Kapelusz Francisco Goya

Historia kapelusza

Definicja kapelusza: Część garderoby przeznaczona do częściowego lub całkowitego zakrycia głowy, w celu ozdoby lub ochrony przed słońcem, wiatrem, deszczem, śniegiem itp. Jest również powszechnie używana do zakrycia łysiny lub ukrycia nieumytych włosów (np. z ironią).

Między 30 000 a 25 000 p.n.e. a epoką brązu: Gdzie był kapelusz między 30 000 a 25 000 p.n.e.? Na głowie słynnej Wenus z Willendorfu! W rzeczywistości 11-centymetrowa figurka wydaje się przedstawiać boginię płodności w tkanym nakryciu głowy. Uważa się jednak, że pierwszym oficjalnie potwierdzonym kapeluszem w historii był ten, który nosił Ötzi, człowiek z epoki brązu, znaleziony zamrożony między Austrią a Włochami.

Starożytny Egipt: Na podstawie większości artefaktów, które przetrwały do dziś, możemy pomyśleć, że Egipcjanie kochali jedynie swoje ciemne peruki typu bob, nie zdając sobie sprawy, że faraonowie często zakrywali je czerwoną czapką lub białą tiarą. Podobne zwyczaje, choć z pewnymi różnicami, panowały w Mezopotamii i Palestynie, gdzie kapelusze nosili głównie kapłani. Jeśli nadal dziwi Cię relacja o Egipcie, spójrz na malowidło grobowe w Tebach, datowane na około 3200 rok p.n.e., przedstawiające mężczyznę zakrywającego głowę stożkowym słomkowym kapeluszem. W tamtych czasach normalne było również golenie włosów przy użyciu nakrycia głowy zaprojektowanego specjalnie tak, aby chłodzić łysinę.

Świat grecki i rzymski: W świecie greckim i rzymskim istniały różne rodzaje kapeluszy, używane głównie w celu uznania klasy społecznej noszącego. Na przykład czapkę frygijską nosili wyzwoleni niewolnicy w Grecji i Rzymie!

Średniowiecze: Ta sama koncepcja grecko-rzymska była kontynuowana w świecie średniowiecznym, gdzie podobne kapelusze były również dla kobiet, a nawet mogły to być proste szaliki, których złożoność wskazywała na status społeczny. Dopiero od XVI wieku nakrycia głowy kobiet stały się bardziej uporządkowane, odzwierciedlając wyszukane cechy męskich kapeluszy.

XIV, XV i renesans: Nowoczesny kapelusz narodził się w XIV wieku, podczas gdy renesans wzbogacił ten zwyczaj, sprzyjając używaniu krętych materiałów i tworzeniu wystudiowanych kształtów. Jednak kapelusze były generalnie męskie, ponieważ młode kobiety wolały pokazywać wyszukane fryzury.

Wiek XVIII, XIX i XX: Peruki z XVIII wieku doprowadziły do narodzin ogromnych kapeluszy, chociaż większa prostota XIX wieku przyniosła stonowaną modę dla mężczyzn. Kobietom pozwolono jednak na więcej ekstrawagancji, także w przypadku dopasowania podobnych fryzur. Wiek XX zasłynął wreszcie z triumfu meloników, kapeluszy słomkowych i kapeluszy miękkich, popularnych przez całe stulecie.

DAMY W CZERWONYM KAPeluszu 2 autorstwa Tanji Olsson

W tej kompozycji występuje trzech bohaterów: kapelusz, kobieta i kolor czerwony. Wszystkie te elementy w naturalny sposób przyciągają uwagę widza, po pierwsze uchwyconego wibracją chromatycznej pasji, po drugie gotowego do rozróżnienia cech dużego i eleganckiego czerwonego kapelusza, a wreszcie uważnego prześledzenia rysów tego, kto go nosi z naturalnym elegancja. Aby jeszcze bardziej podkreślić te osobliwości kompozycyjne, swoją rolę odgrywa także tło, które nie rozprasza realistycznymi wizjami, ale jest gotowe towarzyszyć głównej narracji swoją żywą abstrakcją. Można to też wytłumaczyć słowami samej autorki: „W tej wirtualnej galerii rozkwita portret dziewczynki w czerwieni, której sylwetka podkreślona jest szerokim rondem czerwonego kapelusza. Profil jej twarzy owiany jest tajemnicą, gdyż jej oczy skrywa cień rzucany przez rondo kapelusza. Patrzy w dal, jakby szukała czegoś nieznanego. Tło obrazu obramowane jest czerwono-zieloną i niebieską paletą barw, tworząc urzekającą kombinację barw Każdy odcień łączy się z drugim, tworząc harmonijne i sugestywne przeżycie wizualne. Ta symfonia kolorów podkreśla tajemnicę i piękno chwili uchwyconej na płótnie. Ten portret to nie tylko wizerunek dziewczyny, ale wgląd w jej wewnętrzny świat .” Wreszcie, jeśli chodzi o artystkę Artmajeur, malarstwo Tanji Olsson ma na celu urzeczywistnienie osobistego procesu transformacji, ponieważ artystka w 2004 roku padła ofiarą wypadku, który zmienił jej światopogląd. Celem jej malarstwa stało się przekształcenie cierpienia w świadomość, cienia w światło, tragedii w objawienie, gotowej wyrazić się poprzez moc i emocje wywoływane przez kolory i kształty.

