Dal basso in alto (2018) Fotografia autorstwa Aurelio Nicolazzo

Moja sztuka narodziła się na południu Włoch, w Kalabrii, w latach 1990/91. Urodziłem się w północnych Włoszech. Mam poziom kultury uniwersyteckiej i niezbyt dobre zdrowie, które blokowało mnie na wiele sposobów. Kiedy traktowałem sztukę jako część mojego życia i inteligencji, pracowałem tylko kilka razy w jakiejś działalności, która też się skończyła. Sztuka, słońce Południa, miłość uratowały mi życie i stworzyły moje dzieła. Potem przyszło wiele ważnych nagród: Saatchi Gallery of London, profesor Vittorio Sgarbi, profesor Paolo Levi, po wielu wystawach sztuki i udziałach w katalogach o wielkiej randze we Włoszech.

Po utracie kursu Podchorążego Uzupełniającego Wojsk Lądowych z powodu problemów z sercem odbyłem służbę wojskową. Nie byłam pewna swojej przyszłości. Na Uniwersytecie „La Sapienza” Rzymskiego Wydziału Ekonomiczno-Handlowego, od 1983 roku zdałem trzy egzaminy: pisemny i ustny z matematyki ogólnej, pisemny i ustny z rachunkowości ogólnej i stosowanej 1, merceologia. Potem okres militarny. Był grudzień 1985 roku i pułkownik grenadierów sardyńskich hojnie podarował mi część swojego malarskiego ekwipunku: farby olejne i temperowe, paletę, ściereczkę, pędzle i inne pamiątki. Podziękowałem mu i podczas urlopu w Boże Narodzenie, po wyjeździe do domu w Kalabrii, narysowałem na kartce papieru rysunek „Studium Galileusza”. Nie mogłem tego namalować. Ukończyłem go dopiero 29 lipca 1990 roku, w setną rocznicę śmierci Vincenta Van Gogha, a na końcu obrazu wiedziałem, że jest ta rocznica. W 1991 roku kontynuowałem ten zbawczy impuls w kierunku sztuki, zanurzając się w olśniewającym i ciepłym letnim słońcu Kalabrii, doświadczając jednocześnie miłości i sztuki. Życie było bezpieczne, znalazłem powód do życia. Praca jako programista komputerowy nie trwała dłużej niż sześć miesięcy. Później wykonywałem prace sporadyczne i zawsze tak, aby w każdej chwili móc za swoje pieniądze kupić materiały do malowania. Od tych początków wystartowało malarstwo, a potem przyszły pierwsze wystawy, katalogi, wzmianki, moja strona internetowa, którą finansowałem i tworzyłem, pseudonim sceniczny, który jest anagramem imienia i nazwiska i który brzmi Elio Lazzaro Unico: Elio jako zdrobnienie Aurelio, Łazarz jako zmartwychwstanie i zbawienie osoby w sztuce i Unico, w pewnym sensie, jest również trochę prawdziwe. Pierwsza nagroda „Arte w telewizji” z 2012 roku, katalog profesora Vittorio Sgarbiego i włączenie dwóch prac do jego archiwum w Ferrarze. Uczestnictwo w Katalogu Mondadori. I najlepsi kuratorzy i krytycy, którzy uhonorowali mnie wzmiankami i uwagami, aż do obecnej współpracy z Arte Accessibile Orler, która zmontowała fajny film o moim malarstwie. Zimą pracuję w pracowni w Rzymie, a latem i jesienią w pracowni w Kalabrii. Moje malarstwo jest z początku figuratywne, ale i abstrakcyjne, z większą siłą od 2006 roku iz powodzeniem.

• Obywatelstwo: WŁOCHY
• Data urodzenia : 1964
• Domeny artystyczne:
• Grupy: Współcześni Artyści Włoscy