Arturo Herrera: het beheersen van ritmische visuele collagekunst

Belangrijkste punten

• Arturo Herrera is een Venezolaanse kunstenaar die bekend staat om zijn hedendaagse collagekunst .
• In zijn werk combineert hij popcultuurreferenties, gebaren en abstracte vormen om een unieke visuele taal te creëren.
• Herrera's collagetechniek wordt gekenmerkt door fragmentatie, herhaling en ontwrichting van de beelden.
• Zijn kunst balanceert tussen abstractie en figuratie en nodigt de kijker uit om de vertrouwde, maar toch afstandelijke beeldentaal te verkennen.
• Het werk van Herrera werd door critici geprezen en verstevigde zijn positie als een vooraanstaande figuur in de hedendaagse kunstscene.

Arturo Herrera, een in Venezuela geboren, in Berlijn wonende kunstenaar (geb. 1959), staat bekend om zijn collage-gewortelde werken die popiconografie, abstractie en figuratie combineren. Zijn kunst onderzoekt ambiguïteit door middel van fragmentatie, herhaling en ontwrichting, waarbij geheugen en fantasie worden aangesproken. Herrera heeft onder andere tentoongesteld in het MoMA, Whitney Museum en Castello di Rivoli en ontving Guggenheim- en DAAD-beurzen. Zijn werken zijn te vinden in collecties als het MoMA, Tate en Museo Reina Sofia.

Een meester in collage en ambiguïteit

Arturo Herrera, geboren in Caracas, Venezuela, in 1959, is een in Berlijn gevestigde beeldend kunstenaar die bekend staat om zijn baanbrekende werk in collage. Zijn kunst combineert naadloos fragmenten van popcultuur, expressieve gebaren en abstracte vormen, waardoor ritmische composities ontstaan die conventionele verhalen uitdagen. Herrera's creatieve proces omvat fragmentatie, herhaling en dislocatie, wat resulteert in beelden die balanceren op de rand van abstractie en figuratie - vertrouwd maar ongrijpbaar.

Critici prijzen de ambiguïteit van zijn werk, dat kijkers uitnodigt om thema's van geheugen, fantasie en onderbewuste interpretatie te verkennen. In 2020 beschreef Ara H. Merjian zijn praktijk als "kameleontisch maar consistent", waarmee hij nieuw leven inblaast in modernistische collage door spanningen te verkennen tussen precisie en spontaniteit, evenals plaatsing en verplaatsing.

Herrera's veelzijdige artistieke oeuvre omvat werken op papier, reliëfs, sculpturen, openbare kunst en boeken, die allemaal zijn innovatieve gebruik van materialen en ideeën weerspiegelen.

Arturo Herrera's artistieke bijdragen zijn wereldwijd gevierd, met tentoonstellingen in prestigieuze instituten zoals het Museum of Modern Art (MoMA), Whitney Museum, Castello di Rivoli en Hammer Museum. Zijn werk heeft hem gewaardeerde prijzen en beurzen opgeleverd, waaronder de Guggenheim Fellowship en DAAD-beurs. Herrera's kunst is onderdeel van de permanente collecties van grote musea zoals de Tate, Museo Reina Sofia en MoMA, wat zijn invloed op de hedendaagse kunst bevestigt.

Arturo Herrera werd in 1959 geboren in Caracas en verhuisde in 1978 naar de Verenigde Staten om kunst te studeren. Hij behaalde in 1982 een BFA aan de University of Tulsa en voltooide later in 1992 een MFA aan de University of Illinois in Chicago. Gedurende deze tijd perfectioneerde Herrera zijn kenmerkende techniek van het knippen en collageren van beelden uit kleurboeken, strips en geïllustreerde verhalen, en transformeerde ze in biomorfe en abstracte vormen.

Herrera's carrière kreeg momentum in de jaren 1990 met solotentoonstellingen in Chicago en New York. In de jaren 2000 was hij te zien in gerenommeerde locaties zoals MoMA PS1, de Whitney Biennial en het Hammer Museum. Zijn latere carrière omvat tentoonstellingen in Tate Modern, het Albright-Knox Art Museum en Ruby City.

Arturo Herrera woont momenteel in Berlijn, waar hij sinds 2003 woont, en blijft de grenzen van de hedendaagse kunst verleggen. Hij heeft zijn werk tentoongesteld in toonaangevende galerieën zoals Sikkema Jenkins & Co (New York), Thomas Dane (Londen) en Franco Noero (Turijn). Zijn multidisciplinaire aanpak, die schilderkunst, beeldhouwkunst en openbare installaties omvat, weerspiegelt zijn vermogen om zich aan te passen en te innoveren, terwijl hij geworteld blijft in zijn praktijk van collage.