DZIEWCZYNA W filcowym kapeluszu autorstwa Mike'a Smitha

Trzy róże. Trzyma w dłoniach trzy, ale jej wzrok jest utkwiony tylko w jednym. Staje się jedynym obiektem jej uwagi, niczym delikatny kochanek. Czy jest to tylko cicha miłość, czy też dziewczyna zadaje sobie pytania? Być może jest gotowa rozpocząć dobrze znaną zabawę polegającą na wyrywaniu płatków, próbując zrozumieć, czy ukochany odwzajemnia jej uczucia? Nie możemy być tego pewni, ponieważ obraz Smitha pozostawia nas w napięciu, w ramach zdecydowanie romantycznej narracji, w której niemal możemy sobie wyobrazić, że słyszymy westchnienie. Westchnienie, które sugeruje coś dla nas nieznanego, pozwalające wyobrazić sobie tysiąc możliwych scenariuszy, mniej lub bardziej bolesnych, związanych z tym ostatnim dźwiękiem. Trzeba jednak zachować ostrożność, bo dotknięcie kolców kwiatu może powodować ból... Zresztą opisywany właśnie obraz artysty Artmajeur autor tak podsumowuje: „Natrafiłem na śliczny kapelusz z filcu w białe plamki . Tak mi się to spodobało, że postanowiłam wykorzystać je w malarstwie. Modelka namówiła mnie na ciemną sukienkę również w białe plamki. Pomyślałam, że róże dopełnią całość. Zdecydowałem, że najlepiej sprawdzi się źródło światła z jednego kierunku. Teraz wreszcie zrozumieliśmy naturę fikcji malarskiej, niemal pewni, że ukazany temat nawiązuje być może nie do dramatów sentymentalnych, ale raczej do sprytnych wyborów kompozycyjnych o romantycznym guście. Tym samym to widz może interweniować swoją wrażliwością, wzbogacając znaczenie tego, co widzi, osadzając w nim własne doświadczenia.

#6 – CUD POD KAPELUSZEM Erica Lespinasse’a

Wydaje się, że rozważana wcześniej róża przekształciła się w elegancki kapelusz noszony przez modelkę na zdjęciu Lespinasse’a, której skryte spojrzenie nie pozwala nam, oprócz części jej tożsamości, zrozumieć ruchów jej duszy. Z wyrazu jej ust wynika, że młoda kobieta jest dość poważna i zajęta, co sugeruje, że celowo opuściła kapelusz, aby kontynuować refleksję w samotności, unikając wzroku ciekawskiego i natrętnego obserwatora. Pewne jest, że całą scenę rozjaśnia szczera obecność bieli, koloru nawiązującego do czystości serca młodej kobiety, oczekującej na nadejście jakiegoś nieznanego zdarzenia zewnętrznego. Eric Lespinasse to francuski artysta urodzony w 1974 roku, który od około 25 lat zajmuje się fotografią, malarstwem i projektowaniem cyfrowym, działając głównie w Paryżu. Cechą charakterystyczną jego twórczości fotograficznej jest niewątpliwie padanie światła, zawsze gotowe przywołać wystudiowany język obrazowy, nakierowany także na ukazanie aspektów poetyckich, oddających hołd zarówno światu, jak i człowiekowi. Celebruje się to poprzez połączenie tradycyjnej fotografii i cyfrowej edycji zdjęć, połączenie, które pozwala mu doskonale oddać to, co zamierzył artysta, dając wyraz jego wizji, wpływom i wrażliwości.