Ήδη από το 2017, ο φωτογράφος Cyrus Cornut, στην εμβληματική του έκθεση για τις κινεζικές μεγαλουπόλεις, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου. Σύντομα κάθε ανθρώπινη παρουσία θα περιοριστεί σε μια μικροσκοπική αλλά ηρωική φιγούρα που θα αντιταχθεί πάση θυσία στην καταστροφή της επικράτειάς της και της μνήμης της. Με έναν σχεδόν ρετροφουτουριστικό τρόπο, αυτή η επιλογή υιοθετεί ως κοινό νήμα το θέμα του «homo urbanus» του παρόντος και του μέλλοντος. Είτε πρόκειται για άμεση άποψη (Τομ Σπάχ) είτε για ψηφιακή ανακατασκευή (Γιονγκλιάνγκ Γιανγκ), όλα επιβεβαιώνουν τις καταστροφικές συνέπειες της απεριόριστης αστικοποίησης. Κι όμως αυτά τα έργα μας γοητεύουν όσο μας τρομάζουν. Το μοτίβο της σκάλας που ανεβαίνει στα ύψη (Tom Spach, Othmane Bencheqroun) ή κατεβαίνει στα βάθη (Vincent Tanguy, Juliette Larochette) γίνεται μια σχεδόν μεταφυσική εμπειρία. Ακριβώς όπως η διασταύρωση δύο ανθρώπων στη μέση ενός απίθανου σταυροδρομίου που απαθανατίστηκε από το Bleu XIII. Και ακόμα και όταν η ανθρώπινη μορφή δεν είναι ορατή στην εικόνα, όπως στο βενζινάδικο του Ξαβιέ Ντυμουλέν, εξακολουθούμε να αντιλαμβανόμαστε την παρουσία της. Είναι εκεί βαθιά μέσα στον κόκκο της εικόνας, όπως στην περίφημη ταινία του Αντονιόνι «Blow Up», ή θα φτάσει το επόμενο δευτερόλεπτο, όπως στα θρίλερ του Χίτσκοκ; Χάρη στη δεξιοτεχνία της εικαστικής του τεχνικής, ο Gaëtan Dubroca μας βυθίζει στον κόσμο εκείνων που αντιστέκονται στην καρδιά των ερειπίων. Θα μπορέσουμε να δώσουμε προσοχή σε αυτό που μας εκφράζει η πραγματικότητα του κόσμου;
Προτάσεις Τεχνητής Νοημοσύνης