VIBRANT SUNRISE (ROZCIĄGNIĘTE) (2024) Malarstwo Nadii Antoniuk
Dlaczego ekspresjonizm? Pomost pomiędzy kulturami artystycznymi Niemiec i Austrii
Wśród ruchów artystycznych, które rozwinęły się silnie zarówno w Niemczech, jak i w Austrii, do najważniejszych należą ekspresjonizm, Bauhaus i secesja wiedeńska. Porównanie ekspresjonizmu niemieckiego i austriackiego jest łatwiejsze niż porównanie Bauhausu i secesji wiedeńskiej. W rzeczywistości ekspresjonizm miał szerokie i głębokie piętno zarówno w Niemczech, jak i w Austrii, ze znaczną liczbą artystów i dzieł, które można analizować równolegle. Ruch ten wyrażał się poprzez różne formy sztuki, takie jak malarstwo, rzeźba i grafika, a w obu krajach artyści ekspresjoniści mieli podobne cele, takie jak badanie kondycji ludzkiej i wyrażanie wewnętrznych emocji, aczkolwiek z lokalnymi i osobistymi niuansami. Następnie staje się jasne, że ekspresjonizm oferuje szerszą wspólną płaszczyznę dla porównań Niemiec i Austrii, podczas gdy Bauhaus i secesja wiedeńska, bardziej zróżnicowane pod względem intencji, kontekstów historycznych i leżących u ich podstaw filozofii, uczyniłyby to zadanie bardziej uciążliwym i złożonym.
MISIFUX (2024) Dipinto autorstwa Evy Hidalgo
Kolory pełne uczuć: zrozumienie ekspresjonizmu
Ekspresjonizm, ruch artystyczny, który zrodził się w kilku miastach Niemiec, powstał jako reakcja na rosnący niepokój związany z coraz bardziej dysharmonijnymi relacjami ludzkości ze światem oraz utratą poczucia autentyczności i duchowości. Powstały po części jako reakcja na impresjonizm i sztukę akademicką, ekspresjonizm czerpał wielką inspirację z nurtów symbolistycznych końca XIX wieku. Artyści tacy jak Vincent van Gogh, Edvard Munch i James Ensor, swoją skłonnością do zniekształcania form i używania intensywnych kolorów, wywarli głęboki wpływ na ekspresjonistów, pozwalając im wyrazić różnorodne lęki i pragnienia.
To właśnie nadejście ekspresjonizmu zwiastowało nowe standardy w tworzeniu i ocenie sztuki. To drugie miało wypływać z wnętrza artysty, a nie z reprezentacji zewnętrznego świata wizualnego, a kryterium oceny jakości dzieła sztuki stał się charakter uczuć artysty, a nie analiza kompozycji. Artyści ekspresjonistyczni często używali wirujących, falujących i „przesadnie” wykonywanych pociągnięć pędzla podczas przedstawiania swoich bohaterów. Techniki te miały na celu oddanie ich burzliwego stanu emocjonalnego w reakcji na niepokoje współczesnego świata.
Wspomniane podejście do sztuki należy również rozumieć jako potężne narzędzie krytyki społecznej, w której przedstawienia współczesnego miasta często przedstawiają wyobcowane lub przygnębione jednostki – psychologiczny produkt uboczny niedawnej urbanizacji – które były wykorzystywane do komentowania roli kapitalizmu w emocjonalne dystansowanie jednostek w kontekście miejskim.
Ekspresjonizm zatem nie tylko zrewolucjonizował podejście artystyczne i wizualne, ale także dał głęboki materiał do myślenia o świecie, uwidaczniając napięcia i sprzeczności współczesnego życia.
Na koniec, z chronologicznego punktu widzenia, ważne jest podkreślenie, jak klasyczna faza ruchu ekspresjonistycznego, która trwała w przybliżeniu od 1905 do 1920 roku, rozprzestrzeniła się w całej Europie, a następnie wywarła wpływ na wiele jednostek i grup, w tym ekspresjonizm abstrakcyjny, neoekspresjonizm i szkole londyńskiej. Jeśli chodzi o współczesny świat, poprzez jego intensywny język wizualny i zdolność do ekspresji emocjonalnej, ekspresjonizm w dalszym ciągu pozostaje potężnym głosem w dzisiejszym figuratywnym dialogu.
KAZUMI TAUPE - FRAU IN GRÜN, OCKER, SCHWARZ ERNST (2022)Malarstwo Carolyn Mielke (karograficzne)
Niemiecki ekspresjonizm: początki, rozwój i charakterystyka ruchu rewolucyjnego
Niemiecki ekspresjonizm ma swoje korzenie na początku XX wieku i głęboko naznaczył krajobraz artystyczny dzięki dwóm głównym grupom: „Die Brücke” (Most) i „Der Blaue Reiter” (Błękitny Jeździec).