Het werk van Herrera is nog steeds een hoeksteen van de moderne kunst en wordt geprezen om zijn gedurfde experimenten en zijn vermogen om diepe emotionele en intellectuele betrokkenheid op te roepen.

Collage, context en interpretatie

Het werk van Arturo Herrera beslaat een verscheidenheid aan media en materialen, maar hij is het meest bekend om zijn mixed-media collages , werken op papier, viltsculpturen en grootschalige muurschilderingen. Zijn kunst ontvouwt zich vaak in series, waarbij de nadruk ligt op het samenspel van continuïteit, verstoring en associatieve relaties tussen verschillende materialen, werken en tentoonstellingen. Kunsthistoricus Carolyn Christov-Bakargiev plaatst Herrera's praktijk in een lijn die zich uitstrekt van de appropriation art uit de jaren 1980 en de popart uit de jaren 1950-1960, terug naar de 20e-eeuwse fundamenten van het surrealisme, lyrische abstractie en kubistische collage.

Critici hebben opgemerkt hoe Herrera deze artistieke tradities uitbreidt tot conceptueel gebied, waarbij hij weglating, minimale aanwijzingen en afwezigheid gebruikt om de verwachtingen van media als schilderkunst, beeldhouwkunst en collage uit te dagen. Pablo Helguera vergeleek Herrera's werken met Rorschach-tests, die heen en weer slingeren tussen het expliciete en impliciete, het vertrouwde en het vreemde, en popculturele referenties van persoonlijke verhalen herkaderen in open, interpretatieve rijken. Jessica Morgan beschreef Herrera's vroege creaties op dezelfde manier als "kinderlijke ruimtes van verbeelding" die traditioneel verhalen vertellen ondermijnen. Deze werken moedigen impulsieve, associatieve lezingen aan terwijl ze diepere psychologische en culturele lagen verkennen. Zijn latere werken omarmen een meer gefragmenteerde, niet-lineaire visuele taal die de complexiteit en veelheid van postmoderne ervaring weerspiegelt.

Collages: Van ondermijning tot verkenning

Herrera's vroege werken bevatten zorgvuldig vervaardigde collages die fragmenten uit kleurboeken, cartoons, advertenties en sprookjes samenvoegden met gebaren en abstracte vormen. Deze composities plaatsten vaak incongruente elementen naast elkaar, zoals de torso van Donald Duck die transformeerde in een ijssalon of overgekrabbelde cartoons die interacteerden met alledaagse voorwerpen, waardoor bizarre hybriden ontstonden die de onschuld van hun oorspronkelijke beeldtaal ondermijnden. Critici, zoals Holland Cotter van The New York Times , beschreven zijn "Desire"-serie uit 1994 als "polymorf pervers en lief", waarbij duistere, onbewuste thema's van geweld en seksualiteit onder een speels oppervlak werden opgeroepen.

In zijn interactieve webproject Almost Home (Dia Center, 1998) liet Herrera de kijker direct interacteren met zijn kunst, waarbij hij geanimeerde en statische collages combineerde in onvoorspelbare, speelse combinaties.

Latere series en artistieke evolutie

Herrera's latere werken breidden zijn visuele vocabulaire uit, waarbij hij invloeden uit abstractie, moderne dans en gebarenschilderkunst verwerkte. Series als Keep in Touch (2004), Boy and Dwarf (2006-7) en Trigger (2009) legden kleurrijke vormen, dichte texturen en vloeiende kronkels over op cartoons gebaseerde beelden. De serie "Boy and Dwarf" bevatte bijvoorbeeld 75 dicht op elkaar hangende collages die een doolhofachtig bos van kleur, abstractie en verborgen beelden suggereerden. In deze werken werden centrale cartoonpersonages vaak verhuld door lagen behang, zeefdruk en gebarenschilderkunst, waardoor hun oorspronkelijke contexten werden getransformeerd in ingewikkelde visuele verkenningen.

Herrera waagde zich ook aan bewegende-beeldwerken, zoals Les Noces (The Wedding) (2011), een statische maar ritmische montage van abstracte beelden gesynchroniseerd met Igor Stravinsky's ballet-cantate. Met behulp van uitgeknipte restjes uit zijn studio transformeerde Herrera zijn visuele taal in een filmische vorm, wat de gelaagde aanpak van zijn collages echoot.

