Belangrijkste punten
- In het werk van Jonathan Wateridge worden thema's als isolatie en decadentie onderzocht.
- Zijn schilderijen weerspiegelen vaak zijn observaties van het postkoloniale Zambia .
- Het gebruik van spookachtige figuren door de kunstenaar creëert een griezelige sfeer.
- Het werk van Watereridge nodigt kijkers uit om na te denken over de verhalen achter zijn scènes bij het zwembad.
- Zijn schilderijen kenmerken zich door de luxueuze en afgelegen omgevingen.
Jonathan Wateridge, geboren in 1972, is een Britse kunstenaar die bekend staat om zijn werk in de naoorlogse en hedendaagse schilderkunst. Zijn kunst is momenteel te zien bij de Green Family Art Foundation in Dallas en zijn werk is eerder tentoongesteld door toonaangevende galerieën en instellingen, waaronder GRIMM in Londen. Wateridge's schilderijen zijn bij talloze gelegenheden op veilingen verschenen en brachten prijzen op tussen $ 8.750 en $ 502.146, afhankelijk van de schaal en het medium van het stuk. Zijn veilingrecord werd gevestigd in 2012, toen Jungle Scene With Plane Wreck bij Christie's in Londen werd verkocht voor $ 502.146. Zijn praktijk heeft kritische aandacht getrokken en is behandeld door media zoals ArtDaily , FAD Magazine en ARTFORUM . Meest recent werd hij genoemd in Contemporary Art Issue (februari 2025) in het artikel "How Professional Artists Finish the Edges of a Canvas: 3 Key Strategies."
Jonathan Waterridge: Geconstrueerde realiteiten en de evolutie van figuratie
Jonathan Wateridge, geboren in Zambia in 1972, wordt beschouwd als een van de meest vooraanstaande figuratieve schilders van zijn generatie. Zijn praktijk draait om zorgvuldig geënsceneerde, verzonnen scènes – zogenaamde 'non-events' – die de kijker uitnodigen om zich af te vragen hoe de werkelijkheid wordt gekaderd en begrepen. De afgelopen drie jaar is zijn werk geëvolueerd naar een complexere dialoog tussen figuratie en abstractie, waarbij hij verhalende beelden combineert met formalistische elementen om te reflecteren op de geschiedenis van de schilderkunst in de context van de veranderende visuele cultuur van vandaag.
Hoewel hij begin jaren negentig aan de Glasgow School of Art studeerde, stopte Wateridge met schilderen tot hij in 2005 terugkeerde met een opvallende reeks rampscènes, waarin hij het melodrama van B-films combineerde met de grandeur van romantische landschapsschilderkunst. Dit werd gevolgd door de Group Series – minutieus geënsceneerde fictieve tableaus die historische herdenkingsbeelden nabootsten, van astronauten tot Sandinistische revolutionairen – waarvan er verschillende in 2010 te zien waren in Newspeak: British Art Now in de Saatchi Gallery in Londen. Zijn latere project Another Place bestond uit zeven monumentale schilderijen, geïnspireerd op een fictieve rampenfilm, en verkende zijn filmische herinnering aan Los Angeles. Dit werk werd in 2011 tentoongesteld in het Palazzo Grassi in Venetië.
Zijn volgende projecten hebben deze thema's verder ontwikkeld. In 2013 bood Inter + Vista , tentoongesteld bij L&M Arts in Los Angeles, een reeks hedendaagse momenten, weergegeven door een mix van figuratieve en formalistische benaderingen. In 2016 concentreerde Colony , gepresenteerd bij Galerie Haas in Berlijn, zich op het subtiele, gechoreografeerde gedrag van een groep jongeren opgesloten in onopvallende moderne appartementen – met nadruk op thema's als isolatie, controle en geconstrueerde omgevingen.
Een filmische wereld op canvas: de kunst van Jonathan Waterridge
Jonathan Wateridge maakt grootschalige schilderijen die lijken op stills uit een denkbeeldige film. Zijn scènes zijn zowel theatraal als schilderachtig en trekken de kijker mee in verhalen die de grens tussen fictie en realiteit doen vervagen. Zijn beelden spelen zich af in vertrouwde, maar vreemd anonieme Amerikaanse voorsteden – een bijeenkomst aan het zwembad, een uitverkoop, een plaats delict – en voelen als fragmenten van een verhaal dat nooit volledig onthuld wordt. De omgevingen roepen het verzadigde medialandschap van Zuid-Californië op, maar blijven in ambiguïteit hangen en bieden geen duidelijke narratieve connectie.
