De betekenis van iconen in het christendom en de kunst

Inleiding tot de geschiedenis en het culturele belang van iconen

Iconen hebben een diepgaande betekenis in het christendom, omdat ze dienen als vensters naar het goddelijke en kanalen voor spirituele verbinding. Geworteld in de eerste eeuwen van het christelijk geloof, is de verering van iconen een centraal aspect geworden van de oosters-orthodoxe liturgie en spiritualiteit, terwijl ze ook andere christelijke tradities beïnvloedt.

Deze heilige beelden zijn niet louter representaties, maar er wordt aangenomen dat ze een transcendente kwaliteit bezitten, waardoor gelovigen de hemelse aanwezigheid kunnen ontmoeten door middel van visuele contemplatie. Iconen dienen als herinnering aan de Incarnatie, met scènes uit het leven van Christus, de Maagd Maria en de heiligen, en nodigen gelovigen uit tot een diepere gemeenschap met de goddelijke mysteries.

De geschiedenis van de christelijke iconografie gaat terug tot de begindagen van de Kerk, met wortels in de artistieke tradities van het Byzantijnse rijk. Iconen speelden een cruciale rol bij het overbrengen van theologische waarheden en het voeden van het spirituele leven van gelovigen, en werden een integraal onderdeel van liturgische praktijken en privé-devoties.

Door de eeuwen heen hebben iconen periodes van controverse en vervolging doorstaan, met name tijdens de iconoclastische controverse in het Byzantijnse rijk, waar over hun verering fel werd gedebatteerd. Ondanks deze uitdagingen had de verering van iconen de overhand, waardoor hun plaats als onmisbare elementen van de orthodox-christelijke spiritualiteit werd verstevigd.

Naast hun religieuze betekenis zijn iconen van enorm cultureel belang, omdat ze het artistieke erfgoed en het transcendente ethos van christelijke gemeenschappen over de hele wereld weerspiegelen. Ze dienen als tastbare uitingen van geloof en belichamen de collectieve gebeden en ambities van generaties gelovigen.

Iconen in de kunst nemen een unieke en gerespecteerde plaats in en overstijgen louter esthetische schoonheid om een diepgaande transcendentale en culturele betekenis over te brengen. Door de geschiedenis heen hebben iconen gediend als krachtige symbolen van geloof, toewijding en hemelse aanwezigheid, verspreid over verschillende religieuze tradities en culturele contexten.

In de hedendaagse kunst blijven iconen boeien en inspireren en dienen ze als uitgangspunt voor verkenning en interpretatie. Kunstenaars kunnen putten uit de rijke traditie van religieuze symboliek om werken te creëren die conventionele noties van spiritualiteit, identiteit en representatie uitdagen, terwijl ze toch de tijdloze schoonheid en symboliek van heilige beelden eren.

De oudst bekende icoon van Christus Pantocrator, 6e-eeuwse encaustische icoon uit het Sint-Catharinaklooster, de berg Sinaï

De vroege oorsprong van de christelijke iconografie

Als we ons verdiepen in de vroege oorsprong van de christelijke iconografie, wordt een rijk scala aan artistieke expressie onthuld dat diep verweven is met het ontluikende geloof van de vroegchristelijke gemeenschappen. In de beginjaren van het christendom begon het gebruik van heilige beelden op te duiken als middel om de leringen en verhalen van het geloof in visuele vorm over te brengen.

De wortels van de christelijke beeldtaal zijn terug te voeren op de catacomben van Rome, waar vroege christenen in het geheim hun toevlucht zochten en aanbidding zochten te midden van perioden van vervolging. Hier, te midden van de slecht verlichte gangen versierd met fresco's en houtsnijwerk, begonnen de eerste tekenen van de christelijke iconografie vorm te krijgen. Deze vroege afbeeldingen vertoonden vaak scènes uit het leven van Christus, zoals het wonder van de broden en vissen of de opwekking van Lazarus, en dienden zowel als uitingen van geloof als als bronnen van troost voor belegerde gelovigen.

Toen het christendom zich door het Romeinse rijk en daarbuiten verspreidde, begonnen de artistieke tradities van diverse culturen de ontwikkeling van christelijke beelden te beïnvloeden. In het Oosten, vooral binnen het Byzantijnse rijk, bloeide het gebruik van iconen als hulpmiddel bij toewijding en contemplatie. Beïnvloed door de artistieke tradities van de Hellenistische en Romeinse culturen ontwikkelden Byzantijnse iconografen een kenmerkende stijl die werd gekenmerkt door een vlakke, symbolische weergave van figuren en scènes.

