Pierre Ambrogiani, geboren op 16 januari 1907 in Ajaccio en overleden op 23 oktober 1985 in Allauch, was een vooraanstaand Frans schilder, graveur en beeldhouwer. Ambrogiani's werk, beroemd om zijn levendige en expressieve kleurgebruik, werd sterk beïnvloed door de kunstenaar René Seyssaud. Tijdens zijn productieve carrière kreeg hij erkenning, waaronder de benoeming tot Officier in de Orde van Postverdienste in 1963 en deelname aan de gewaardeerde Salon des Peintres Témoins de leur Temps in 1967. Ambrogiani's artistieke nalatenschap wordt nog steeds gevierd, met zijn laatste rustplaats op de begraafplaats Saint-Pierre in Marseille.
Biografie van de kunstenaar: Pierre Ambrogiani
Pierre Ambrogiani (1907-1985) was een Franse schilder, graveur en beeldhouwer die bekend stond om zijn levendige afbeeldingen van de Provence en mediterrane landschappen. Ambrogiani werd geboren in een bescheiden gezin in Ajaccio, Corsica, en verhuisde in 1914 naar Marseille, waar hij zich later zou vestigen als een prominente figuur in de lokale kunstscene. Aanvankelijk werkte hij als postbode, maar hij voedde zijn artistieke talenten ernaast en studeerde uiteindelijk aan de Ecole des Beaux-Arts in Marseille. Zijn vriendschappen met literaire figuren als Marcel Pagnol en Jean Giono, en zijn deelname aan de oprichting van het eerste provinciale Maison de la Culture in 1936, benadrukken zijn diepe band met het culturele weefsel van Marseille.
Ambrogiani's artistieke stijl ontwikkelde zich tot een mix van elementen van kubisme en fauvisme, gekenmerkt door een gedurfd gebruik van kleur en dynamische composities. Hij was vooral bekend om zijn expressieve landschappen van de Midi-regio, evenals zijn stillevens met vissen, die hij met een kenmerkende levendigheid weergaf. Naast zijn schilderijen was Ambrogiani een bekwame lithograaf en illustrator, die talloze werken produceerde die zijn beheersing van kleur en vorm lieten zien. Zijn artistieke bijdragen strekten zich uit tot openbare werken, waaronder fresco's en glas-in-lood voor de Onbevlekte Ontvangeniskerk in Marseille in 1962.
Ondanks dat hij in 1973 gedwongen werd te stoppen met schilderen vanwege ziekte, liet Ambrogiani een indrukwekkende erfenis achter, met meer dan 1.500 schilderijen, talloze sculpturen en honderden tekeningen en prenten. Zijn werken worden geprezen om hun vermogen om de essentie van de mediterrane geest vast te leggen, en ze worden nog steeds vereerd in de kunstwereld. Ambrogiani overleed in 1985 en werd begraven op de begraafplaats Saint-Pierre in Marseille, voordat zijn stoffelijk overschot later werd overgebracht naar Sault in Vaucluse.
Korte geschiedenis van het fauvisme
Fauvisme, de eerste grote kunststroming van de 20e eeuw, ontstond rond 1899 en bleef actief tot ongeveer 1910, gekenmerkt door het gedurfde gebruik van kleur en expressieve penseelvoering die brak met traditionele figuratieve kunst. Onder leiding van Henri Matisse verwierpen Les Fauves ("De wilde beesten") - een groep Franse kunstenaars waaronder André Derain en Maurice de Vlaminck - de focus van de impressionisten op naturalistisch licht en ruimte, en omarmden in plaats daarvan het levendige, emotionele potentieel van kleur als een onafhankelijke kracht binnen hun composities. Beïnvloed door de werken van Vincent van Gogh, Paul Gauguin en Georges Seurat, gebruikten deze kunstenaars levendige, vaak niet-naturalistische kleuren om emotie en energie over te brengen, wat leidde tot intense, dynamische doeken die de vlakheid van het picturale oppervlak benadrukten. De beweging kreeg bekendheid op de Salon d'Automne van 1905, waar de term "Fauves" werd bedacht door kunstcriticus Louis Vauxcelles als reactie op hun radicale, schijnbaar ongetemde benadering van schilderen. Hoewel het van korte duur was, legde het fauvisme de basis voor toekomstige ontwikkelingen in de moderne kunst, met name in het kubisme en expressionisme, door prioriteit te geven aan persoonlijke expressie en de autonomie van kleur en vorm. Naarmate de beweging zich ontwikkelde, gingen veel fauvistische kunstenaars, zoals Matisse en Derain, nieuwe stijlen verkennen, maar de invloed van het levendige palet en de emotionele directheid van het fauvisme bleef de hele eeuw doorklinken.