Deze werken bezitten een bijzondere spanning: ze zijn tegelijkertijd verontrustend en betoverend. Wateridges aanpak doet denken aan het werk van fotografen als Philip-Lorca diCorcia of Larry Sultan, die alledaagse taferelen voorzien van emotionele diepgang en verhalend mysterie. Wateridge gaat echter nog een stap verder: zijn grootse composities monumentaliseren het alledaagse en geven het een filmische aanwezigheid die suggereert dat er iets gewichtigs op het punt staat zich net buiten het kader te ontvouwen.
Een terugkeer naar de schilderkunst: het materiaal herontdekken
Wateridges reis als kunstenaar verliep niet volgens een conventioneel pad. Hoewel hij aanvankelijk geïnspireerd raakte door oude meesters zoals Manet, Goya, Rembrandt en Velázquez, gaf hij het schilderen al vroeg in zijn studie op, ervan overtuigd dat het ouderwets was en niet in staat was om hedendaagse kwesties aan te kaarten. Hij richtte zich in plaats daarvan op conceptuele kunst, film en theater, op zoek naar expressievormen die relevanter leken. Maar na verloop van tijd voelde hij zich weer aangetrokken tot het creëren van beelden en uiteindelijk ook weer tot de schilderkunst.
Deze terugkeer was niet nostalgisch, maar gedreven door een hernieuwde waardering voor de materialiteit en het vakmanschap van de schilderkunst. Wat ooit achterhaald leek – het fysieke proces, de traditie, de schaal – werd een instrument om nieuwe betekenissen te verkennen. Hoewel zijn werken qua helderheid en realisme vaak op foto's lijken, benadrukt Wateridge dat hij geen fotorealist is. Hij schildert niet zoals een camera ziet, maar zoals het menselijk oog waarneemt: selectief, impressionistisch en emotioneel. Zijn figuren zijn weergegeven met een tastbare aanwezigheid die fotografische beelden vaak missen.
Fictie, identiteit en de kracht van schilderkunst
De scènes die Waterridge schetst, zijn rijk aan implicaties, maar missen een duidelijke oplossing. Ze suggereren persoonlijke crises, sociale spanningen en een overkoepelende, onzichtbare ramp. Elke compositie nodigt uit tot speculatie: zijn we getuige van een filmopname of een echte gebeurtenis? Zijn de personages acteurs, of mensen die gevangen zitten in vreemde momenten in hun leven? Deze dubbelzinnigheden spelen in op bredere thema's als identiteit, sociale klasse en de instabiliteit van moderne verhalen.
Hoewel hij Brits is, erkent Waterridge de sterke invloed van de Amerikaanse visuele cultuur op zijn werk. Net als velen die zijn opgegroeid met een dieet van televisie en film, voelt hij zich zeer vertrouwd met de esthetiek en symboliek van de VS, zelfs zonder er ooit gewoond te hebben. Dit gevoel van 'tweedehands ervaring' vormt een belangrijk element in zijn schilderijen. Hij is geïnteresseerd in hoe vertrouwde beelden, door herhaling, mythisch worden – en hoe die mythen ons begrip van de wereld vormen.
Voor Watereridge blijft schilderkunst een krachtig middel om verhalen te vertellen in een tijdperk vol media. In tegenstelling tot fotografie, dat vaak wordt gezien als een directe weergave van de werkelijkheid, introduceert schilderkunst afstand, interpretatie en transformatie. Die subtiele ontwrichting zorgt voor een diepere betrokkenheid. Beschouwers kunnen merken dat ze meer in het beeld geloven omdat het een schilderij is – en niet ondanks. Door de taal van historische schilderkunst terug te winnen voor moderne onderwerpen, laat Watereridge zien hoe het verleden opnieuw verbeeld kan worden om het heden te begrijpen.
