Wat deed je besluiten om kunstenaar te worden? Wat is je achtergrond ?Van kinds af aan heb ik een atypische persoonlijkheid gepresenteerd, die van jongs af aan werd weerspiegeld in de creatieve velden. Ik bezocht ook gemakkelijker Parijse bibliotheken en musea dan jongeren van mijn leeftijd. Mijn zorg voor rechtvaardigheid en gelijkheid dreef me naar lange rechtenstudies en het uitoefenen van vijftien jaar van een zeer serieuze openbare dienstbetrekking. Maar ik begon te begrijpen dat literatuur en beeldende kunst, waar ik al mijn onbetaalde tijd aan bleef besteden, meer maatschappelijke impact konden hebben. Het overlijden van mijn oma, zelf schilderes die mij veel heeft geleerd, was de aanleiding, ik heb mezelf toegestaan het zelf te worden.
Het werk dat ik bouw onderscheidt zich direct door de grote verscheidenheid aan onderwerpen, technieken, dragers en zelfs manieren van schilderen. Hoewel het gebruikelijk is om een jonge artiest te horen zeggen dat hij "uiteindelijk zijn stijl zal vinden", weiger ik specifiek om vast te zitten aan een stijl. Ik claim deze vrijheid, het is de basis van mijn artistieke identiteit. Ik zie het nut niet in om steeds maar weer hetzelfde te doen, en uiteraard te doen wat anderen al hebben gedaan voor zover ik weet. De aanwezigheid van het schrift is echter vrij terugkerend in mijn werk. Ik geloof niet echt in de relevantie van het handhaven van het onderscheid tussen kunst, abstract en figuratief bijvoorbeeld, maar ook schilderkunst en beeldhouwkunst, of zelfs literatuur en beeldende kunst. Omdat er niet op het doek is geschreven, duiden de zorgvuldig gekozen titels vaak op een andere dimensie van het werk. Ten slotte dragen mijn prestaties onvermijdelijk het teken van mijn ongebruikelijke blik. Humor, soms duister, neemt een essentiële plaats in in mijn manier om de wereld aan te spreken.
Ik vuur al het hout dat me beweegt. Omgekeerd stelt de artistieke praktijk me in staat om deze emotie te ondersteunen. Ik heb geen televisie, tablet of smartphone om media-aanvallen te beperken, maar het belangrijkste nieuws, goed of slecht, komt altijd bij mij terecht. Mijn basisonderzoek richt zich op de kindertijd, relaties, het leven, en hun variaties die moederschap, het verstrijken van de tijd, verdwijning, herinnering, het lichaam, vrouwelijkheid, natuur zijn. Mijn kunst is bedoeld om te getuigen.
Ik doe naar eigen keuze geen voorbereidend werk. Evenzo probeer ik altijd zo eenvoudig mogelijk te tekenen zodra het onderwerp zich er toe leent, ook al weet ik dat de ogen van het huidige publiek verlangen naar hyperrealisme. Ik hou echt van de gebarenkunst en de kinderlijke kunst, in mijn ogen is spontaniteit de enige manier om authentiek te zijn en om emotie te laten ontstaan, goed of slecht. Ik zou iets moois of met wederzijds goedvinden kunnen doen, maar ik wil iets echts doen. Dit betekent niet dat er geen stroomopwaarts denken is. Ik houd bepaalde ideeën maanden of jaren in mijn hoofd totdat ik me helemaal klaar voel om artistiek "actie te ondernemen". Maar zodra ik het canvas aanraak, is het definitief. Ook als dat betekent dat ik het daarna moet weggooien: veel werk, maar alles geeft mij natuurlijk geen voldoening. Er is tot nu toe slechts één doek waarvoor ik voorbereidend werk heb gedaan, in die zin dat ik er twee heb geschilderd voor de 3e die ik bewaarde: het zijn de "roofdieren", over het moeilijke onderwerp pedocriminaliteit.
Ik heb niets om te laten zien, of om aan te tonen. Paradoxaal genoeg probeer ik met mijn schilderijen mensen te laten horen, alles bij elkaar genomen, op de manier van Munch' "Cry". Ik zou de mensheid uit de lethargie willen halen waarin het mij lijkt vast te zitten, om het de urgentie te laten voelen om echt te leven.
Absoluut alles kan voor mij nuttig zijn, vooral omdat ik er niet van houd om de stortplaatsen te voeden: ik kon dus zout gebruiken, de puntenslijper van potloden, de sleutels die worden gebruikt om het canvas opnieuw vast te maken, een spiegel, enz. Ik heb een enorme voorraad kleine "schatten", hier en daar verzameld. Wanneer ik maak, pak ik het gereedschap dat ik nodig heb, afhankelijk van de weergave en de kleur, het kan zelfs een lambda-marker zijn! Ik ben erg nieuwsgierig om nieuwe dingen te proberen en heb geen vooroordelen. Acrylverf gebruik ik nog steeds het meest, al vind ik soms dat het nog niet snel genoeg droogt!
Mijn grootste moeilijkheid is om mijn werk bekend te maken. Ik heb niet de netwerken waar andere artiesten van kunnen profiteren, door hun opleiding, achtergrond of anciënniteit. De uitwisselingen rond mijn werk laten me in de steek.
Dat zou ik heel graag willen! Reizen en discussie voeden de openheid die nodig is voor elke kunstenaar, en voor elke persoon meer in het algemeen.
Toen een bezoeker lachte toen ze een van mijn schilderijen zag: ongelooflijk, ze begreep de grap die erin zat!
Onmogelijk om de onvermijdelijke toevallige ontdekkingen en de veranderingen van de omgeving te voorzien die op mijn werk zullen reflecteren. Ik hoop alleen verrast te worden.
Ik neem deel aan de Art Shopping beurs van 22 t/m 24 oktober 2021 in de Carrousel du Louvre in Parijs. Mijn huidige langdurige werk heeft betrekking op verschillende tabellen met betrekking tot vrijheden.
Georges Brassens: muziek speelt een grote rol in mijn beeldende kunst. Hij zou gitaar spelen, dat zou fantastisch zijn. En trouwens, ik zal proberen zijn portret te tekenen!
Nicolas Sarazin
