Tadeusz Iwańczuk

Tadeusz Iwańczuk - Biografia

Urodziłem się w Sanoku , dawno temu... odkrycie tajnych sentymentów krajobrazu rodzinnych stron ,codziennych minut ze sztuką pod bacznym okiem mojej babuni Heleny Piwowarskiej z domu Hutnikiewicz , absolwentki Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie ,którą ukończyła w latach 20-tych ubiegłego stulecia jak również wpływ moich profesorów Paprockiego i Drelskiego kształtowały moją świadomość o sztuce.
Koniec drugiej wojny światowej i czas realizmu socjalistycznego jak również sytuacja rodzinna kazały mi zapomnieć o sztuce.
Postanowiłem że zostanę inżynierem. Politechnika, architektura minimalizowała mój niedosyt kontaktu bezpośredniego ze sztuką. Koniec lat sześćdziesiątych do 1980 roku to praca projektanta ,autora wielu realizacji projektów , to również takie i inne zabawy ze sztuką .
Bezpośredni kontakt z artystami zdecydował że poddałem się weryfikacji zawodowej w 1987 roku w Ministerstwie Kultury ui Sztuki w Warszawie uzyskując bezterminowe uprawnienia zawodowe artysty plastyka. W latach 1980-1988 oprócz realizacji projektów architektonicznych uczestniczę w wielu wystawach malarstwa i grafiki w kraju i za granicą.
W 1990 roku właściwie przestałem malować , poświęciłem się innej dziedzinie, dużo podróżowałem - Europa i w Ameryka, a od 1997 roku wyłącznie tworzę i realizuje to co we mnie lub to co sam odkryje i tak jest do dzisiaj . Kierunek , który odpowiada mi najbardziej to „art informel” jest bliski mojej niespokojnej naturze co pozwala tworzyć tak jak chcę ,jak widzę i jak czuję.
Obecnie jestem członkiem Związku Polskich Artystów Malarzy i Grafików w Rzeszowie.

Artysta sam o sobie:
Kiedy zaproponowano mi wywiad na temat mojej twórczości wahałem się czas jakiś niepewny czy znajdę właściwy klucz dla mojej twórczości trudnej do sklasyfikowania w jednej z tradycyjnych kolein estetycznej wrażliwości, a równocześnie pozbawionej smaczków i sposobów współczesnych awangard. W miarę upływającego czasu przekopywania się przez stosy grafik, rysunków obrazów olejnych kusiła mnie coraz bardziej przygoda poznawcza, przetwarzając ją równocześnie w jednorodną materię twórczości. To, co poszczególne, jednostkowe, szczegółowe w moim otoczeniu geograficznym, społecznym i we własnej psychice, przetwarzam w niepowtarzalne w sensie ogólnym. Każdy twórca, również wybitny, kształtowany jest przez swe najbliższe otoczenie, wartości, jakimi nasiąka w środowisku rodzinnym, zmienione i przetworzone, znajdują ujście i uzewnętrznienie w sposobie artystycznej pracy, w podejściu do spraw sztuki. Jestem bardzo zżyty z technologią i materią graficznego rzemiosła,mając świadomość przydatności poszczególnych materiałów. Można by w odniesieniu do mojej twórczości snuć różne artystyczne paralele i skojarzenia z ekspresjonizmem, to z pewnymi tendencjami XX wiecznego realizmu, współczesnego Popartu czy decentryzmu, lub StreetArtu, jednak wydaje się, że fakt mojego czasu tworzenia nigdy nie nabiera cech zdecydowanie wyartykułowanego stylu i jak większość polskich artystów przeżywam zachłyśnięcie się sztuką nowoczesną z jej licznymi kierunkami, możliwościami oraz sposobami wykonania. Wiele moich prac, grafik, pastel czy obrazów olejnych, to przykłady różnych tendencji, jakie dotarły do nas z zachodu, hurtem niejako w formie często zsynkretyzowanej. Artyści w sytuacji ustąpienia obowiązującego dotąd schematyzmu w sztuce musiało przejść przez tę odświeżającą kąpiel nowoczesności o proweniencji obcej i rodzinnej. Widać to w licznych moich próbach prac z pogranicza kubizmu, surrealizmu, abstrakcji malarstwa materią. Wybieram coraz częściej techniki, w których bardzo istotną rolę odgrywa materia, zwracając coraz bardziej uwagę na samą materię. Takie upodobania i tendencje odżywały po II wonie światowej i trwają do chwili obecnej w rozmaitych prądach i kierunkach współczesnej sztuki aż chyba po ostatnio modne malarstwo „nowych dzikich” nurt antyestetyzmu i anty-sztuki, obecny i znaczący jest także na terenie innych jej współczesnych dyscyplin jak literatura czy poezja. Estetyczne i życiowe preferencje Gombrowicza- kolegi współpokoleniowca Schulza wielbiącego, niższość, niedojrzałość wydaje się być z tego samego gatunku artystycznych upodobań. Tego typu artystyczne zabiegi współczesnej sztuki czy raczej sztuk są dla epoki znamienne i w jakiś sposób powszechne, mają swych zwolenników wśród twórców działających różnych krajach i na różnych kontynentach. Te upodobania i poczynania artystów współczesnych są z jednej strony wynikiem przemian społecznych i demokratyzmu epoki, objawiającej się odrzuceniem akademickich, skostniałych estetyk sięgając do obszarów estetycznie niższych, a z drugiej strony są wyrażeniem innego zjawiska kryzysu myślenia w transcendentalia: dobro, prawdę, piękno. Skoro nie można już myśleć w kategoriach ogólnych, trzeba sięgnąć do tego, co jest jego tworzywem, albo nieuformowanej, surowej materii. Upodobania współczesnej sztuki i działania artystów malarzy, poetów, muzyków mogą stanowić parabolę, metamorfozę ducha epoki tracącego wiarę w wartości uniwersalne. Tak jest z moją twórczością, bogatą i różnorodną w wachlarz doznań wywołujących w człowieku nastroje. W kręgu sztuk pięknych owe nastroje, emocje, uzyskuję między innymi za pomocą wysublimowanego kolorytu, poetyckiej formy, interesujących treści obrazowania za pomocą wszystkiego, co wytwarza niepowtarzalny klimat i oddać moje wnętrze, to moja główna myśl przewodnia. Życie samo w sobie jest wielką inspiracją do tworzenia emocji i nastroju mówiąc miedzy nami.