De theologische grondslagen van de christelijke iconografie werden verder verstevigd in de geschriften van vroege kerkvaders zoals Johannes van Damascus, die het gebruik van heilige beelden verdedigden tegen iconoclastische oppositie. Volgens de orthodoxe theologie zijn iconen niet louter representaties, maar zijn ze doordrenkt van een heilige aanwezigheid, dienen ze als vensters naar het goddelijke rijk en faciliteren ze ontmoetingen met het heilige.

In het Westen kreeg de ontwikkeling duidelijke kenmerken, beïnvloed door de artistieke tradities van middeleeuws Europa. Verlichte manuscripten, glas-in-loodramen en geschilderde altaarstukken werden voertuigen voor het overbrengen van de heilige verhalen van het christelijk geloof, boden visuele hulpmiddelen aan de ongeletterde massa en inspireerden toewijding door middel van schoonheid en symboliek.

De vroege oorsprong weerspiegelt de dynamische wisselwerking tussen geloof, cultuur en artistieke expressie, waarbij gelovigen visuele vorm probeerden te geven aan hun diepste overtuigingen en ambities. Van het bescheiden begin in de catacomben tot de grootsheid van Byzantijnse kerken en middeleeuwse kathedralen: de traditie van religieuze symboliek heeft een onuitwisbare stempel gedrukt op het artistieke en transcendentale erfgoed van de mensheid.

Sint Arethas (Byzantijns, 10e eeuw), een zeldzaam keramisch icoon. Krediet: Walters Art Museum via Wikipedia

De opkomst van iconen in het Byzantijnse rijk markeerde een cruciaal moment in de geschiedenis van de christelijke kunst en spiritualiteit. Vanaf de eerste eeuwen van het christelijke tijdperk ontwikkelde de Byzantijnse beeldtaal zich tot een aparte en invloedrijke artistieke traditie die de beeldcultuur van het oosterse christendom diepgaand vormgaf.

Een van de bepalende kenmerken van de Byzantijnse iconografie was de theologische onderbouwing ervan, die de rol van heilige beelden als bemiddelaars van hemelse aanwezigheid en openbaring benadrukte. Iconen waren niet louter representaties, maar men geloofde dat ze een transcendentale essentie bezaten en dienden als vensters naar het hemelse rijk en kanalen van genade.

Het gebruik van iconen in Byzantijnse devotionele praktijken raakte wijdverbreid, met heilige afbeeldingen die kerken, kloosters en privéwoningen in het hele rijk sierden. Iconen dienden als brandpunten voor gebed en contemplatie en nodigden gelovigen uit tot gemeenschap met het goddelijke door middel van visuele meditatie.

De ontwikkeling werd beïnvloed door een verscheidenheid aan culturele en artistieke tradities, waaronder Hellenistische, Romeinse en Oosterse invloeden. Byzantijnse kunstenaars ontwikkelden een kenmerkende stijl die werd gekenmerkt door gestileerde figuren, rijke symboliek en levendige kleuren, die zowel de theologische inzichten van de Oosterse Kerk als de artistieke conventies van die tijd weerspiegelden.

De verering van iconen bereikte zijn hoogtepunt tijdens de Byzantijnse Beeldenstorm, een periode van intense theologische controverses in de 8e en 9e eeuw. Beeldenstormers, beïnvloed door zorgen over afgoderij en de zuiverheid van de christelijke eredienst, probeerden het gebruik van iconen uit Byzantijnse kerken uit te roeien. Hun inspanningen waren echter uiteindelijk niet succesvol en de verering van iconen werd opnieuw bevestigd als een integraal aspect van de orthodox-christelijke spiritualiteit.

Na de triomf van de iconodules, of aanhangers van iconen, ging de Byzantijnse beeldtaal een gouden eeuw van creativiteit en innovatie binnen. Iconografen als Andrei Rublev en Theophanes de Griek produceerden meesterwerken die tot op de dag van vandaag ontzag en toewijding inspireren.

De opkomst van iconen in het Byzantijnse rijk vertegenwoordigt een convergentie van religieuze, culturele en artistieke krachten die aanleiding gaven tot een van de meest duurzame en invloedrijke tradities in de geschiedenis van de christelijke kunst.