De kunst van Arturo Herrera blijft traditionele verhalen tarten en de grenzen van interpretatie verkennen. Hij creëert ruimtes waarin abstractie, popcultuur en emotionele resonantie op dynamische en tot nadenken stemmende wijze samenkomen.

Verkenning van wandkunst en sculpturale vormen

Halverwege de jaren negentig breidde Arturo Herrera zijn collage-gedreven praktijk uit naar nieuwe gebieden, door site-specifieke muurschilderingen , viltsculpturen en andere driedimensionale objecten te creëren. Deze werken neigden vaak naar abstractie en minimalisme, waarbij zijn speelse, conceptuele randje behouden bleef. Gedurende deze periode combineerden Herrera's tentoonstellingen deze stukken op dynamische manieren, waarbij hij conventionele normen uitdaagde met humor, biomorfe vormen en een gevoel van excentriek experimenteren.

Een opvallend voorbeeld is zijn show in 1998 in de Renaissance Society, met levendige muurschilderingen, een gebogen witte plaat spaanplaat, vloersculpturen van kronkelende strengen en gipsreliëfs van personages als Jiminy Cricket en Pluto. Deze reliëfs, gemonteerd in muren om zowel hun binnen- als buitenstructuren te onthullen, belichaamden Herrera's verkenning van gefragmenteerde, gelaagde beelden.

Muurschilderingen: Abstracte dansen van vorm en kleur

Herrera's muurschilderingen debuteerden in 1994 met een opvallend billboard in Chicago, wat het begin markeerde van zijn experimenten met ritmische abstracte vormen en levendige kleuren. Zijn vroege werken varieerden van figuratief en openlijk provocerend, zoals Out of Twenty-Four (MCA Chicago, 1995), tot abstracte composities zoals Tale (Randolph Street Gallery, 1995), een vloeiende waterval van cartoonachtige oranje vormen.

Latere muurschilderingen, zoals All I Ask (Walker Art Center, 1999), presenteerden dicht opeengepakte, semi-referentiële vormen, terwijl When Alone Again (Hammer Museum, 2001) een strak rood-op-wit gebaarstuk bood. In de loop van de tijd zijn Herrera's muurschilderingen verschoven naar een lyrische, abstracte stijl, waarbij positieve en negatieve ruimtes worden gemengd tot harmonieuze composities. Opmerkelijke werken zijn onder meer Adam (Linda Pace Foundation, 2013), Come Again (Gladstone Gallery, 2015) en de uitgestrekte Wall Painting for Austin (2022), een muurschildering van 6.500 vierkante voet in de buitenlucht.

Viltsculpturen: tussen elegantie en verval

In 1998 introduceerde Herrera grootschalige viltsculpturen , die een tactiele herinterpretatie van het abstract expressionisme opriepen. Deze werken bevatten uitgesneden vormen die deden denken aan druppels en spetters, maar leken vastgepind en lichtjes doorgezakt, wat op subtiele wijze kritiek leverde op het 'heroïsche' ethos van de beweging. De New York Times- criticus Roberta Smith beschreef deze stukken als 'smeltende, webachtige abstracties... achtervolgd door bekende spoken die ongrijpbaar blijven.'

Sommige viltsculpturen, zoals At Your Side (2001), richtten zich op thema's van verhulling en afwezigheid door middel van solide, gebaarde vormen. Latere viltstukken namen een meer figuratieve kwaliteit aan, verwijzend naar surrealistische biomorfe vormen ( Orfeo , 2007) of kledingachtige structuren gedrapeerd van muren of gekreukt op de vloer ( Felt #19 , 2009).

Met zijn muurschilderingen en viltsculpturen blijft Arturo Herrera grenzen verleggen. Hij combineert abstractie met speels conceptualisme en daagt daarbij de traditionele verwachtingen van medium en vorm uit.

Latere tentoonstellingen: nieuwe dimensies verkennen

In zijn recentere tentoonstellingen verdiepte Arturo Herrera zich in steeds ingewikkelder werken, waarbij hij vaak prioriteit gaf aan vorm en beweging, zowel fysiek als conceptueel, terwijl hij inspiratie putte uit dans en muziek. Tijdens zijn show in 2014 bij Sikkema Jenkins & Co. presenteerde hij gelaagde abstracte composities die schilderkunst, collage en assemblage combineerden. Deze werken omvatten tweedehandsboeken die waren getransformeerd met besmeurde, beschilderde oppervlakken, uitgesneden delen met gezeefdrukt aluminium en gevonden materialen zoals henneptassen. Roberta Smith beschreef deze stukken als zeer persoonlijk en experimenteel, grenzen verleggend met hun gebruik van onconventionele materialen en methoden , en de spanning tussen fysiek en visuele impact in evenwicht brengend.

