Τι είναι η αφελής τέχνη και πώς ορίζετε την αφελή τέχνη; Η ζωγραφική του σηκού είναι ένα στυλ τέχνης που ξεκίνησε από καλλιτέχνες όπως ο Henri Rousseau που δεν γνώριζε πολλά για την τέχνη. Τις περισσότερες φορές, η ναυπηγική τέχνη ορίζεται ως εικαστική τέχνη που φτιάχνεται από κάποιον που δεν έχει την εκπαίδευση και την εκπαίδευση που έχει ένας επαγγελματίας καλλιτέχνης. Όταν ένας επαγγελματίας καλλιτέχνης προσπαθεί να αντιγράψει αυτό το στυλ, συχνά ονομάζεται «πρωτογονισμός».
Η Nave art ορίζεται συνήθως ως εικαστική τέχνη που φτιάχνεται από κάποιον που δεν έχει την επίσημη εκπαίδευση και εκπαίδευση που έχει ένας επαγγελματίας καλλιτέχνης (στην ανατομία, την ιστορία της τέχνης, την τεχνική, την προοπτική, τους τρόπους όρασης). Όταν ένας εκπαιδευμένος καλλιτέχνης προσπαθεί να αντιγράψει αυτό το στυλ, μερικές φορές ονομάζεται πρωτογονισμός, τέχνη ψευδο-ναύλων ή ψεύτικη τέχνη ναύλων.
Σε αντίθεση με τη λαϊκή τέχνη, η ναυπηγική τέχνη δεν χρειάζεται να προέρχεται από ένα συγκεκριμένο λαϊκό πολιτιστικό πλαίσιο ή παράδοση. Στην πραγματικότητα, τουλάχιστον στις προηγμένες οικονομίες και μετά την επανάσταση της εκτύπωσης, είναι αδύνατο να μην γνωρίζουμε για την τοπική παράδοση καλών τεχνών, η οποία έχει εξαπλωθεί μέσω των δημοφιλών έντυπων και άλλων μέσων. Οι αφελείς καλλιτέχνες γνωρίζουν για τις συμβάσεις «καλών τεχνών», όπως η γραφική προοπτική και οι συμβάσεις σύνθεσης, αλλά δεν μπορούν ή δεν τις χρησιμοποιούν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Η outsider art (ονομάζεται επίσης «art brut»), από την άλλη πλευρά, αναφέρεται σε έργα που προέρχονται από παρόμοιο υπόβαθρο, αλλά έχουν ελάχιστη σχέση με τον mainstream κόσμο της τέχνης.
Η ναυπηγική τέχνη είναι γνωστή για το ότι είναι απλή και ειλικρινής σαν παιδί, και γι' αυτό συχνά αντιγράφεται. Αυτό το είδος ζωγραφικής έχει συνήθως ένα επίπεδο στυλ σχεδίασης και έναν απλό τρόπο εμφάνισης βάθους. Ο Henri Rousseau, ένας Γάλλος μετα-ιμπρεσιονιστής που έζησε από το 1844 έως το 1910 και τον ανακάλυψε ο Πάμπλο Πικάσο, ήταν ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους της «αφελούς τέχνης».
Υπήρξε κάποια διαφωνία σχετικά με το τι σημαίνει ο όρος και πού "καταλήγει" με άλλους όρους όπως η λαϊκή τέχνη και η τέχνη από έξω. Η τέχνη του σηκού χρησιμοποιείται συνήθως για να περιγράψει έργα καλών τεχνών που έγιναν από αυτοδίδακτους καλλιτέχνες, όπως πίνακες ζωγραφικής και γλυπτά. Η λαϊκή τέχνη, από την άλλη, αναφέρεται σε πράγματα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην καθημερινή ζωή. Αλλά αυτή η διαφορά έχει υποστηριχθεί. Το «επαρχιακό» είναι μια άλλη λέξη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί, ειδικά για πίνακες ζωγραφικής και κτίρια. Χρησιμοποιείται ως επί το πλείστον για να περιγράψει έργα καλλιτεχνών που είχαν κάποια παραδοσιακή εκπαίδευση αλλά το έργο των οποίων υπολείπεται των μητροπολιτικών ή δικαστικών προτύπων κατά λάθος.
Οι άνθρωποι συχνά σκέφτονται την τέχνη του ναού ως έργο ενός ξένου που δεν είχε (ή δεν είχε πολύ) εκπαίδευση ή πτυχίο. Πριν από τον 20ο αιώνα, αυτό ίσχυε, αλλά τώρα υπάρχουν σχολές αφελούς τέχνης. Η αφελής τέχνη είναι πλέον ένα πλήρως αναγνωρισμένο είδος τέχνης που μπορεί να δει κανείς σε γκαλερί σε όλο τον κόσμο.