Iconografie en symboliek

Het onderzoeken van de symboliek die inherent is aan christelijke iconen onthult een rijk tapijt van transcendentale betekenis dat in elk aspect van hun ontwerp is verweven. Van de beeldkeuze tot het gebruik van kleur en compositie: iconen dienen als visuele representaties van theologische waarheden.

Kleur speelt een belangrijke rol bij het overbrengen van betekenis in christelijke iconen. Elke tint heeft een symbolische betekenis en doordrenkt het beeld met lagen van spirituele betekenis. Goud symboliseert bijvoorbeeld de hemelse uitstraling en hemelse glorie, terwijl blauw de transcendentie en oneindige aard van God vertegenwoordigt. Rood staat vaak voor opoffering, martelaarschap of het bloed van Christus, terwijl wit zuiverheid en heiligheid symboliseert. De zorgvuldige selectie en opstelling van kleuren in een icoon draagt bij aan de algehele theologische boodschap, roept emoties op en nodigt uit tot contemplatie.

Compositie is een ander belangrijk element bij het overbrengen van theologische waarheden in christelijke iconen. Iconen zijn vaak samengesteld volgens strikte conventies die de nadruk leggen op hiërarchie en symboliek. Figuren worden doorgaans frontaal afgebeeld, met grote, expressieve ogen die de kijker op een directe en intieme manier aanspreken. De rangschikking van figuren binnen de compositie weerspiegelt hun belang en relatie tot elkaar, en brengt theologische concepten over zoals de hiërarchie van heiligen of de centrale plaats van Christus in de goddelijke economie van verlossing.

De beeldspraak in christelijke iconen is beladen met symboliek, waarbij elk element betekenislagen draagt die zijn afgeleid van de Schrift, traditie en theologie. Christus wordt bijvoorbeeld vaak afgebeeld met zijn rechterhand zegenend opgeheven en zijn linkerhand houdt de Evangeliën vast, wat symbool staat voor zijn tweeledige natuur als zowel goddelijk als menselijk, en zijn rol als het vleesgeworden Woord. Heiligen worden afgebeeld met identificerende attributen of symbolen die hun identiteit, deugden en martelaarschap onthullen, en dienen als modellen van geloof en toewijding voor gelovigen.

Tegenwoordig wordt de term voornamelijk in verband gebracht met schilderingen op houten panelen, maar tijdens het Byzantijnse tijdperk werden iconen vervaardigd met behulp van een breed scala aan materialen, variërend van marmer en ivoor tot keramiek, edelstenen, edelmetaal, email, textiel, fresco's en kunstschilderijen. mozaïek.

Door de zorgvuldige selectie en rangschikking van kleur, compositie en beelden dienen iconen als vensters naar het hemelse rijk, waardoor gelovigen worden uitgenodigd tot een diepere gemeenschap met God en de heiligen, en ontzag, eerbied en toewijding worden gewekt.

Enkele van de beroemdste iconen in de christelijke traditie zijn onder meer:

1. Het icoon van de Heilige Drie-eenheid door Andrei Rublev: Dit iconische werk, ook wel bekend als de 'Gastvrijheid van Abraham', toont de drie engelen die Abraham en Sara bezochten in het Oude Testament, wat de Heilige Drie-eenheid symboliseert. Het wordt beschouwd als een van de grootste meesterwerken van de Russische iconografie.
2. Het Vladimir-icoon van de Moeder Gods: Dit iconische beeld van de Maagd Maria, ook bekend als de 'Theotokos van Vladimir', die het Christuskind vasthoudt, is een van de meest gerespecteerde iconen in het oosters-orthodoxe christendom. Er wordt aangenomen dat het is geschilderd door de apostel Lucas en wordt geassocieerd met talloze wonderen en wonderbaarlijke genezingen.
3. De Zwarte Madonna van Częstochowa: Dit iconische beeld van de Maagd Maria met het Christuskind, gehuisvest in het Jasna Góra-klooster in Polen, wordt vereerd als de koningin en beschermer van Polen. Er wordt aangenomen dat het wonderbaarlijke krachten heeft en een symbool is van nationale identiteit en veerkracht.
4. Het icoon van Onze Lieve Vrouw van Altijddurende Bijstand: Dit icoon in Byzantijnse stijl toont de Maagd Maria die het Christuskind vasthoudt, terwijl engelen de instrumenten van de Passie presenteren. Het wordt vereerd door katholieken over de hele wereld en wordt geassocieerd met talloze wonderen en verhoorde gebeden.
5. De Pantocrator van het Sint-Catharinaklooster: Gelegen op het Sinaï-schiereiland, is deze iconische afbeelding van Christus als de "Pantocrator" of "Heerser van Alles" een van de oudst bekende iconen van Jezus Christus. Het staat bekend om zijn majestueuze weergave van het goddelijke gezag en de aanwezigheid van Christus.

