Wie is David Chau?
David Chau staat bekend als een van de belangrijkste kunstliefhebbers in Shanghai. Zijn eclectische collectie bevat niet alleen stukken van opkomende Chinese en internationale kunstenaars, maar beschikt ook over een breed scala aan videokunst en modernistische schilderijen uit Shanghai uit het begin van de 20e eeuw. Door zich bezig te houden met elk facet van de Chinese kunstscene, van het financieren van kunstprojecten tot het faciliteren van kunstbeurzen en het oprichten van stichtingen, heeft Chau belangrijke bijdragen geleverd. Hij heeft met name financiële steun verleend aan galerieën als Antenna Space van Leo Xu en Simon Wang en heeft een cruciale rol gespeeld bij de oprichting van Art021, de snelgroeiende kunstbeurs van Shanghai. In een gesprek met Larry's List onthulde Chau de oorsprong van zijn passie voor verzamelen, de levendige kameraadschap onder Chinese verzamelaars en zijn inzichten in de evoluerende rol van China op de mondiale kunstmarkt.
David Chau heeft zijn eigen verzamelcriteria
Sinds 2003 is David Chau actief betrokken bij de collectie hedendaagse kunst, waarbij hij zijn eigen verzamelsysteem en -gewoonten heeft opgezet. Zijn criteria voor aankopen zijn tweeledig: ten eerste of de kunstenaar past in zijn verzamelsysteem, en ten tweede de potentiële ontwikkelingsperspectieven van de kunstenaar in de toekomst. Op basis van zijn studie van de kunstgeschiedenis worden veel van Chau's aankopen geleid door het traject van de kunstgeschiedenis. Hij beoordeelt of het werk van de kunstenaar bijdraagt aan de kunstgeschiedenis en of het de potentie heeft om de toekomst ervan vorm te geven.
In de loop der jaren is de kunstcollectie van Chau uitgebreid tot 500 tot 600 stukken, die een breed scala aan onderwerpen bestrijken. Terwijl hij aanvankelijk postzegels en werken verzamelde van Aziatische modernistische meesters als Wu Dayu, Wu Guanzhong en Zao Wou-Ki, evolueerde zijn collectie naar meer avant-gardistische hedendaagse en videokunst. Ondanks deze evolutie benadrukt Chau dat zijn verzameltraject consistent blijft, waarbij het Chinese modernisme een belangrijk aandachtspunt blijft.
"Wu Dayu is erg belangrijk voor mij omdat ik geloof dat hij een van de grondleggers was van wat nu de China Academy of Art is, en zijn invloed strekt zich uit van het Chinese modernisme tot de hedendaagse kunst", aldus Chau. Hij waardeert de duidelijke erfelijkheidslijn binnen de Chinese kunstgeschiedenis. Bij het beschouwen van de toekomstige markt benadrukt Chau het belang van de instellingen die kunstenaars ondersteunen. Hij benadrukt de rol van kunstenaarsbureaus en galerieën bij het faciliteren van de langetermijnontwikkeling van kunstenaars.
Chau's toewijding aan het ondersteunen van kunstenaars reikt verder dan commerciële ondernemingen. Hij wijst jaarlijks een aanzienlijk deel van zijn kunstfondsen toe aan de ondersteuning van kunstenaarsprojecten, waarmee hij de maatschappelijke vooruitgang erkent die voortkomt uit het ondersteunen van niet-commerciële werken. Chau noemt kunstenaars als Yu Deyao, Qiao Zhibing, Liu Yiqian, Wang Wei en zijn vrouw als cruciale figuren in de ontwikkeling van de Chinese hedendaagse kunst.
In tegenstelling tot sommige verzamelaars die ervoor kiezen kunstmusea op te richten, richt Chau zich op het opbouwen van de ecologie van de Chinese kunstmarkt. Hij legt uit: "Ik heb ervoor gekozen om de tekortkomingen in het systeem aan te pakken." Chau richtte ART021 op om de leegte op te vullen die is ontstaan door het ontbreken van kunstbeurzen in Shanghai, ter ondersteuning van lokale galerijen zoals Antenna Space en Leo Xu Project.
