De eerste vrouwelijke straatartiest in Afghanistan is Shamsia Hassani, die als schilder heeft gewerkt aan de universiteit van Kabul. De composities van Hassani zijn beide van vrouwen in een door mannen gedomineerde cultuur en geven een indruk van de botsing tussen licht en duisternis die het gebied dat zij als thuis beschouwt heeft bezeten. Ze werd in 2010 aangetrokken door graffiti nadat ze een workshop had gevolgd die werd gegeven door de Britse kunstenaar CHU.
De Afghaanse Shamsia Hassani werd in 1988 in Iran geboren uit Afghaanse ouders. Omdat er geen Iraanse wet is die haar als Iraans staatsburger erkent, was ze een Afghaan toen ze werd geboren. Ze kan zich levendig herinneren dat Iraniërs vanwege hun nationaliteit geen banen in Iran konden aannemen. Afghanen kregen te horen dat ze niet mochten werken, waardoor haar ouders tegen veel obstakels aanliepen. Ze was echter te jong om het te begrijpen. Shamsia werd uiteindelijk gedwongen terug te keren naar Afghanistan. Na haar bezoek aan Kabul in 2010 waar ze een graffiticursus heeft gevolgd, is ze deze weg ingeslagen. ze ging met negen collega's naar de werkplaats. CHU, een Britse graffitikunstenaar, was uitgenodigd om het evenement te leiden.
De lezingen van het CHU waren theoretisch en praktisch en omvatten lezingen over veel kunstenaars van over de hele wereld, ze hebben voor het eerst over graffiti geleerd. Na de cursus hebben ze geleerd over het gebruik van spuittechnieken om grootschalige muurkunst te schilderen. Naast Shamsia waren de andere negen kunstenaars die deelnamen aan de workshop niet van plan om na de bijeenkomst verder te gaan met graffiti of de kunstvorm na te streven. Ze was echter gefascineerd. Ze vond het best gaaf en kon op veel manieren gebruikt worden. Shamsia dacht dat ze geloofde dat graffiti een middel zou kunnen zijn om de door oorlog geteisterde muren van haar geboortestad te transformeren in levendige muurschilderingen. Door de kleuren kon ze de muren van de stad bedekken met verhalen over conflicten en niemand zou kogelgaten of scheuren ontdekken.
Het was ook haar hoop dat het voor anderen een manier zou zijn om haar kunst te ervaren, omdat ze anders geen toegang tot haar werken zouden hebben als ze geen tentoonstelling konden bekijken. Ze krijgen misschien de kans om iets nieuws te proberen en het te waarderen. Het is mogelijk dat sommige mensen er zelfs een foto voor nemen voor een paar minuten plezier. Toen Shamsia haar graffiticarrière begon, werd haar land echter gevaarlijker en kon ze niet langer schilderen en dit in het openbaar doen. Ook had ze te maken met een aantal andere culturele uitdagingen. Ze legt uit dat Afghanen geen probleem hebben met kunst, maar wel met vrouwenactiviteiten. Toen mensen haar zagen taggen, gebruikten ze harde taal, vloekten ze en veroordeelden ze haar voor haar daden.”
Ze zou slechts ongeveer 15 minuten op openbare plaatsen schilderen voordat ze zich onzeker begon te voelen, dus pakte ze in en ging. ze zou een grotere kans hebben gehad om haar kunstwerk beter te maken als ze ongeveer 2-3 uur had kunnen blijven, maar ze had maar 15 minuten, dus ze kon ofwel iets heel eenvoudigs schilderen of het stuk onvoltooid laten.
Ondanks het aanhoudende conflict en vele politieke en sociale zorgen, beweerde Shamsia dat de omstandigheden voor vrouwen echt verbeterden na de val van de Taliban in 2001, waarbij vrouwen geleidelijk de samenleving binnengingen en het vermogen kregen om te leren en zich te ontwikkelen. De beroepsactiviteiten van veel vrouwen zijn in de loop van de afgelopen twee decennia vooruitgegaan in diverse disciplines, zoals onderwijs, handel, cultuur en geneeskunde. De vooruitgang was klein maar veelbelovend. Helaas zijn de zaken nog erger geworden. De Taliban zijn nu terug en veel vrouwen verlaten het land. Ze geloven niet dat ze een mooie toekomst hebben. Al het werk door de jaren heen heeft niets opgeleverd. Verdriet en spijt wegen zwaar op Hassani, die, ondanks het feit dat ze aan het kwaad is ontsnapt, helaas haar land moet ontvluchten.
Ze heeft vaak een terugkerend karakter in haar schilderijen. Net als filmpersonages heeft zij zijn rol te spelen. En aangezien ze een vrouw is, en omdat ze gelooft dat vrouwen grotere beperkingen hebben dan mannen in hun cultuur, heeft ze ervoor gekozen om haar hoofdpersoon als een vrouw af te schilderen. Een niet nader genoemde vrouw met gesloten oogleden en geen mond, altijd vergezeld van een gehavend muziekinstrument dat haar het vertrouwen geeft om te spreken en op te treden. Haar gesloten ogen betekenen dat er niets is om naar uit te kijken. De kunstenaar verklaarde dat haar kunst gericht is op personen en maatschappelijke kwesties, maar dat het van tijd tot tijd ook politiek raakt.
Veel van haar personages spelen dubbele rollen als strijders of vluchtelingen zonder toekomst. . Behalve dat ze hopeloos is, worstelt ze ook met het verleden en de toekomst, maar ook met het verdriet en de pijn die daarmee gepaard gaan. Ze is echter een patriot die van haar vaderland houdt en strijdt tegen hopeloosheid.
Jean Dubreil