Dit zijn slechts enkele voorbeelden van de beroemdste iconen uit de christelijke traditie, elk met zijn eigen rijke geschiedenis, symboliek en spirituele betekenis.

Een sleutelstuk van het maniërisme uit het Palaiologan-tijdperk: het Annunciatie-icoon uit Ohrid in Noord-Macedonië. via Wikipedia

De rol van iconen in aanbidding en toewijding

De rol van iconen in aanbidding en toewijding binnen de christelijke traditie is diepgaand en veelzijdig, en dient als essentiële kanalen voor gemeenschap en uitingen van geloof. Iconen nemen een centrale plaats in in de orthodox-christelijke liturgische tradities en spelen een centrale rol in zowel gemeenschappelijke liturgieën als persoonlijke devoties.

In orthodox-christelijke kerken sieren iconen de muren, iconenschermen (iconostasen) en altaren, waardoor een heilige ruimte ontstaat die doordrenkt is van de aanwezigheid van het goddelijke. Tijdens liturgische diensten worden iconen met eerbied en respect vereerd en dienen ze als brandpunten voor gebed en contemplatie. Gelovigen gaan niet met iconen om als louter beelden, maar als vensters naar het hemelse rijk, waardoor ze de hemelse aanwezigheid proberen te ontmoeten en dichter bij God willen komen.

Iconen zijn ook een integraal onderdeel van persoonlijke toewijding en spirituele praktijken onder orthodoxe christenen. Veel gelovigen hebben iconen in hun huis, waardoor ze huiselijke iconenhoeken of gebedsruimtes creëren waar ze privé kunnen bidden, mediteren en contempleren. Iconen dienen als metgezellen op de transcendentale reis en bieden troost, begeleiding en inspiratie in tijden van vreugde, verdriet en onzekerheid.

De verering van iconen in het orthodoxe christendom is geworteld in de overtuiging dat het goddelijke kan worden ontmoet door middel van materiële voorwerpen, en dat heilige beelden een kracht bezitten die hun fysieke vorm overstijgt. Iconen worden niet vereerd als afgoden, maar als afbeeldingen van Christus, de Maagd Maria en de heiligen, die worden gezien als bemiddelaars en bemiddelaars tussen de mensheid en God.

De rol van iconen in aanbidding en toewijding reikt verder dan het orthodoxe christendom en beïnvloedt ook andere christelijke tradities en denominaties. Hoewel de verering van iconen qua vorm en praktijk kan variëren, blijft het onderliggende geloof in de kracht van heilige beelden om ontmoetingen met het hemelse te vergemakkelijken een rode draad door diverse uitingen van het christelijk geloof.

Over het geheel genomen is de rol van iconen in aanbidding en toewijding een bewijs van de blijvende kracht van visuele beelden om de menselijke geest te inspireren, te verheffen en te transformeren. Door hun schoonheid, symboliek en betekenis blijven iconen het spirituele leven van gelovigen verrijken en dienen ze als tastbare uitingen van geloof en toewijding in de christelijke traditie.

Iconografie voorbij de orthodoxie

De invloed van de orthodoxe iconografie op andere christelijke tradities, met name het katholicisme en andere denominaties, is aanzienlijk en verreikend geweest, en heeft vorm gegeven aan artistieke expressie, devotionele praktijken en het theologische discours in verschillende takken van het christendom.

In het katholicisme is de opkomst terug te voeren op de eerste eeuwen van de Kerk, met invloeden uit zowel oosterse als westerse artistieke tradities. Hoewel de katholieke beeldspraak een eigen stijl ontwikkelde, werd deze sterk beïnvloed door de rijke symboliek en theologische diepgang van orthodoxe iconen. Vroegchristelijke kunstenaars in het Westen lieten zich inspireren door Byzantijnse modellen en pasten deze aan en integreerden ze in hun eigen artistieke repertoire.