Ondanks zijn commerciële betrokkenheid handhaaft Chau de integriteit en het naleven van principes in zijn acties. Hij beschouwt zijn inspanningen als een integraal onderdeel van het bevorderen van de ontwikkeling van hedendaagse kunst en het toegankelijk maken ervan voor het publiek. Nu ART021 een maatstaf werd voor de kunstbeursscene in Shanghai, was Chau's oorspronkelijke bedoeling simpelweg om de bedrijfskosten te dekken en bij te dragen aan de kunstecologie van Shanghai.
Bij het overwegen van potentiële verliezen erkent Chau zijn rol als zakenman, maar legt hij de nadruk op strategische planning om de winstgevendheid te garanderen. ART021 heeft consequent goed gepresteerd, met nauwgezette aandacht voor markttrends en klantbehoeften. Chau blijft gefocust op kerndoelstellingen in plaats van externe vergelijkingen, waarbij prioriteit wordt gegeven aan essentiële taken om vooruitgang te boeken.
Een interessante observatie van Chau is het verrassende succes van kleinere galerijen in ART021. In tegenstelling tot de veronderstelling dat grotere galerijen beter presteren, merkt Chau op dat de verkopen vaak sterker zijn aan de perimeter, waardoor nieuwe verzamelaars worden aangetrokken en het bereik van de kunstmarkt wordt vergroot. Hij is trots op de rol van de beurs bij het stimuleren van nieuwe verzamelaars en het injecteren van vitaliteit in de kunstmarkt.
David Chau benadrukt het allergrootste belang van dienstbaarheid op het gebied van de kunst. Hij beschouwt kunst als een ultieme luxe, die een even uitzonderlijke aanpak vereist om consumenten de ervaring te bieden die ze verdienen. Voor Chau ligt het meest cruciale aspect van kunstservice in het aanbieden van professionele kennis en het vereenvoudigen van complexe concepten om potentiële kopers te helpen die mogelijk geïnteresseerd zijn in kunst, maar geen begrip hebben. Hij gelooft in de kracht van professionaliteit om kopers een gevoel van waarde te geven, waardoor ze bereid zijn om niet alleen in geld, maar ook intellectueel in kunst te investeren.
Volgens Chau beschikt China over een aanzienlijke verzameling verzamelaars, maar ontbreekt het de markt aan een zorgvuldige teelt. Hij merkt op dat hoewel veel welvarende individuen graag de kunstscène willen betreden, sommigen het slachtoffer worden van bedrog en onjuiste of nagemaakte werken kopen. Bovendien wijst hij op de verwaarlozing van belangrijke kunstenaars in de kunstgeschiedenis, wier carrière ondanks hun historisch belang wegkwijnt. Chau pleit voor de heropleving van de carrières van dergelijke kunstenaars, vooral in tijden van financiële crisis.
Chau bekritiseert veel kunstinstellingen omdat ze er niet in slagen essentiële inhoud en diensten te leveren. Hij suggereert verschillende strategieën voor galerijen om nieuwe verzamelaars aan te trekken, waarbij hij erkent dat potentiële kopers verschillende niveaus van financiële middelen en culturele interesses kunnen hebben. Belangrijk is dat hij de noodzaak benadrukt om aankopen aan te moedigen als middel om oprechte interesse en betrokkenheid bij kunst te bevorderen. Uiteindelijk herhaalt Chau dat het hart van de kunstmarkt in de inhoud ervan ligt, waarbij hij beweert dat het bevorderen van de elitecultuur met een vreugdevolle benadering de sleutel tot succes is.
De rivier oversteken door de verzamelaars te voelen
Tijdens de Shanghai Art Week in november 2023 onthulde David Chau een uitgebreid scala aan kunstwerken uit zijn collectie in de tentoonstelling getiteld ‘Crossing the River by Feeling the Collectors’. Het thema, geïnspireerd op het Chinese spreekwoord 'de rivier oversteken door de stenen te voelen', belichaamde Chau's benadering van het navigeren door de kunstwereld zonder vaste richtlijnen.