Τα χαρακτηριστικά της ναυπηγικής τέχνης δεν ταιριάζουν καλά με τις επίσημες πτυχές της ζωγραφικής, ειδικά όταν δεν τηρούνται οι τρεις κανόνες της προοπτικής (όπως περιγράφονται από τους Progressive Painters of the Renaissance):
Εδώ είναι τα αποτελέσματα:
Οι άνθρωποι λένε ότι η αφελής τέχνη είναι εύκολο να εντοπιστεί γιατί δεν είναι περίπλοκη. Έχει γίνει τόσο δημοφιλές και γνωστό, όμως, που πολλά παραδείγματα θα μπορούσαν να ονομαστούν «ψευδοαφελή».
Η τέχνη "Pseudo nave" ή "faux nave" είναι το έργο ενός καλλιτέχνη που είναι περισσότερο μιμητικός ή αυτοσυνείδητος και του οποίου το έργο φαίνεται περισσότερο αντιγραμμένο παρά πρωτότυπο. Η τέχνη «Nave» είναι το έργο ενός καλλιτέχνη που δεν πήγε σε σχολή τέχνης ή ακαδημία, όπως ο Henri Rousseau ή ο Alfred Wallis.
Δεδομένου ότι ο αυτοδιδακτισμός έχει γίνει πιο δημοφιλής ως τρόπος μάθησης στη σύγχρονη εποχή, η αυστηρή αφέλεια δεν είναι πιθανό να βρεθεί στους σύγχρονους καλλιτέχνες. Στους ζωντανούς καλλιτέχνες δεν αρέσουν πάντα οι αφελείς κατηγοριοποιήσεις, αλλά αυτό είναι πιθανό να αλλάξει καθώς γίνονται γνωστά πιο αξιοπρεπή σήματα. Τώρα υπάρχουν μουσεία αφελούς τέχνης στο Kecskemét της Ουγγαρίας. Kovaica, Σερβία; Ρίγα, Λετονία; Jaen, Ισπανία; Ρίο ντε Τζανέιρο, Βραζιλία; Vicq, Γαλλία; και το Παρίσι. Οι Gary Bunt, Lyle Carbajal, Gabe Langholtz, Gigi Mills, Barbara Olsen, Paine Proffitt και Alain Thomas είναι όλοι αγγλόφωνοι ζωντανοί καλλιτέχνες που παραδέχονται ότι έχουν αφελές στυλ.
Η "πρωτόγονη τέχνη" είναι ένας άλλος όρος που χρησιμοποιούν συχνά άτομα που δεν έχουν σπουδάσει τέχνη για να την περιγράψουν. Ιστορικά, ωστόσο, έχει χρησιμοποιηθεί περισσότερο για να περιγράψει την τέχνη από πολιτισμούς που η δυτική ακαδημαϊκή κοινότητα έχει θεωρήσει "πρωτόγονη" κοινωνικά ή τεχνολογικά, όπως η τέχνη των ιθαγενών της Αμερικής, της υποσαχάριας Αφρικής και των νησιών του Ειρηνικού (βλ. Φυλετική τέχνη). Αυτό είναι διαφορετικό από το «πρωτόγονο» κίνημα, με αυτογνωσία που ονομάζεται «πρωτογονισμός». Η λαϊκή τέχνη είναι ένας άλλος όρος που μοιάζει με την ναυπηγική τέχνη αλλά όχι το ίδιο πράγμα.
Υπάρχουν επίσης οι όροι «ναυισμός» και «πρωτογονισμός», που συνήθως χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν επαγγελματίες ζωγράφους που χρησιμοποιούν την τέχνη του ναυτικού ως στυλ τους (όπως ο Paul Gauguin, ο Mikhail Larionov, ο Paul Klee).
Η τέχνη του σηκού χρησιμοποιείται μερικές φορές για να περιγράψει την τέχνη που έγινε από ανθρώπους χωρίς επαγγελματική κατάρτιση ή πτυχία. Πριν από τον 20ο αιώνα, αυτό ίσχυε, αλλά τώρα υπάρχουν ακαδημίες για τη ζωγραφική του ναού. Τώρα, η αφελής τέχνη είναι μια πολύ γνωστή μορφή τέχνης που μπορεί να δει κανείς σε γκαλερί σε όλο τον κόσμο. Τα επίσημα μέρη της ζωγραφικής είναι παράξενα παρόμοια με τα πράγματα που συνθέτουν την τέχνη του ναού, ειδικά όταν πρόκειται για μη τήρηση των τριών κανόνων της προοπτικής.
-Όσο τα πράγματα απομακρύνονται, τα μεγέθη τους μικραίνουν.
-Καθώς απομακρύνεστε από ένα χρώμα, αυτό γίνεται λιγότερο ζωντανό.
-Καθώς απομακρύνεστε, οι λεπτομέρειες γίνονται λιγότερο σαφείς.
Ένα από τα αποτελέσματα είναι ότι τα αποτελέσματα της προοπτικής είναι λανθασμένα από γεωμετρική άποψη. Δεν υπάρχει αποδυνάμωση του φόντου σε κανένα από τα σχέδια της σύνθεσης και υπάρχουν πολλά μοτίβα. Η ίδια προσοχή δόθηκε σε όλες τις λεπτομέρειες, ακόμα και σε εκείνες στο φόντο που θα έπρεπε να είναι πιο σκούρες.