Een opmerkelijk voorbeeld van de invloed van orthodoxe beelden op het katholicisme is de verering van iconen van de Maagd Maria, in het oosterse christendom bekend als "iconen van de Theotokos". Deze iconen, die de Maagd Maria met het Christuskind voorstellen, hebben een centrale rol gespeeld in de katholieke devotionele praktijken en hebben talloze pelgrimstochten, gebeden en daden van vroomheid geïnspireerd.

Naast de verering van iconen heeft het katholicisme ook andere elementen van de orthodoxe beeldtaal overgenomen, zoals het gebruik van religieuze beelden in kerken, liturgische vaten en religieuze kunst. Katholieke kerken bevatten vaak iconografische elementen, zoals afbeeldingen van Christus, de Maagd Maria en de heiligen, die dienen als visuele hulpmiddelen voor aanbidding en contemplatie.

Buiten het katholicisme heeft de orthodoxe iconografie ook andere christelijke denominaties beïnvloed, waaronder het anglicanisme, het lutheranisme en de oosterse rituskerken binnen het protestantisme. Anglicaanse kerken hebben bijvoorbeeld vaak iconografische elementen in hun erediensten, wat een groeiende waardering weerspiegelt voor de diepgang en symboliek van orthodoxe iconen.

In kerken van de oosterse ritus binnen het protestantisme, zoals de oosters-orthodoxe kerk en de oosters-orthodoxe kerken, is de invloed van orthodoxe beelden zelfs nog duidelijker. Deze kerken hebben de rijke artistieke en theologische tradities van het oosterse christendom behouden, inclusief de verering van iconen, liturgische iconografie en het gebruik van heilige beelden bij de eredienst.

Over het geheel genomen is de opkomst van iconografie in het katholicisme en andere christelijke denominaties een bewijs van de blijvende erfenis van orthodoxe beelden en de universele aantrekkingskracht ervan binnen de christelijke traditie. Over kerkelijke grenzen heen blijven de tijdloze schoonheid en diepgaande symboliek van orthodoxe iconen toewijding inspireren en het geloof van gelovigen over de hele wereld verdiepen.

Sint-Pieter, een encaustisch icoon uit de 6e eeuw uit het Sint-Catharinaklooster op de berg Sinaï. via Wikipedia

Hedendaagse perspectieven op iconen

Hedendaagse perspectieven op iconen weerspiegelen een dynamische en evoluerende relatie tussen traditie en innovatie, terwijl kunstenaars en theologen de relevantie en betekenis van heilige beelden in de moderne wereld blijven onderzoeken.

De afgelopen decennia is er onder zowel kunstenaars als religieuze gemeenschappen sprake van een heropleving van de belangstelling voor traditionele beelden. Veel hedendaagse iconografen houden zich nauw aan de stilistische conventies en theologische principes van de orthodoxe iconografie en produceren werken die de heilige tradities uit het verleden hooghouden en tegelijkertijd hedendaagse zorgen en gevoeligheden aankaarten.

Tegelijkertijd is er ook een groeiende beweging van kunstenaars die de grenzen van traditionele beelden proberen te verleggen en experimenteren met nieuwe materialen, technieken en artistieke uitingen. Deze kunstenaars kunnen inspiratie putten uit diverse culturele invloeden, waarbij ze elementen van abstractie, surrealisme of hedendaagse symboliek in hun werk integreren, terwijl ze een diepe eerbied behouden voor de spirituele dimensies van beeldspraak.

Hedendaagse perspectieven op iconen weerspiegelen ook bredere verschuivingen binnen de christelijke traditie naar een meer inclusieve en oecumenische benadering van religieuze kunst en spiritualiteit. Iconen worden steeds meer erkend als waardevolle instrumenten voor het bevorderen van de interreligieuze dialoog, het bevorderen van sociale rechtvaardigheid en het aanpakken van urgente mondiale kwesties zoals milieubeheer en mensenrechten.

Bovendien heeft de komst van digitale technologie nieuwe mogelijkheden geopend voor de creatie en verspreiding van iconen in de moderne tijd. Digitale iconen zijn te vinden op websites, sociale mediaplatforms en virtual reality-omgevingen en bereiken een publiek tot ver buiten de muren van traditionele kerken en religieuze instellingen.

Op het gebied van wetenschap en theologie hebben de hedendaagse perspectieven op iconen zich uitgebreid tot interdisciplinaire benaderingen die voortbouwen op inzichten uit de kunstgeschiedenis, psychologie, antropologie en andere terreinen. Geleerden en theologen onderzoeken de symbolische, psychologische en theologische dimensies van iconen dieper, in een poging nieuwe lagen van betekenis en relevantie voor hedendaagse gelovigen bloot te leggen.