De ambitieuze tentoonstelling, samengesteld door kunstenaar Xu Zhen, zorgde voor veel ophef in de Chinese kunstscene en zorgde voor veel ophef op sociale media. De show, met meer dan 90 kunstenaars uit 24 landen en regio's, besloeg alle vijf verdiepingen van het commerciële complex C-PARK Haisu en presenteerde een breed scala aan media, van schilderkunst tot video. Chau was verheugd over het succes van de tentoonstelling en merkte de verrassing op van de internationale dealers die de show bijwoonden en onder de indruk waren van de diversiteit en diepgang van de kunstwerken. Hij merkte op: “Westerlingen kregen het gevoel dat China ook zulke verschillende soorten collecties kon hebben.”
Bezoekers die de tentoonstelling binnenkwamen, werden begroet door de gespiegelde installatie Briccs van de uit Los Angeles afkomstige kunstenaar Lauren Halsey, die de toon zette voor een meeslepende ervaring. Overal in de ruimte betoverden kunstwerken zoals Lu Pingyuan's 'Story'-serie, met griezelige afbeeldingen van geesten en grillige vignetten, de kijkers.
De tentoonstelling beperkte zich niet tot conceptuele installaties; het bevatte ook zeldzame bloemenschilderijen van Wu Dayu, die wordt beschouwd als een pionier op het gebied van de Chinese moderne kunst. Deze schilderijen hadden een sentimentele waarde voor Chau en behoorden tot zijn eerste aanwinsten uit zijn studententijd. Terugkijkend op zijn eerste aankoop herinnerde Chau zich: “In die tijd had China nog geen kunstmarkt zoals vandaag de dag, en dit werk kostte waarschijnlijk een paar duizend dollar.”
De kern van de tentoonstelling wordt gevormd door Chau's eigen collectie, gehuisvest door zijn non-profitorganisatie Cc Foundation, die bijna 1.000 kunstwerken van 250 kunstenaars omvat. De collectie strekt zich uit van de jaren tachtig tot heden en omvat werken van diverse kunstenaars zoals Christina Quarles, Adrián Villar Rojas, Huma Bhabha en Cao Fei.
De stichting, opgericht in 2015, heeft tot doel de perspectieven te verbreden buiten het Euro-Amerikaans-centrische verhaal, en richt zich vooral op opkomende kunstenaars en kunstenaars uit het midden van hun carrière, met name die uit de Pacific Rim en het Zuiden. Ondanks de internationale reikwijdte blijft de collectie geworteld in de hedendaagse Chinese kunst. Chau legde uit: "Vanuit mijn standpunt is het een zeer internationale collectie waar je de 'botsing' met mondiale kunst kunt zien, maar het gaat nog steeds om het promoten van Chinese hedendaagse kunst."
Zijn collectie is niet alleen een tentoonstelling van kunstwerken, maar een weerspiegeling van zijn persoonlijke smaak en interesses. Onder de overvloed aan stukken die in de tentoonstelling werden tentoongesteld, noemde David Chau "A 21st Century Portrait" (2006) van Douglas Gordon en Philippe Parreno als favoriet, prominent tentoongesteld in de kelder. Als fervent voetballiefhebber en eigenaar van een professioneel voetbalteam in China heeft Chau een bijzondere voorliefde voor voetballegende Zinédine Zidane, die prominent aanwezig is in het kunstwerk. “Het is een stuk dat perfect aansluit bij mijn persoonlijke identiteit”, aldus Chau.
Chau maakte in 2006 op een filmfestival kennis met het videowerk, waar hij zo gefascineerd was dat hij het voor twee miljoen dollar aankocht, waarmee hij destijds een record vestigde op het gebied van videokunst. Chau beschreef de aankoop eerder als gedreven door passie dan door investeringen en zag het als een kans om een kunstwerk te bezitten dat hij al jaren bewonderde, een kunstwerk met een aanzienlijke kunsthistorische waarde.
Parallel aan de opkomst van kunstbeurzen onder leiding van Chau is China getuige geweest van een toename van het aantal particuliere kunstmusea, wat aanleiding gaf tot discussies over de toekomst van particuliere kunstcollecties zoals de zijne. Hoewel hij geen plannen heeft bekendgemaakt om een museum op te richten, benadrukte hij dat zijn collectie altijd heeft voldaan aan de normen van internationale kunstmusea of stichtingen. Zijn doel reikt verder dan het directe en streeft ernaar normen te stellen voor de Chinese kunstmarkt. “Vergeleken met het Westen is de Chinese kunstmarkt relatief jong, pas twintig jaar oud, en vestigt ze nog steeds haar eigen normen en waardensysteem”, legt Chau uit. Momenteel domineert de veilingmarkt, maar Chau gelooft in de noodzaak van diversificatie en versterking van het kunstecosysteem.