Założona w 1905 roku w Dreźnie grupa Die Brücke stawiała sobie za cel łączenie klasycznego malarstwa neoromantycznego z nowymi formami ekspresji, które później utożsamiano z ekspresjonizmem. Członkowie Die Brücke poszukiwali bardziej autentycznej i intensywnej sztuki, odzwierciedlającej samotność, wyobcowanie i napięcia współczesnego życia. Wykorzystywali wyraziste linie graficzne i żywe, nasycone kolory, aby wyrazić swoje wewnętrzne wizje, często skupiając swoje prace na dynamicznych, naładowanych emocjonalnie scenach miejskich. Głównymi przedstawicielami Die Brücke byli Ernst Ludwig Kirchner, Erich Heckel, Karl Schmidt-Rottluff, Fritz Bleyl, Emil Nolde i Max Pechstein.
W 1911 roku w Monachium urodził się Der Blaue Reiter, założony przez Wasilija Kandinsky'ego i Franza Marca. Grupę tę wyróżniało bardziej abstrakcyjne i duchowe podejście do sztuki. Der Blaue Reiter w mniejszym stopniu skupiał się na reprezentacji rzeczywistości zewnętrznej, a bardziej na wyrażaniu dynamiki duchowej i wewnętrznej. Ruch ten kładł mniejszy nacisk na napięcia społeczne, a większy na uniwersalną harmonię, badając użycie koloru i formy do wyrażania czystych i głębokich emocji.
Podczas gdy Die Brücke kładło nacisk na surowe i bezpośrednie przedstawienie ludzkiego doświadczenia, charakteryzujące się wnikliwą, a czasem brutalną krytyką społeczną, Der Blaue Reiter skłaniał się w stronę bardziej lirycznego i abstrakcyjnego spojrzenia na egzystencję, często oderwanego od bezpośredniej reprezentacji świata materialnego. Podejście Der Blaue Reitera do abstrakcjonizmu położyło podwaliny pod przyszłe prądy artystyczne, które rozwinęły się po I wojnie światowej.
Myślisz, że zapomniałem o mistrzach takich jak Otto Dix? Po wojnie ekspresjonizm przekształcił się w styl niezwykle realistyczny, charakteryzujący się niespotykaną dotąd surowością, której towarzyszy brutalność i szokujące przedstawienia. Cechy te odnajdujemy właśnie w sztuce Otto Dixa, a także w twórczości Maxa Beckmanna i George'a Grosza.
MARTWA NATURA (2018) Malarstwo Borysa Buryaka
Austriacki ekspresjonizm: historia, charakterystyka i przedstawiciele
Austriacki ekspresjonizm narodził się około 1909-1910 w Wiedniu, a kluczowe postacie, takie jak Oskar Kokoschka i Egon Schiele, popchnęły malarstwo na nowe emocjonalne granice, osiągnięte dzięki niezwykle osobistym portretom. Ruch zakończył się tragicznie na skutek zniszczeń I wojny światowej i epidemii hiszpanki, która nawiedziła Europę, prowadząc do przedwczesnej śmierci takich mistrzów jak Gustav Klimt i sam Schiele. Ten okres intensywnej twórczości artystycznej został dodatkowo naznaczony upadkiem monarchii austro-węgierskiej i głęboką niepewnością polityczną tamtych czasów.
Ekspresjonizm wiedeński wyróżnia się intensywną eksploracją sylwetki ludzkiej, wykorzystaniem ciała jako nośnika skrajnych emocji, często zakorzenionych w określonych uczuciach i nastrojach. W kontekście, w którym na scenie artystycznej dominowały ruchy abstrakcyjne, artyści ci na nowo odkryli znaczenie tematów, używając energicznych pociągnięć pędzla i dynamicznych form, aby nadać swoim pracom „ekspresję”.
Ernst Ludwig Kirchner, Marzella, 1909 - 1910. Olej na płótnie, 76×60 cm. Museet w Sztokholmie.
Egon Schiele, Dwie małe dziewczynki, 1911.
Porównanie „Marzelli” Ernsta Ludwiga Kirchnera i „Dwóch małych dziewczynek” Egona Schielego
Prace „Marzella” Ernsta Ludwiga Kirchnera i „Dwie małe dziewczynki” Egona Schielego, choć obydwie zakorzenione w ekspresjonizmie, ilustrują odmienne i osobiste podejście do portretowania młodości.
Namalowana w latach 1909-1910 „Marzella” ukazuje odważne eksplorowanie kobiecego portretu. Kirchner używa kwaśnych kolorów, takich jak zieleń i pomarańcz, tworząc wizualny kontrast, który ostro odbiega od spokoju typowego dla portretów młodości. Obiekt, naga dziewczyna, siedzi z rękami skrzyżowanymi na łonach, w geście przypominającym „Dojrzewanie” Edvarda Muncha, ale z dużo bardziej psotną i skrępowaną postawą. Oprawa, wzbogacona poduszkami i przedmiotami dekoracyjnymi, a także użycie jasnych kolorów i „zniekształconych” kształtów, tworzą atmosferę dekadenckiego luksusu. Kirchner wyraża na tym płótnie krytykę hipokryzji i korupcji współczesnego społeczeństwa, odzwierciedlając niepokój współczesnego człowieka.