Er zijn verschillende musea over de hele wereld die traditionele iconen huisvesten. Enkele opmerkelijke voorbeelden zijn:

1. De State Tretyakov Gallery in Moskou, Rusland, die een aanzienlijke collectie Russische iconen heeft uit de 11e tot het begin van de 20e eeuw.
2. Het Byzantijnse en Christelijke Museum in Athene, Griekenland, met een gevarieerde collectie Byzantijnse en post-Byzantijnse iconen.
3. Het Benaki Museum in Athene, Griekenland, dat een sectie heeft gewijd aan Byzantijnse en post-Byzantijnse kunst, inclusief iconen.
4. Het Museum van Russische Iconen in Clinton, Massachusetts, VS, dat gespecialiseerd is in Russische iconen en een van de grootste collecties buiten Rusland heeft.
5. Het Iconenmuseum in Frankfurt, Duitsland, waar een reeks iconen uit verschillende regio's en tijdsperioden wordt tentoongesteld.

Door traditionele iconen in hun collecties op te nemen, bieden deze musea hedendaagse inzichten in de levendige en diverse domeinen van artistieke, theologische en culturele verkenning. Terwijl de samenleving voortdurend evolueert, blijven iconen een tijdloze en duurzame uiting van geloof, die gelovigen uitnodigt om het hemelse te ontmoeten midden in het dagelijks leven.

De heropleving van de traditionele iconografie onder hedendaagse kunstenaars

De heropleving van de belangstelling voor traditionele iconografie onder hedendaagse kunstenaars vertegenwoordigt een fascinerend kruispunt van artistieke expressie, spiritualiteit en cultureel erfgoed. De afgelopen jaren is er sprake van een opmerkelijke heropleving van de belangstelling voor de oude kunst van de iconografie, waarbij kunstenaars met verschillende achtergronden de rijke tradities van heilige beelden herontdekken en omarmen.

Een van de drijvende krachten achter deze heropleving is een groeiend verlangen onder kunstenaars om zich opnieuw te verbinden met de transcendentale en culturele wortels van hun vak. In een steeds meer seculiere en geglobaliseerde wereld proberen veel kunstenaars traditionele vormen van religieuze kunst terug te winnen als een middel om hun geloof uit te drukken, hun culturele erfgoed te verkennen en zich bezig te houden met tijdloze thema's als transcendentie, schoonheid en mysterie.

Voor sommige hedendaagse kunstenaars fungeert de praktijk van traditionele beelden als een vorm van transcendentale discipline en contemplatie. Het moeizame proces van het creëren van een icoon – vaak gekenmerkt door strikte regels en nauwgezette aandacht voor detail – kan een diep meditatieve en transformatieve ervaring zijn, waardoor de kunstenaar in een staat van gebedvolle gemeenschap met het goddelijke kan komen.

Bovendien is de heropleving van de belangstelling voor traditionele iconografie aangewakkerd door een groeiende waardering voor de tijdloze schoonheid en symbolische rijkdom van heilige beelden. Iconen worden niet alleen vereerd vanwege hun esthetische aantrekkingskracht, maar ook vanwege hun vermogen om diepgaande theologische waarheden en spirituele realiteiten op een visueel aantrekkelijke en toegankelijke manier over te brengen.

Naast de spirituele en culturele betekenis ervan heeft traditionele beeldspraak ook de aandacht getrokken van verzamelaars, wetenschappers en enthousiastelingen die het historische belang en de blijvende relevantie ervan erkennen. Over de hele wereld zijn instellingen en organisaties ontstaan die zich bezighouden met het behoud en de promotie van traditionele beelden en die middelen, training en ondersteuning bieden aan kunstenaars die geïnteresseerd zijn in het verkennen van deze eeuwenoude kunstvorm.

Over het geheel genomen is de heropleving van de belangstelling voor traditionele iconografie onder hedendaagse kunstenaars een bewijs van de blijvende kracht en universele aantrekkingskracht van heilige beelden. Terwijl kunstenaars de tradities uit het verleden blijven verkennen en herinterpreteren, dragen ze bij aan een levendige en dynamische dialoog die de kloof overbrugt tussen het oude en het moderne, het heilige en het seculiere, en het tijdloze en het actuele.