Terugkijkend op de impact van de tentoonstelling sprak Chau zijn tevredenheid uit en merkte op dat het succesvol was bij het aantrekken van talrijke bezoekers, waaronder internationale dealers van de beurzen. “Westerlingen kregen inzicht in de diversiteit en diepgang van collecties in China”, merkte hij op.
Chau erkende de invloed van de markt op verzamelaars en benadrukte het belang van het vaststellen van unieke normen voor de Chinese kunstmarkt. Hij voorziet een toekomst waarin deze normen, die kunstmusea en biënnales omvatten, de ontwikkeling van hedendaagse kunst bevorderen. Chau observeerde een verschuiving in het verzamellandschap, waarbij een nieuwe golf van verzamelaars prioriteit gaf aan persoonlijke voorkeuren en rigoureus onderzoek boven het nastreven van roem. Deze generatie eist authenticiteit en transparantie, wat vereist dat westerse galerieën die zich op de Chinese markt richten, zich strategisch aanpassen.
Interview met David Chau
Wat inspireerde je om aan je kunstverzamelreis te beginnen? Wat drijft jouw passie voor verzamelen?
Van jongs af aan ben ik een fervent verzamelaar van verschillende voorwerpen, waaronder postzegels, munten, stripboeken en sportkaarten. Ik heb verzamelen altijd gezien als een ongeneeslijke ‘dodelijke ziekte’. Bovendien leidde mijn fascinatie voor het zakelijke aspect van verzamelen ervoor dat ik op 14-jarige leeftijd mijn eerste eBay-winkel opende, waar ik sportkaarten verkocht. Toen ik het verhaal van Andy Warhol tegenkwam en zijn kunst die recordprijzen ophaalde, was ik gefascineerd. Dit bracht mij ertoe kunstgeschiedenis te gaan studeren aan de universiteit, waar ik ontdekte dat kunst op dezelfde manier verzameld kon worden als postzegels en munten.
Aanvankelijk verzamelde je honderden werken van modernistische schilders uit Shanghai uit het begin van de 20e eeuw. Wat trok je naar dit specifieke tijdperk en deze groep kunstenaars?
Mijn professor aan de Universiteit van British Columbia was afgestudeerd aan de China Academy of Art in Hangzhou, waar veel van de vroege pioniers van de 20e-eeuwse modernistische schilderkunst woonden of lesgaven. Deze connectie heeft mijn interesse in het vakgebied aangewakkerd. Bovendien vertelde mijn verzamelaarsinstinct mij dat de werken van deze pioniers ondergewaardeerd waren. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, kende China inderdaad een modernistische beweging, die samenviel met mondiale trends, zoals veel kunstenaars uit Shanghai en Hangzhou in Parijs en Tokio studeerden. Ik wilde dit belangrijke aspect van de Chinese kunstgeschiedenis behouden en promoten.
Later verlegde je je focus uitsluitend naar de hedendaagse kunst. Wat was de aanleiding voor deze verandering?
Hoewel velen aannemen dat ik uitsluitend hedendaagse kunst verzamel, heb ik in werkelijkheid uiteenlopende interesses. Halverwege de jaren 2000 was er echter vrijwel geen Chinese markt voor hedendaagse kunst. Werken en kunstenaars waren relatief goedkoop en weinig westerse verzamelaars besteedden er aandacht aan. Terwijl ik mij bezighield met de kunstwereld en met verzamelen, kwam ik hedendaagse kunstenaars tegen die worstelden voor erkenning en levensonderhoud. Door vriendschappen met hen op te bouwen, werd mijn interesse in het verzamelen van hun werken aangewakkerd.
Waarom heb je ervoor gekozen om je collectie te concentreren op Chinese kunstenaars als Liu Wei, Xu Zhen en Yang Fudong? Is er een rode draad tussen hun werken in uw collectie?
