Cabo de Gata 1 (2022) Fotografie door Manuel Alcaide Mengual

"Maar in die eenzaamheid die de exacte architectuur boeit van de lichamen die verliefd over het zand rolden en het water badend in bloemblaadjes en schuim, werd de ontstoken stem van verlangen wakker." JA Santano “…Terwijl het water het zand kust en alleen maar weggaat om terug te keren, keer ik terug naar je middel, naar je lippen nat van de tijd, naar het licht op je huid dat de lage middagwind ontsteekt. Grondgebied, jouw lichaam…” JA Valente Er is niets angstaanjagender dan liefdesverdriet in de magie van Cabo de Gata; die magie maakt liefde echter tot de enige essentiële infinitief, de ruggengraat van het bestaan. Wanneer deze liefde geboeid is in deze ruimte en zich bewust wordt van het ondoorgrondelijke om op deze magie te reageren, is er alleen ruimte voor vrijgevigheid. Nederige schuldenaar van zijn licht. Het betreden van deze beledigende ruimte van elementen, geuren, geluiden en stiltes, schaduwen en lichten is om jezelf onder te dompelen in de voorouderlijke magie, wit en moederlijk, tellurisch en oker, zout en vochtig, van een slapende herinnering die zich opent en wordt herkend in nooit vervlogen tijden . , permanent en toekomstig. Als licht niet zou bestaan, zouden we het ons niet hoeven voor te stellen, het is genoeg om te zijn. Het witte licht, verre van ons te distantiëren, omhult ons in een gebrek aan definitie van volumes, contouren en tijden. Wie weet hoe de tijd van de dichtstbijzijnde, meest afgelegen ruimtes wordt gemeten. Wit verdrijft alles en meent het integendeel. Benader de blues en zoek de sienas. Het hult het landschap in een hoop licht dat kleur vrijgeeft, het gebrek aan definitie toestaat. Waar de zee, waar het land..., onbepaalde vormen terugkeren naar hun betekenis, waar de in kaart gebrachte borsten, waar verzengende vochtigheid, waar schuimende droogheid. Het wit kleurt het agaat, laat de texturen in de verte ontkiemen en brengt ze dichterbij. Sprankelend wit, melkachtig en moeder, baanbrekende facilitator van mijn liefde. Cabo de Gata brengt ons de melkachtige cirkel, voegt het voor ons samen, vult de leegte van het niets. Dankbaar.