Z drugiej strony „Dwie małe dziewczynki” z 1911 roku wyrażają głębokie zainteresowanie Schiele psychiką i niewinnością dziecka, traktując swoje bohaterki z poczuciem introspektywnego realizmu i bezbronności. Schiele, który określił siebie jako „wieczne dziecko”, oddaje emocjonalną złożoność dorastania poprzez swoje młode modelki, które portretuje z surową, ale często czystą figuratywizmem. Obie dziewczyny, ukazane w naturalnych, zrelaksowanych pozach, wyrażają spokój i spontaniczność, kontrastujące z intensywnością emocjonalną typową dla twórczości Schielego i rozhamowaniem, częściowo wyczuwalnym w „Marzelli”.
2 (2019)Malarstwo Ramadana Hussiena
SITZENDE IM GRÜNEN KLEID (2020)Rysunek: Barbara Kroll
Niemiecki i współczesny austriacki ekspresjonizm: porównanie kobiet
„2” Ramadana Hussiena i „Sitzende im grünen kleid” Barbary Kroll to dwie prace artystek działających w Austrii i Niemczech, zaprojektowane tak, aby zapewnić wyjątkowe i głęboko osobiste spojrzenie na kobiecą sylwetkę, zachowując jednocześnie głębokie powiązanie z tradycją ekspresjonistyczną.
Praca Ramadana Hussiena, syryjskiego artysty mieszkającego w Austrii, powstała przy użyciu akrylu i węgla drzewnego na płótnie, aby stworzyć „polichromatyczny” obraz mający uchwycić emocjonalną esencję i złożoność kobiecego podmiotu. Jasne kolory i „zniekształcone” kształty są precyzyjnie użyte do wyrażenia intensywnych uczuć, prawdopodobnie nawiązując do stanu wewnętrznego udręki wizerunku. Ponownie, aby oddać ten drugi aspekt, Hussien połączył również częściowo abstrakcyjne detale z elementami figuratywnymi, wypatrując w ten sposób głęboką wewnętrzność, która wykracza poza zwykłą reprezentację wizualną. Wreszcie energię i ruch wnoszą do introspektywnej kompozycji dominujące odcienie zieleni, błękitu i różu, które łączą się ze sobą w płynny i dynamiczny sposób.
Z kolei niemiecka artystka Barbara Kroll przyjmuje bardziej „nagie” i „minimalistyczne” podejście w pracy „Sitzende im grünen Kleid”, w której spod grubej kreski wyłania się białe podłoże, mające na celu wygenerowanie kolejnej kobiecej formy . Ta ostatnia powstała poprzez połączenie conté, akrylu na papierze i mediów mieszanych, za pomocą których Kroll badała wrażliwość i refleksyjność swojego bohatera, czasem przenikniętą rozmytymi liniami. Jednak jeśli chodzi o użycie kolorów, Niemka okazuje się po raz kolejny bardziej powściągliwa i syntetyczna niż jej austriacka koleżanka, posługując się jedynie błękitem, zielenią i czerwienią, które są rozmieszczone albo w liniach, albo w tle.
Następnie staje się jasne, że chociaż obie prace demonstrują intensywną eksplorację ludzkiej ekspresji i języka wizualnego, Hussien wykorzystuje jasne kolory i odważne kształty, aby przekazać większy ruch emocjonalny, podczas gdy Kroll używa węższej palety i płynnych linii, aby wywołać dominującą introspekcję. bezruch.
AKT 2 (2019) Malarstwo Borysa Buryaka
ŻÓŁTY KWIAT (2022) Malarstwo Victorii Cozmolici
Dwie inne prace ekspresjonistyczne o tematyce kobiecej to „Akt 2” Borysa Buryaka i „Żółty kwiat” Victorii Cozmolici. Począwszy od Borysa Buryaka, austriacki artysta stworzył stojącą nagą postać kobiecą, której celem było urzeczywistnienie zmysłowego liryzmu, który łączy się z intymną atmosferą o wysoce introspektywnym zabarwieniu. Tak naprawdę to właśnie w zmysłowości słabo oświetlonego wnętrza piękna naga kobieta niemal odwraca się do nas plecami, by podnieść ręce, jakby zobaczyła przed oknem coś ciekawego, zapewne na kształt lub uzdrawiającego, dramaty jej samotnego serca.
Jeśli chodzi o Victorię Cozmolici, mieszkająca w Niemczech malarka stworzyła „Żółty kwiat” – dzieło przedstawiające siedzącą nagą postać kobiecą. Emocjonalnej intensywności tematu nie oddaje teraz półcień, ale wręcz przeciwnie, żywa paleta i energiczne pociągnięcia pędzla. To właśnie te ostatnie nadają formę postaci otoczonej błękitem, żółcią, zielenią i brązem, barwami łączonymi w celu wytworzenia elementów figuratywnych i abstrakcyjnych, takich jak myśli.
Wreszcie staje się jasne, jak pokrewne ruchy duszy są odmiennie oddane na obu obrazach, co może skłonić nas do refleksji nad tym, jak strumień myśli może do nas dotrzeć w dowolnym kontekście...
Olimpia Gaia Martinelli