Simpel gezegd: zij vertegenwoordigen het toppunt van talent van mijn generatie. Deze kunstenaars kregen niet alleen bekendheid in China, maar kregen ook internationale erkenning. Mijn doel is om de beste kunstenaars van mijn generatie volledig te verzamelen, over hun hele oeuvre heen. Daarmee draag ik bij aan een klein stukje kunstgeschiedenis. Bovendien zijn veel van deze artiesten goede vrienden van mij.
Wat trekt jou specifiek aan in videokunst?
Het gaat mij minder om het medium dan om de boodschap van de kunstenaar. Of het nu wordt overgebracht via schilderkunst, video, fotografie of installatie, ik ben geïnteresseerd in werken die de visie van de kunstenaar effectief overbrengen.
Kun je je de eerste en meest recente kunstwerken herinneren die je hebt gekocht, evenals het laatste stuk dat je hebt verkocht?
Een van mijn eerste aanwinsten in 2003 was een werk op papier van de gewaardeerde Wu Dayu, die wordt beschouwd als de vader van de modernistische theorie in China en de oprichter van de China Academy of Art. Mijn meest recente aankoop was een stuk van Allora en Calzadilla, aangeschaft bij Art021. Wat de verkoop betreft, heb ik onlangs afscheid genomen van een van de beste werken van kunstenaar Chen Yifei, 'Warm Spring in the Jade Pavilion', dat een record vestigde als het duurste olieverfschilderij dat in China werd verkocht met 149,5 miljoen RMB tijdens de laatste Guardian-veiling.
Hoe heb je bepaald waar je moest investeren binnen de kunstwereld?
Mijn aanpak was om trends te mijden en in plaats daarvan relaties binnen de branche te cultiveren. Grondig onderzoek naar kunstenaars, hun werken en hun betekenis binnen de kunstgeschiedenis vormde de basis voor mijn beslissingen. Ik respecteerde ook het ecosysteem van de kunstwereld, waarbij ik voornamelijk aankopen deed via veilingen of de secundaire markt in plaats van via galerijen.
Wat motiveerde de oprichting van Art021 en welke doelen wil je hiermee bereiken?
De investeringsfase van mijn kunstinspanningen is afgerond, waarbij mijn primaire focus nu ligt op de stichting zonder winstoogmerk. Mijn doel is om een van de meest opmerkelijke collecties kunstenaars van mijn generatie samen te stellen en deze talenten wereldwijd te ondersteunen en promoten. De oprichting van de kunstbeurs kwam echter voort uit een andere reden. Omdat ik besefte dat er in China geen kunstbeurzen van hoge kwaliteit zijn waar de beste mondiale kunst wordt tentoongesteld, voelden mijn partners en ik zich genoodzaakt om deze leemte op te vullen. Wij waren van mening dat het voor Chinese hedendaagse kunst en verzamelaars absoluut noodzakelijk was om hun internationale aanwezigheid te vergroten. Onze eenvoudige wens was om de beste kunst van over de hele wereld in China te introduceren, waardoor de zichtbaarheid voor verzamelaars werd vergemakkelijkt. Het snelle succes van Art021 overtrof onze aanvankelijke verwachtingen.
Als je iemand ter wereld als dinergast zou mogen kiezen, wie zou dat dan zijn en waarom?
Buiten de kunstwereld zou ik Warren Buffett uitnodigen, die ik beschouw als de meest vooraanstaande investeerder van onze tijd. Zijn humor en intelligentie zorgen voor intrigerende gesprekken. Ik ben echter niet geneigd de exorbitante veilingprijs te betalen voor een lunch met hem. Op het gebied van de kunst zouden mijn keuzes Joseph Duveen en François Pinault zijn; de eerste wordt geprezen als de grootste kunstzakenman uit de geschiedenis, en de laatste als een verzamelaar die ik diep bewonder en respecteer.
Welke rol verwacht u dat China de komende drie jaar zal spelen op de kunstmarkt?
Ik verwacht dat meer Chinese kunstenaars internationale erkenning zullen krijgen en kansen zullen veiligstellen voor museumtentoonstellingen over de hele wereld. Bovendien zullen meer Chinese verzamelaars de aandacht trekken op het wereldtoneel.
Selena Mattei
