. Zijn collage "I Was a Rich Man's Plaything", die populaire cultuuritems combineerde, waaronder een pulpfictieboekomslag, een Coca-Cola-advertentie en een militaire rekruteringsposter, diende als een cruciaal fundamenteel stuk van de popartbeweging. Het stuk is een uitstekend voorbeeld van de donkere kant van de Britse popart, die meer gericht was op het contrast tussen de glitter en rijkdom van de Amerikaanse populaire cultuur en de economische en politieke ellende van de Britse realiteit. De invloed van technologie en massacultuur op hoge kunst werd benadrukt door Paolozzi, een lid van de losjes aangesloten Independent Group. Hoewel hij gedurende zijn hele carrière in veel andere media werkte en zijn werk altijd surrealistische kunst noemde, raakte hij sterker verbonden met beeldhouwkunst.
De Amerikaanse beeldhouwer Claes Oldenburg staat bekend om zijn grootschalige replica's van alledaagse voorwerpen die hij gebruikte in zijn openbare kunstinstallaties. Soft sculpture versies van alledaagse voorwerpen is een ander belangrijk thema in zijn werk. Oldenburg staat bekend om het maken van humoristisch belachelijke sculpturen van voedsel en levenloze objecten. Zijn bekende verzameling van dergelijke stukken werd voor het eerst getoond in de installatie van de kunstenaar in Lower East Side, New York uit 1961 genaamd "The Store". Oldenburg produceerde aardbeientaart en gekonfijte appels als gipssculpturen voor het project. De installatie van Oldenburg, die was opgezet als een conventionele variétéwinkel en naast het kopiëren van consumptiegoederen zijn goederen tegen lage kosten verkocht, maakte een statement over de relatie tussen kunstvoorwerpen en handelswaar. De sculpturen in "The Store" zijn zorgvuldig met de hand gebouwd, ondanks dat ze worden gepresenteerd alsof ze in massa zijn geproduceerd, en de weelderige, expressieve penseelstreken die de objecten in Pastry Case bedekken, lijken de ernst van het abstract expressionisme te parodiëren, een veel voorkomend onderwerp in Pop-art. In een zeer ironische setting combineert Oldenburg het gebruiksvoorwerp met een emotioneel expressionistisch gebaar.
De Amerikaanse kunstenaar Robert Indiana maakte deel uit van de pop-artbeweging. In de vorm van een kaart die hij bezorgde aan verschillende vrienden en kennissen in de kunstwereld, ontwikkelde hij aanvankelijk in 1964 zijn iconische beeld LOVE. Robert Indiana werd gevraagd een kunstwerk te maken voor de jaarlijkse kerstkaart van het Museum of Modern Art in 1965. Gebaseerd op op zijn LOVE-foto diende Indiana drie vierkante olieverf op canvas-varianten van 30 cm in. Rood, blauw en groen werden door het museum gekozen als de meest krachtige kleurencombinaties. Het steeg snel naar de top van de meest populaire kaarten die het museum ooit heeft gehad verkocht. In 1966 werkte Indiana samen met Marian Goodman van Multiples, Inc. om zijn eerste LOVE-sculptuur in aluminium te maken, terwijl hij doorging met het bouwen van zijn LOVE-serie. Indiana voltooide zijn eerste enorme LOVE-sculptuur in Cor-Ten-staal in 1970.
De Amerikaanse schilder en beeldhouwer George Segal maakte deel uit van de pop-artbeweging. Ondanks het begin van zijn artistieke carrière als schilder, is Segal vooral bekend om zijn gegoten levensgrote figuren en de tableaus waarin ze verschenen. Segal vond het gebruik van gipsverbanden uit (met gips geïmpregneerde gaasstroken bedoeld voor het maken van orthopedische afgietsels) als sculpturaal medium in plaats van conventionele gietmethodes.
Terwijl mannen de Amerikaanse popart domineerden, namen enkele vrouwen, waaronder Marisol, samen met hen deel aan tentoonstellingen. Haar creaties hielden echter niet altijd vast aan de rigide iconografie van Pop. Haar blokkerige inerte sculpturen die geestig verwijzen naar mode, familie en filmsterren worden het meest erkend voor het samensmelten van volkskunst en assemblage.