Οι άνθρωποι λένε ότι η ναυπηγική τέχνη είναι εύκολο να αναγνωριστεί επειδή δεν έχει πολλές λεπτομέρειες. Αλλά επειδή έχει γίνει ένα τόσο γνωστό στυλ, πολλά κομμάτια μπορούν να ενταχθούν στις κατηγορίες ψευδο-ναύλων ή Πρωτογονισμού. Ο αυτοδιδακτισμός γίνεται πιο δημοφιλής ως τρόπος μάθησης, επομένως η αυστηρή αφέλεια δεν είναι κάτι που βλέπετε συχνά στους καλλιτέχνες σήμερα.
Οι ζωντανοί καλλιτέχνες μπορεί να μην δέχονται πάντα απλές κατηγοριοποιήσεις, αλλά αυτό είναι πιθανό να αλλάξει καθώς διατίθενται πιο αξιοπρεπή σήματα.
Original contemporary Naive Art is a type of artwork that features simple, childlike shapes, bold colors, and a lack of perspective. The main types of supports used in Naive Art are canvas, paper, and wood. The materials used to create these artworks can range from acrylic and oil paints to colored pencils and markers. What makes this type of original artwork unique is its ability to transport the viewer to a simpler time and evoke feelings of nostalgia and joy. Naive Art is often created by self-taught artists who have a raw, untrained talent that lends itself to a charming and endearing aesthetic. The result is a body of work that is refreshingly authentic and relatable.
Naive Art, also known as Primitive Art or Folk Art, is a genre of art that emerged in the late 19th century. Naive Art pieces are characterized by their simplicity, childlike imagery, and lack of formal artistic training. The movement’s name comes from the French word "naïf," meaning "naive" or "innocent." The earliest examples of Naive Art can be traced back to the 17th century, with the works of French artist Henri Rousseau being some of the most well-known. The movement gained popularity in the early 20th century, with artists such as Grandma Moses and Horace Pippin gaining international recognition for their work. Naive Art has continued to evolve throughout the years, with contemporary artists putting their own unique spin on the style. Today, Naive Art continues to be celebrated for its childlike charm and whimsical imagery.
Original contemporary Naive Art has undergone a significant transformation in recent years, reflecting the changing tastes of the art market. This style of art, known for its childlike simplicity and lack of formal training, has evolved to encompass a wider range of themes and techniques. Artists are now exploring more complex subject matter, such as social issues and political commentary, while also experimenting with new mediums and textures.
Contemporary artists who are recognized for their exceptional work in contemporary Naive Art include:
Andre Bauchant, a French artist who gained recognition for his lively and colorful paintings of landscapes and still-life compositions. Bauchant’s works express a sense of simplicity and innocence, reflecting the spirit of Naive Art.
Séraphine Louis, a French painter known for her unique style of painting, which is characterized by its strong use of color and bold brushstrokes. Louis’s works are often inspired by religious themes and nature.
Henri Rousseau, a French post-impressionist painter who is recognized as one of the pioneers of Naive Art. Rousseau’s works are characterized by their flatness, bold color, and simplified forms, which reflect his lack of formal training.
Nikifor Krynicki, a Polish painter known for his depictions of life in the Polish countryside. Krynicki’s works are characterized by their vibrant colors, playful compositions, and a sense of childlike innocence.
Grandma Moses, an American folk artist who gained recognition for her paintings of rural life in the United States. Moses’s works are characterized by their simplicity, bright colors, and charming depictions of everyday life.
These artists have made significant contributions to the contemporary Naive Art movement, and their works continue to inspire and captivate audiences around the world.
"La Danse" painted by Haitian artist Hector Hyppolite in 1946, depicts a colorful and whimsical scene of dancers in traditional Haitian dress. The painting is filled with vibrant hues and intricate patterns, capturing the energy and joy of the dance.
"Tree of Life" by Nigerian artist Prince Twins Seven-Seven, created in 1984, features a densely populated and intricately detailed tree with a multitude of human and animal figures interwoven with its branches. The piece is a celebration of life and the interconnectedness of all living things.
"Le Coq" by French artist Henri Rousseau, painted in 1899, portrays a proud and regal rooster surrounded by lush foliage and exotic animals. The painting’s bold colors and flattened perspective are hallmarks of Rousseau’s naively stylized approach to painting.
"Self-Portrait with Thorn Necklace and Hummingbird" by Mexican artist Frida Kahlo, completed in 1940, is a haunting and deeply personal depiction of the artist’s physical and emotional pain. The painting features Kahlo wearing a thorn necklace and a dead hummingbird, symbolizing her physical suffering and the loss of her fertility.
"La Reve" by French artist Séraphine Louis, painted in 1927, is a dreamlike and otherworldly depiction of a fantastical garden. The painting’s swirling colors and ethereal quality capture the sense of wonder and mystery that permeates Séraphine’s work.