Soloprojecten en tentoonstellingen
2025
Vanishing Point – GRIMM Gallery, Londen, VK
2023
Afterparty – Nino Mier Gallery, Soho, New York, VS
2022
Aftersun – Nino Mier Gallery, Allard 25, Brussel, België
2021
Binnenwater – Nino Mier Gallery, Los Angeles, Californië, VS
2020
Deze kant van het paradijs – TJ Boulting, Fitzrovia, Londen, VK
2017
Zwemmer – Galerie Haas, Zürich, Zwitserland
2016
Kolonie – Galerie Michael Haas, Berlijn, Duitsland
2013
Inter + Vista – L&M Arts, Venetië, Los Angeles, Californië, VS
2011
Klein venster van mogelijkheden – Port Jackson Press Print Room, Collingwood, Australië (als Jonathan Partridge)
Samenwerkende en samengestelde groepstentoonstellingen
2025
Bestände april 2025 – Galerie Haas, Zürich, Zwitserland
Een kamer vol gedachten: Britse schilderkunst nu – Green Family Art Foundation, Dallas, Texas, VS
Uitgelijnd – Nino Mier Gallery, Los Angeles, Californië, VS
2024
Zelfportretten – GRIMM Galerie, Amsterdam, Nederland
Stel dat u dat niet bent – ARTER, Beyoğlu, Istanbul, Turkije
2023
Wortelsystemen – Nino Mier Gallery, Los Angeles, Californië, VS
Strand – Nino Mier Gallery, locaties Soho en Tribeca, New York, VS
2022
51@51: Verzamelde werken – Rennie Collectie, Vancouver, Canada
Portret van een dame – Fondation Boghossian, Brussel, België
2021
Mixing It Up: Schilderen vandaag – Hayward Gallery, Southbank Centre, Londen, VK
Rewilding – Nino Mier Gallery, Los Angeles, Californië, VS
Eerdere hoogtepunten
2016
Het goede, het slechte en het lelijke – Charlie Smith London, Londen, VK
2012
Beyond Reality: Britse schilderkunst vandaag – Galerie Rudolfinum, Praag, Tsjechië
2010
Nieuwspraak: Britse kunst nu, deel 2 – Saatchi Gallery, Londen, VK
Nieuwspraak: Britse kunst nu – Saatchi Gallery, Londen, VK
2009
Nieuwspraak: Britse kunst nu – Staatsmuseum de Hermitage, Sint-Petersburg, Rusland
Veelgestelde vragen
Wat inspireert Jonathan Wateridge tot zijn spookachtige, geïsoleerde mannen en vrouwen in zwembadomgevingen?
Het werk van Wateridge is geïnspireerd door zijn observaties van het postkoloniale Zambia, waarbij hij thema's als isolatie, decadentie en sociale onenigheid onderzoekt.
Hoe combineert Waterridge's artistieke stijl realisme met modernisme?
De stijl van Waterridge brengt realisme en modernisme in evenwicht door de integratie van filmische invloeden in de compositie en modernistische visuele grammatica .
Wat is de betekenis van de omgeving van het zwembad in de schilderijen van Waterridge?
De omgeving van het zwembad dient als een metaforische achtergrond, met water en architectonische ruimtes die een symbolische betekenis hebben en bijdragen aan het verhaal.
Hoe heeft Waterridge's stijl zich in de loop der tijd ontwikkeld?
De stijl van Waterridge is geëvolueerd van vroege figuratieve werken naar meer expressieve en modernistische elementen, waarbij recente stilistische ontwikkelingen zijn huidige oeuvre bepalen.
Welke technieken gebruikt Waterridge om zijn karakteristieke schilderijen te maken?
Waterridge maakt gebruik van nauwkeurige decorbouw , ensceneringstechnieken en samenwerking met modellen om een verhaal te creëren, waarin zijn technische meesterschap tot uiting komt.
Hoe is het werk van Waterridge door de kunstwereld ontvangen?
Het werk van Waterridge werd lovend ontvangen door critici, tentoongesteld in belangrijke galerieën over de hele wereld en vertegenwoordigd door gerenommeerde galerieën, wat leidde tot aanzienlijke respons vanuit de kunstwereld.
Wat is de blijvende impact van Waterridge's verhalen over de zwembaden?
De verhalen die Wateridge bij het zwembad vertelt, hebben een blijvende indruk achtergelaten op de kunstwereld. Ze bieden een uniek perspectief op thema's als isolatie, decadentie en sociale onenigheid en zijn nog steeds relevant in het hedendaagse kunstdiscours.
Wat zijn de bepalende kenmerken van de figuren in de schilderijen van Waterridge?
De figuren in de schilderijen van Waterridge worden gekenmerkt door hun isolement. Ze worden vaak afgebeeld bij zwembaden en roepen een gevoel van psychologische complexiteit op.
Hoe draagt Waterridge's gebruik van kleur, licht en schaduw bij aan zijn schilderijen?
Waterridge's verfijnde gebruik van kleurtheorie , licht- en schaduwtechnieken en penseelvoering draagt bij aan de algehele impact en het verhaal van zijn schilderijen.
Selena Mattei
| ArtMajeur Magazine