Een van de beroemdste levende kunstenaars ter wereld is Jasper Johns. Bijna alle artistieke stromingen van de jaren 1950 tot heden zijn beïnvloed door zijn werk op het gebied van schilderkunst, beeldhouwkunst en grafiek, waaronder het abstract expressionisme, neo-dada en de pop-artbeweging. Johns was een van de kunstenaars die de Pop Art-beweging hielp de consumptiemaatschappij te omarmen. Zijn popart-stukken bevatten voornamelijk tekens zoals vlaggen, doelen en kaarten. In werkelijkheid is het schilderij Vlag, een van de meest erkende stukken van de Pop Art-beweging, zijn bekendste creatie. Er wordt aangenomen dat hij het heeft gehaald nadat hij de Amerikaanse vlag in een droom had gezien. Zijn creaties ontvangen constant miljoenen dollars op veilingen en verkopen, en ze vestigen regelmatig records voor het hoogste bedrag dat ooit is betaald voor een werk van een levende kunstenaar.
De Amerikaanse kunstenaar Jeff Koons staat bekend om zijn werken over populaire cultuur en zijn sculpturen met alledaagse voorwerpen, zoals ballondieren van roestvrij staal met spiegelende oppervlakken. Zijn sculpturen hebben hoge prijzen gewonnen, waarvan er minstens twee veilingrecords vestigden voor werken van levende kunstenaars: Balloon Dog (Orange) werd in 2013 verkocht voor 58,4 miljoen dollar en Rabbit in 2019 voor 91,1 miljoen dollar.
De pop-art van de Amerikaanse kunstenaar Keith Haring is voortgekomen uit de graffitiscene in New York City in de jaren tachtig. Zijn geanimeerde esthetiek heeft zich ontwikkeld tot een bekende beeldtaal. Een groot deel van zijn kunst bevat seksuele toespelingen die werden omgezet in sociale actie door de afbeeldingen te gebruiken om aids-bewustzijn en veilig vrijen te promoten. Haring's reputatie nam toe door zijn spontane krijttekeningen van mensen, honden en andere gestileerde motieven op kale zwarte reclamespots in de metro's van New York City. Nadat hij bekend was geworden, produceerde hij levendige, grootschalige muurschilderingen, waarvan er verschillende in opdracht werden gemaakt. Tussen 1982 en 1989 maakte hij meer dan 50 openbare kunstwerken, waarvan vele gratis voor ziekenhuizen, kinderdagverblijven en scholen. Hij breidde zijn praktijk uit door in 1986 de Pop Shop te openen. Door zijn eigen iconografie bracht zijn latere werk vaak politieke en sociologische thema's tot uitdrukking - anti-crack, anti-apartheid, veilig vrijen, homoseksualiteit en aids.
Hedendaagse Pop Art Sculpturen zijn een vorm van originele kunst die populaire cultuur combineert met sculptuur. Deze sculpturen worden typisch gemaakt van een verscheidenheid aan materialen zoals plastic, glasvezel en hars. Ze worden vaak ondersteund door metalen frames of standaards, waardoor het kunstwerk trots en hoog kan staan. Wat deze kunstvorm uniek maakt, is het vermogen om alledaagse objecten om te zetten in Kunstwerken die zowel visueel verbluffend als prikkelend zijn. Deze sculpturen dagen de traditionele methoden van sculptuur uit door het incorporeren van heldere kleuren, gedurfde patronen en onverwachte materialen. Dit type kunstwerk is perfect voor degenen die een pop van kleur en persoonlijkheid willen toevoegen aan hun woon- of werkruimte.
Pop Art Sculpturen ontstonden in het midden van de 20e eeuw als reactie op de consumentistische en massaal geproduceerde cultuur van die tijd. Kunstenaars zoals Claes Oldenburg, George Segal en Tom Wesselmann waren pioniers van deze beweging, die tot doel had de grenzen tussen hoge kunst en populaire cultuur te vervagen.