Tijdens een tentoonstelling in dezelfde galerie in 2017 paste Herrera voor het eerst vergelijkbare technieken toe op beschilderde doeken, waarbij hij de collage-elementen wegliet om zich puur op het beschilderde oppervlak te concentreren.

Herrera heeft ook verschillende projecten in moderne dans verankerd, die hij als basis voor conceptuele en formele experimenten gebruikte. De show "Soave sia il vento" uit 2016 in Galleria Franco Noero ontleende zijn naam aan Mozarts opera Cosi fan tutte . Het mengde figuratie, herhaling en popcultuur door middel van muurinstallaties en samenwerkingsprojecten met huurders van een nabijgelegen appartementengebouw. Deze huurders deden mee door monochrome gordijnen met dansers op te hangen, die de beelden van het behang van de galerie weerspiegelden. Op dezelfde manier verwerkte Herrera's show uit 2019 in Corbett vs. Dempsey glaswerken die leken op dansbewegingen en chaotische collages gemaakt van beschilderd canvas, foto's van dansers en vilt, waardoor een lyrische verbinding ontstond tussen de lichamelijkheid van dans en het samenspel van artistieke vormen.

In zijn tentoonstelling From This Day Forward uit 2021 bij Thomas Dane, breidde Herrera zijn visuele taal verder uit met uitgestrekte muurschilderingen, dynamische collages en een uniek kunstenaarsboek van 208 pagina's. Dit boek herinterpreteerde gevonden pagina's uit verschillende publicaties door zwarte vormen en contouren over elkaar heen te drukken om de originele beelden te verdoezelen en opnieuw te interpreteren. Jasper Spires beschreef de show als een "blitz van overlappende beelden en kleuren", waarbij onderscheidingen tussen interieur en exterieur, vlakheid en diepte werden weggenomen en een open, meeslepende kijkervaring werd bevorderd.

Collecties en erkenning

De kunst van Herrera maakt deel uit van vele prestigieuze museumcollecties, waaronder:

• MoMA
• Metropolitaans Kunstmuseum
• Tate
• Museum Reina Sofia
• Museum voor Hedendaagse Kunst (Chicago en Los Angeles)
• Museum voor moderne kunst van San Francisco
• Walker Kunstcentrum
• Whitney-museum
• Carnegie Museum voor Kunst
• Nationale Galerij van Canada
• Hamermuseum
• Albright-Knox Kunstmuseum
• Dallas Museum of Art , en meer.

Herrera heeft talloze onderscheidingen ontvangen, waaronder fellowships van de Guggenheim Foundation (2005), DAAD (2003) en Yaddo (2002). Hij is ook erkend door instellingen zoals de Pollock-Krasner Foundation, Louis Comfort Tiffany Foundation en de Foundation for Contemporary Arts. Zijn vroege subsidies, waaronder die van Artpace en Art Matters, weerspiegelen zijn blijvende impact op hedendaagse kunst.

De reis van Arturo Herrera toont een onverminderde toewijding aan innovatie, waarbij hij voortdurend de grenzen van vorm, materiaal en artistieke expressie opnieuw definieert.

Bronkoppelingen

1. http://www.newartexaminer.org/assets/vol-34-no-3-inside-final-electronic-version.pdf
2. https://www.artwithross.com/breadth.html
3. https://www.maxhetzler-publications.com/publications/works-paper-1
4. http://kellhighschoolart.weebly.com/ap-studio-art/category/constraint
5. https://www.omnihotels.com/-/media/images/hotels/bossea/hotel/bossea-2306-01-art-booklet-5-5x8-5-m.pdf
6. http://atleearts.weebly.com/themes-artists.html
7. https://tableau.uchicago.edu/sites/default/files/archived_pdfs/tableau_summer_2008.pdf
8. https://www.artburstmiami.com/visual_arts
9. https://www.museocjv.com/Latijns-Amerikaanse en Latijns-Amerikaanse kunst.pdf
10. https://floridayimby.com/2024/03/crescent-heights-announces-commencement-of-track-field-mural-at-forma-miami.html
11. https://theartifactoid.com/tag/artist-interview/
12. https://bentleygallery.com/exhibitions/past-exhibitions/
13. https://clevecarney-gallery.squarespace.com/s/lvlg.pdf
14. https://www.drawingsandnotes.com/mixed_media/
15. https://nsuartmuseum.org/wp-content/uploads/2020/04/Textlabels-bc-revised-4-8-CR8.pdf