De straatkunst van Raquel Rodrigo voelt vertrouwd aan, of het nu een bos gele bloemen is die voor een raam in Spanje zijn gewikkeld of tientallen roze rozen die in een huis in Zwitserland vallen. De Spaanse kunstenares brengt haar unieke stijl al bijna tien jaar naar steden over de hele wereld, waarbij ze een methode uit de schaduw haalt die duizenden jaren teruggaat.
Rodrigo zei: "Het is het borduurwerk dat vrouwen thuis altijd hebben gedaan op lakens, handdoeken en kussens." "We willen dat borduurwerk meenemen naar de straat." Om dit te doen, kopieert ze zorgvuldig de bepalende kenmerken van het vaartuig - de heldere bloemen, rechte lijnen en verhoogde texturen - op grote schaal en plaatst ze op alles, van trappenhuizen tot winkelpuien. Rodrigo zei dat het resultaat een stijl is die probeert te leven in het vage gebied tussen het openbare en het privé door zoiets privés als het borduurwerk van een huis in de schijnwerpers te zetten.
De kunstenaar uit Valencia, Spanje, kreeg het idee in 2011 toen ze werd gevraagd om de voorkant van een winkel in Madrid te versieren waar naailessen werden gegeven. Terwijl ze probeerde uit te vinden hoe ze het doel van de winkel kon laten zien, ging haar gedachten terug naar een borduurtechniek die ze als kind van haar moeder had geleerd. Met behulp van een computer maakte ze een patroon van rode rozen die langs de voorkant van het gebouw naar beneden vielen. Vervolgens printte ze een gepixeld patroon uit om het te volgen en naaide het zorgvuldig op een metalen gaas dat aan de etalage was bevestigd. De verhuizing werd al snel haar handelsmerk. Terwijl haar project Arquicostura, een Spaanse samenvoeging van architectuur en naaien, haar naar plaatsen als Londen, Istanbul en Philadelphia bracht, stuurden mensen van over de hele wereld haar steunbetuigingen.
Sommige mensen zagen dingen in haar werk die hen aan hun kindertijd deden denken, anderen werden herinnerd aan hun grootmoeders en moeders. De grotere betekenis van het werk werd duidelijk gemaakt door hoe vaak vrouwen werden genoemd. De 38-jarige zei: "Na verloop van tijd besefte ik dat dit een manier was om een vrouwelijke kunst te laten gelden die lange tijd verborgen was geweest." Haar workshop in Valencia is gebaseerd op de lessen die al generaties lang door haar familie zijn doorgegeven. Afhankelijk van het project werkt ze met groepen van maximaal 50 mensen om grootschalige kopieën te maken van ingewikkeld borduurwerk. Het proces duurt lang; het kan tot drie dagen duren voordat twee mensen een vierkante meter borduren. Haar moeder helpt soms mee in de werkplaats. Dit is een knipoog naar de wijsheid die ze aan haar kinderen heeft doorgegeven toen ze ze decennia geleden bezig probeerde te houden.
Rodrigo reist al jaren de hele wereld over, en elke keer als hij ziet hoe haar vak mensen kan helpen met elkaar om te gaan, is ze verbaasd. "Vier jaar geleden was ik in een dorp in Rusland. De mensen daar spraken geen Engels, dus we konden niet met elkaar praten." In plaats daarvan deden het handwerk, de steken en het garen het meeste werk en brachten mensen uit verschillende culturen en talen met elkaar in contact. "We ontdekten dat we konden samenwerken, ook al spraken we niet allemaal dezelfde taal." Toen het project voorbij was, kreeg ze knuffels en tranen toen ze wegging. Ze zei: "Het was als magie om zoveel te kunnen zeggen door borduren." "Het is echt een taal die over de hele wereld wordt gesproken."
Jean Dubreil