Hedendaagse Pop Art Sculpturen hebben de afgelopen jaren snel ontwikkeld en zijn steeds dynamischer en expressiever geworden. Het gebruik van felle kleuren, unieke materialen en innovatieve technieken is prominent aanwezig in dit genre, resulterend in boeiende en visueel verbluffende kunstwerken. Deze sculpturen zijn steeds populairder geworden in de hedendaagse kunstmarkt, waarbij verzamelaars en kunstliefhebbers op zoek zijn naar deze unieke creaties. De belangrijkheid van deze sculpturen ligt in hun vermogen om de essentie van de populaire cultuur vast te leggen, terwijl ze tegelijkertijd de grenzen van de traditionele beeldhouwkunst verleggen.
Contemporary Pop Art Sculpture is een moderne kunstvorm die elementen van populaire cultuur en beeldende kunst combineert. Verschillende kunstenaars hebben erkenning gekregen voor hun werk in dit vakgebied. Hier zijn een paar voorbeelden:
Jeff Koons Jeff Koons is een Amerikaanse kunstenaar die bekend staat om zijn grootschalige sculpturen die vaak opblaasbare objecten bevatten, zoals ballonnen en zwembadspeelgoed. Zijn werk onderzoekt thema’s als consumentisme en massacultuur en hij wordt beschouwd als een van de meest succesvolle Hedendaagse kunstenaars.
Takashi Murakami Takashi Murakami is een Japanse kunstenaar die internationale erkenning heeft gekregen voor zijn felgekleurde sculpturen en schilderijen die traditionele Japanse kunst combineren met hedendaagse popcultuur. Zijn werk bevat vaak cartoonfiguren en anime-geïnspireerde beelden.
Yayoi Kusama Yayoi Kusama is een Japanse kunstenaar die bekend staat om haar levendige, meeslepende installaties en sculpturen. Haar werk bevat vaak polka dots en felle kleuren en onderzoekt thema’s van oneindigheid en het heelal.
KAWS KAWS is een Amerikaanse kunstenaar die bekend staat om zijn op cartoon geïnspireerde sculpturen en schilderijen. Zijn werk bevat vaak het personage Companion, een figuur die lijkt op Mickey Mouse met X’en als ogen. Hij heeft samengewerkt met verschillende grote merken, waaronder Nike en Uniqlo.
Daniel Arsham Daniel Arsham is een Amerikaanse kunstenaar die sculpturen maakt die thema’s van tijd en verval onderzoeken. Zijn werk bevat vaak alledaagse objecten, zoals telefoons en camera’s, die zijn uitgevoerd in materialen die ze een verweerde, archeologische uitstraling geven.
Deze kunstenaars hebben significante bijdragen geleverd aan het veld van hedendaagse Pop Art Sculptuur, en hun werk blijft het publiek over de hele wereld inspireren en fascineren.
Hedendaagse Pop Art Sculpturen zijn populair sinds de jaren 50 en zijn dat vandaag de dag nog steeds. Hier zijn enkele bekende voorbeelden:
"Balloon Dog" van Jeff Koons, gemaakt in 1994 - Deze sculptuur is een grootschalige representatie van een hond, volledig gemaakt van glanzende, metalen ballonnen. Het is een speelse en grillige kijk op een traditioneel onderwerp.
"Tulips" van Jeff Koons, gemaakt in 1995-2004 - Deze sculptuur is een serie felgekleurde, oversized tulpen gemaakt van roestvrij staal. Het is een levendig en opvallend stuk dat speelt met het idee van massaproductie.
"Diamond Dust Shoes" van Andy Warhol, gemaakt in 1980 - Deze sculptuur is een serie hoge hakken gemaakt van gips en bedekt met diamantdust. Het is een commentaar op de glamour en overdaad van de mode-industrie.
"Comedian" van Maurizio Cattelan, gemaakt in 2019 - Deze sculptuur is een banaan die met ducttape aan de muur is bevestigd. Het is een provocerend en controversieel stuk dat de waarde van kunst en de rol van de kunstenaar in de samenleving ter discussie stelt.
"LOVE" van Robert Indiana, gemaakt in 1964 - Deze sculptuur is een grootschalige representatie van het woord "love" in vetgedrukte, kleurrijke letters. Het is een iconisch symbool geworden van de Pop Art-beweging en is gereproduceerd in verschillende vormen en media.
Over het algemeen zijn Pop Art Sculpturen een fascinerende en dynamische kunstvorm die blijven boeien met hun speelse en provocerende beelden.