Les Blés (1960) van Pierre Ambrogiani
Pierre Ambrogiani, Les Blés, 1960. Schilderij, olieverf op doek, 73 x 92 cm
Les Blés (1960) van Pierre Ambrogiani is een krachtige en emotionele olieverfschilderij op canvas dat de essentie van het plattelandsleven levendig vastlegt door het kenmerkende gedurfde gebruik van kleur en dynamische, gestructureerde penseelvoering van de kunstenaar. In dit schilderij portretteert Ambrogiani twee figuren die diep verwikkeld zijn in de moeizame taak van het oogsten van tarwe, hun lichamen gebogen van inspanning, elke penseelstreek die het gewicht en ritme van hun werk overbrengt. De compositie is een meesterlijk samenspel van warme en koele tinten, gedomineerd door een reeks zonovergoten gelen, oranje en rode tinten die de verschroeiende hitte van het Provençaalse landschap midden in de zomer oproepen. Deze warme tinten, die de gerijpte tarwe en het intense zonlicht vertegenwoordigen, omhullen de scène in een gouden gloed, waardoor een bijna tastbaar gevoel van warmte en energie ontstaat. De figuren zelf, weergegeven in robuuste streken van diepblauw en aardse tinten, steken levendig af tegen de gouden achtergrond, hun vormen versmelten bijna met het landschap in een dans van kleur en licht. De figuur links, die een rok draagt in rijke rode en roze tinten, contrasteert scherp met de blauwe broek van de figuur rechts, wat een visuele spanning creëert die het oog van de kijker over het doek trekt. De lucht, een diep, bijna surrealistisch blauw, contrasteert met het gouden veld eronder, wat bijdraagt aan de dynamische energie van de compositie.
Ambrogiani's techniek in Les Blés wordt gekenmerkt door de dikke toepassing van verf, een methode die een tastbare, bijna sculpturale kwaliteit aan het oppervlak van het doek verleent. Deze impasto-techniek, gecombineerd met zijn energieke, wervelende penseelstreken, geeft het schilderij een gevoel van beweging en onmiddellijkheid, alsof de figuren midden in hun arbeid zijn gevangen. De verf lijkt te zijn aangebracht met zowel penseel als paletmes, waardoor er lagen textuur ontstaan die diepte en complexiteit aan het werk toevoegen. Via Les Blés legt Ambrogiani niet alleen de fysieke kant van handarbeid vast, maar geeft hij de scène ook een diepe emotionele resonantie. Het schilderij spreekt over de tijdloze verbinding tussen mens en land, de cyclische aard van het agrarische leven en de blijvende geest van degenen die de aarde bewerken. Het is een viering van het mediterrane landschap dat Ambrogiani zo goed kende, doordrenkt met de levendigheid en warmte die veel van zijn werk kenmerkten. Dit stuk is een bewijs van Ambrogiani's unieke vermogen om de vitaliteit en schoonheid van het plattelandsleven over te brengen. "Les Blés" is daarmee een belangrijk voorbeeld van zijn artistieke nalatenschap.
Iconische kunstwerken
Tot zijn meest gevierde stukken behoren Le Toréador en Le Matador Blessé , die de intensiteit en het drama van de stierenvechtarena levendig vastleggen. Zijn Nature Morte -serie toont zijn vermogen om leven en energie te brengen in stillevencomposities, terwijl Les Baigneuses en Femmes Provençales zijn diepe band met de mensen en landschappen van de Provence weerspiegelen. Het werk Ananas Sur Plat uit 1960 is een verder voorbeeld van Ambrogiani's gedurfde gebruik van kleur en textuur, waardoor zelfs alledaagse voorwerpen resoneren met vitaliteit. Elk van deze werken benadrukt Ambrogiani's kenmerkende stijl en zijn meesterschap in het overbrengen van emotie en beweging door middel van verf.
Tentoonstellingsgeschiedenis
Zijn eerste groepstentoonstellingen waren onder meer in het Maison de la Culture in Marseille in 1936 en de Salon d'Automne in Parijs in 1937. Zijn werk bereikte een internationaal publiek met tentoonstellingen in het Whitney Museum of American Art in New York in 1948 en de First International Art Exhibition in Teheran in 1974-1975. Ambrogiani was ook een vaste deelnemer aan de Salon des Peintres Témoins de Leur Temps in het Musée Galliera in Parijs van de jaren 1950 tot en met de jaren 1970. Hij had talrijke solotentoonstellingen, te beginnen bij Galerie Vidal in Parijs in 1946, en opmerkelijke retrospectieven zoals in het Musée de la Vieille Charité in Marseille in 1973. Zijn levendige werken werden nog steeds gevierd in postume tentoonstellingen, waaronder een grote retrospectief in het Palais des Arts in Marseille in 2008 en recentere tentoonstellingen in Galerie Estades in Parijs en Toulon in respectievelijk 2019 en 2020.
De artistieke reis van Pierre Ambrogiani, van zijn bescheiden begin in Ajaccio tot een gevierd figuur in de Franse kunstscene, wordt gekenmerkt door een meedogenloze passie voor kleur en vorm. Zijn werk, diep geworteld in de landschappen en cultuur van de Provence, is een bewijs van zijn vermogen om de levendigheid en de geest van de Middellandse Zee vast te leggen. Beïnvloed door de stoutmoedigheid van René Seyssaud ontwikkelde Ambrogiani een kenmerkende stijl die elementen van kubisme en fauvisme mengde, waardoor hij emotie en beweging met opmerkelijke intensiteit kon overbrengen. Ondanks uitdagingen, waaronder ziekte die hem dwong om in 1973 te stoppen met schilderen, liet Ambrogiani een rijke erfenis achter van meer dan 1.500 schilderijen, talloze sculpturen en een schat aan tekeningen en prenten. Zijn bijdragen aan de Franse kunst werden erkend met talloze tentoonstellingen, zowel tijdens zijn leven als postuum, waardoor zijn levendige afbeeldingen van de Provence nog steeds weerklank vinden bij het publiek van vandaag. Ambrogiani's werk blijft een ode aan het leven, de kleur en de blijvende band tussen mensen en de landschappen waarin zij leven.
Selena Mattei
